Toen Dan Gill in de jaren vijftig nog maar een kleine jongen van negen jaar was, werd hij blootgesteld aan iets dat de rest van zijn leven een grote impact zou hebben. ((lees tot einde om verhaal volledig te begrijpen))
Iets dat hem niet alleen de meest waardevolle opleiding over marginalisering opleverde, maar hem ook motiveerde om zich tijdens zijn jeugd te ontwikkelen tot de man die hij nu is.
Hij woonde destijds in een flatgebouw in New York en op een dag gingen hij en zijn beste vriend, Archie, die toevallig ook zwart was, samen naar een feest.
Dan en Archie klopten op de deur van het kind, stralend van vreugde en hun cadeautjes in hun handen. Ze waren volkomen geschokt door de manier waarop de moeder zich gedroeg toen ze de deur opendeed.
De dame legde de jongens uit dat, terwijl Dan, die blank was, het huis mocht binnenkomen, Archie dat niet mocht doen omdat er geen stoelen meer beschikbaar waren.
Op dat moment was Dans mentaliteit zo puur dat hij niet kon bevatten dat zijn naaste vriend vanwege zijn huidskleur van het evenement was weggestuurd. Daarom stelde hij voor om op de grond te gaan zitten of om meer stoelen mee te nemen.
De moeder, die het gewoon niet op kon brengen om een zwarte jongere in haar huis toe te laten, bleef volhouden dat er geen stoelen meer beschikbaar waren.
De twee kleine jongens gingen huilend het huis uit en de hele weg terug naar hun respectievelijke huizen.
En ondanks het feit dat Gill destijds niet kon bevatten hoe belangrijk die gebeurtenis voor de rest van zijn leven zou zijn en hoe het zijn persoonlijkheid zou vormen, was hij zich al bewust van de verschillen in hemzelf.
Na het voltooien van zijn opleiding ging Dan Gill het lerarenberoep in en doet dit op dit moment al meer dan een halve eeuw.
In de loop van de afgelopen decennia heeft hij het grootste deel van zijn onderwijscarrière doorgebracht op Glenfield Middle School in Montclair.
Gedurende die tijd heeft hij er een punt van gemaakt om zijn kinderen voor te lichten over de noodzaak van integratie en inclusie in de hedendaagse cultuur.
Volgens wat Gill TODAY Parents vertelde, “over de tijd dat de verjaardag van Martin Luther King Jr. komt, geef ik lessen over de strijd voor burgerrechten.” “Ik wilde op een meer persoonlijk niveau met de leerlingen in contact komen over wat het betekende”, zou je kunnen zeggen.
Daarom deelt hij met zijn kinderen de tragische gebeurtenis die hem is overkomen toen hij hun leeftijd had. Hij is zich er terdege van bewust dat jongeren van verhalen houden en gemakkelijker details ervan onthouden.
Daarnaast zorgt hij ervoor dat er altijd een lege stoel in het midden van de klas is, zodat iedereen die binnenkomt zich welkom voelt. Het is geen acceptabel excuus om te zeggen dat er geen stoelen meer zijn.
Gill zei: “Kinderen werken goed met symbolen,” en voegde eraan toe: “Het is een herinnering dat ze het beter kunnen doen – beter academisch, sociaal en emotioneel – maar ook om anderen zich welkom te laten voelen en dit een betere plek om te leven te maken.”
Gill, die ernaar uitkijkt om na het schooljaar 2022-2023 met pensioen te gaan, heeft al tientallen jaren geen contact meer met zijn beste vriend en hij heeft onlangs vernomen dat Archie het jaar ervoor de wereld heeft verlaten.
Aan de andere kant heeft hij met Archie’s familie gesproken om hen te vertellen over zijn plan om een boek te schrijven dat is gewijd aan Archie en de vreselijke ervaring van “geen stoelen meer” die ze samen hadden.
In de toekomst hoopt hij dat meer onderwijzers de activiteit ‘lege stoel’ in hun lessen zullen opnemen, zodat de boodschap op grotere schaal kan worden verspreid.
Bekijk de video die hieronder is ingesloten om Gill te horen praten over de impact die de gebeurtenis die plaatsvond toen hij 9 jaar oud was, op hem had.
DEEL dit alstublieft met uw dierbaren en goede vrienden.