We duiken de boeiende wereld van de Lewis’ maanslak in, een fascinerend zeediertje dat je kunt tegenkomen in de wateren van de Puget Sound. Deze schattige zeeslak heeft een eigenaardige spiraalvormige schelp en een indrukwekkend uitgestrekte ‘voet’ die zich soms tot vier keer zo groot als zijn lichaam kan uitrekken. Echt uniek!
Inhoudsopgave:
Wat maakt een maanslak zo speciaal?
De maanslak heeft een aantal bijzondere kenmerken. Zijn sifon bijvoorbeeld, waarmee hij zuurstof uit het water haalt. En dan zijn er nog de cephalische tentakels waarmee hij licht en donker kan onderscheiden. Zijn voet, bedekt met miljoenen piepkleine trilhaartjes, gebruikt hij om zich voort te bewegen.
En als het paarseizoen aanbreekt, legt het vrouwtje haar eieren in een kraag van zand. Deze eitjes zijn niet groter dan zandkorrels en zitten verborgen in een slijmachtig omhulsel. Na een tijdje komen de eitjes uit en het slijm valt uit elkaar, waarna het zand gewoon weer zand wordt.
Het beschermen van maanslakken
Helaas zijn maanslakken, net als veel andere schelpdieren, bedreigd. De verzuring van de oceaan, veroorzaakt door zowel natuurlijke als menselijke factoren, vormt een serieus probleem. We moeten ons daarom inzetten om deze bijzondere wezens te beschermen en de voedselketen in onze oceanen in balans te houden.
De avontuurlijke ‘eetgewoontes’ van de maanslak
Maanslakken zijn echte fijnproevers en ze gaan dan ook graag op pad om te eten. Ze bezoeken vaak zanderige duiklocaties en genieten van een ‘dieet’ van weekdieren zoals mosselen en kokkels, die ze bereiden door er een gat in te boren. Een andere favoriete methode is om hun voedsel in hun ‘reusachtige voet’ te wikkelen.
Een schuilplekje voor de maanslak
Ondanks zijn grootte kan de maanslak zich volledig terugtrekken in zijn schelp. Dat doet hij alleen als het echt nodig is, want te lang in zijn schelp blijven is gevaarlijk, want het heeft water nodig. Voordat hij zich in zijn schelp terugtrekt, moet hij eerst een flinke hoeveelheid water afvoeren.
Waar kun je een maanslak tegenkomen
Je kunt maanslakken vaak vinden, half begraven in het zand of rondhangend op modderige stranden. Ze kunnen hun ‘vlezige voet’ uitstrekken tot wel 30 centimeter in diameter. Een indrukwekkend gezicht!
De eitjes van de maanslak
De eitjes van maanslakken, die we zandkragen noemen, lijken op dunne rubberen rondjes. Deze zijn gemaakt van eieren die zijn ingeklemd tussen lagen slijm en zand. Halverwege de zomer komen de eitjes uit en vallen de kragen uit elkaar.
De vrij zwemmende larfjes worden een deel van het zoöplankton in de oceaan, totdat ze klaar zijn om zich te vestigen en uit te groeien tot kleine maanslakken. Een natuuronderzoeker raadt aan om de eitjes niet op te pakken en lekker te laten liggen. Het wordt vaak verwart met plastic of rubber en mensen hebben vaak de neiging om het weg te gooien of aan te raken.
Maanslak op het menu?
Hoewel maanslakken eetbaar zijn en sommige mensen ze wel lusten, worden ze niet op grote schaal geoogst. De Lewis’ Maanslak, de grootste levende maanschelp, is vernoemd naar Meriwether Lewis, die samen met William Clark de route naar de Stille Oceaan verkende in 1804-1806. Hij bracht toen ook enkele exemplaren van deze slakken mee terug.
Door dit verhaal heen hebben we de wonderlijke wereld van de Lewis’ maanslak bekeken. Van zijn unieke eigenschappen en voedingsgewoonten, tot de uitdagingen waar hij voor staat in onze steeds veranderende oceaan. Hopelijk heeft het je de ogen geopend voor het belang van het beschermen van deze bijzondere diertjes voor toekomstige generaties.
Bekijk de videobeelden van de maanslak en de eieren hieronder:
Authenthieke bronnen: discoverwildlife, inaturalist.org