Het paar stond in hun gemeenschap bekend om hun onwankelbare liefde voor elkaar, evenals hun vriendelijkheid en mededogen voor anderen.
Ze hadden een lange geschiedenis van vrijwilligerswerk bij liefdadigheidsorganisaties in hun gemeenschap, waarbij ze hulp verleenden aan kansarme kinderen en gezinnen.
Hierdoor waren ze uitstekende vooruitzichten om ouders te worden. Mensen in hun gemeenschap zagen de liefde en compassie die ze voor elkaar hadden en realiseerden zich dat ze daardoor veel konden bijdragen aan een kind.
Op het moment dat het paar erachter kwam dat ze voor het eerst ouders zouden worden, ervoeren ze een diepte van liefde waarvan ze niet eens wisten dat het voor hen mogelijk was.
Maar ze wisten niet dat hun gezin op het punt stond uit te breiden op een manier die ze nooit hadden kunnen voorzien.
Ze stonden voor een verrassing. Het feit dat Arifa Sultana Iti het leven schonk aan een tweeling was niets minder dan een medisch wonder.
Aangenomen wordt dat slechts één op de 3 miljoen tot 5 miljoen vrouwen lijdt aan de aandoening die bekend staat als uteriene didelphys, wat ongebruikelijk is.
Hierdoor werd het verhaal van het paar en hun tweeling een enorme hit in de media toen het nieuws zich door het land en de wereld verspreidde.
Het paar verloor nooit hun gevoel voor humor en ze aarzelden nooit in hun vastberadenheid om hun drie jonge kinderen het allerbeste leven te geven dat ze maar konden hebben.
Ondanks de extra moeilijkheden die gepaard gaan met het hebben van drie jonge kinderen, gaf het paar nooit op.
Elk offer was het ze waard, omdat ze hun kinderen konden horen lachen en omdat ze er liefde voor terugkregen, ondanks de onrustige nachten die ze daardoor hadden.
De ouders boden hun kinderen een omgeving die rijk was aan liefde, respect en plezier, waardoor hun kinderen zich ontwikkelden tot gelukkige, succesvolle volwassenen.
Ze waren allemaal getalenteerd op hun eigen unieke manier en ze volgden hun interesses met een woeste mate van toewijding.
Naarmate de jaren verstreken, dacht het paar terug aan hun reis samen met een overweldigend gevoel van trots en waardering.
Ze vergaten nooit de ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen die hen naar hun huidige locatie hadden geleid, evenals de liefde die hen tijdens hun reis op de been had gehouden.
Ze bleven betrokken bij hun gemeenschap, stelden altijd de behoeften van anderen voor die van henzelf, en de intensiteit van hun liefde voor elkaar nam exponentieel toe naarmate de tijd verstreek.
Ze lieten iedereen zien dat alles kan worden bereikt met voldoende liefde en inspanning.