Ryans militaire hond, Max, had hem vergezeld tijdens zijn beide dienstreizen in Irak, waar ze beiden naast elkaar dienden.
Ze hadden veel moeilijke omstandigheden en gevaarlijke scenario’s doorgemaakt, maar hun sterke vriendschap had altijd als een bron van kracht voor hen gediend en hen als triomfantelijk uit de strijd geholpen.
Max was een Duitse herder met een scherp intellect dat paste bij zijn glanzende zwarte jas, doordringende blauwe ogen en scherpzinnige manier van doen.
Ryans enthousiasme voor zijn buitengewone reukvermogen, dat hij opdeed tijdens zijn training om gevaar te detecteren, is nooit minder geworden.
Max was een moedige hond die er nooit voor terugdeinsde zichzelf in gevaar te brengen om Ryan en de andere troepen met hem te beschermen.
Ze kregen de opdracht om een wijk te ontdoen van mogelijke risico’s die daar op een dag hadden kunnen liggen.
Zodra ze het gebouw binnenkwamen, gaf Max een dringende waarschuwing dat er gevaar was.
Ryan zorgde ervoor dat alle mannen vrijwel onmiddellijk veilig werden geëvacueerd nadat hij snel om hulp had gebeld en ervoor had gezorgd dat ze allemaal werden verantwoord.
Daarna besloot hij dat het beter zou zijn als hij achterbleef om samen met Max het gevaar op te lossen.
Ondanks het feit dat het een vreselijke situatie was, was Ryan er zeker van dat hij en Max er doorheen zouden komen door met elkaar samen te werken.
Ryan en Max werden allebei geprezen om hun moed tijdens de behandeling nadat deze met succes was afgerond.
Ryan en Max werden beiden geëerd voor hun moed en toewijding aan service. Ryan werd geprezen om zijn snelle denken, terwijl Max een medaille ontving voor zijn moed en toewijding aan de zaak.
De band tussen Ryan en Max werd in de loop van de tijd sterker en het leger herkende hen onmiddellijk als een van de meest capabele militaire hondengeleider-paren ter wereld.
Ryan werd uiteindelijk bevrijd van zijn toezegging om na vele jaren in het leger te blijven dienen.
Hij kwam thuis bij zijn familie en deed zijn best om zich aan te passen aan het normale leven nadat hij het leger had verlaten.
Aan de andere kant kon hij niet loskomen van zijn herinneringen aan de strijd of de band die hij met Max had gevormd.
Hij dacht vaak aan het welzijn van Max en bleef er zeker van zijn dat de jongeman de juiste zorg en aandacht kreeg.
Ryan schrok van de chat toen hij op een dag een telefoontje kreeg van de militaire basis waar Max gestationeerd was.
Ze vertelden hem dat Max het bedrijf zou verlaten en dat een van hun doelen was om Ryan weer in contact te brengen met een oude bekende die het contact met hem in de loop der jaren was kwijtgeraakt.
Ryans enthousiasme was niet van deze wereld en hij kon niet wachten om Max te ontmoeten.
De dag van de reünie was eindelijk aangebroken en Ryan begaf zich naar de militaire basis met gemengde gevoelens, variërend van enthousiasme tot angst.
Voor wat voelde als een eeuwigheid, had hij ernaar uitgekeken om zijn maatjes weer te zien.
Max had hem niet meer persoonlijk gezien in de vijf jaar sinds hun laatste ontmoeting voordat ze het trainingsterrein betreden.
Max’ haar begon grijs te worden en hij bewoog langzamer, maar zijn ogen waren gedurende het hele proces hetzelfde doordringend blauw gebleven.
Max herkende de stem die Ryan had gebruikt om hem aan te spreken als de zijne op het moment dat hij hem hoorde. Hij ging naar Ryan toe, kwispelend met zijn staart en de hele tijd blaffend van opwinding.
Ryan hield Max vast en troostte hem terwijl hij huilde. Tranen welden op in Max’ ogen.
Nadat hij een lange tijd gescheiden was geweest van zijn beste vriend, besloot hij dat ze, nu ze herenigd waren, nooit meer uit elkaar zouden zijn.
De video die werd gefilmd tijdens de bijeenkomst van Ryan en Max werd al snel populair toen deze op internet werd uitgebracht.
Het vertellen van hun verhaal en het bewijs van hun connectie had een enorme invloed op het leven van vele anderen.
Dit gaf aan dat de toewijding en toewijding van een militaire hond niet alleen afhangt van het vermogen van de hond om taken uit te voeren, maar ook van de band en het vertrouwen dat bestaat tussen de hond en zijn geleider.
Ryan bracht Max terug naar zijn huis nadat hij had besloten hem te adopteren, zodat hij hem aan de rest van zijn familie kon voorstellen.
Max kon snel overstappen naar het burgerleven en hij kreeg onmiddellijk een positie van genegenheid binnen het gezin.
Wanneer Ryan en Max lange wandelingen in het park maakten, maakte hij van de gelegenheid gebruik om iedereen die wilde luisteren te vertellen over hun militaire ervaringen.
Ryan noemde Max graag zijn vriend en kameraad vanwege het respect en de moed waarmee hij zijn land gedurende zijn hele militaire loopbaan had gediend.
Ten slotte illustreert het verhaal van Ryan en Max de buitengewone band die kan ontstaan tussen een lid van de strijdkrachten en de militaire hond met wie ze dienen.
Iemand zal iets in zijn hart voelen als hij dit verhaal over liefde, vriendschap en moed hoort.
Iedereen die het hoort, zal op de een of andere manier ontroerd zijn.
