Men zag een oude heer door de gangen van het verpleeghuis lopen terwijl hij een dienblad met ontbijtlekkernijen droeg.
(lees dit zeker tot het einde om de belangrijke boodschap te begrijpen)
De ochtendzon zorgde voor een warme gloed over het verpleeghuis.
De medewerkers en bewoners waren eraan gewend hem te zien omdat ze wisten dat hij de man was die ’s ochtends als eerste zijn vrouw ging opzoeken.
De vrouw van de man, met wie hij al meer dan een halve eeuw getrouwd was, had de diagnose van de ziekte van Alzheimer gekregen.
Omdat de ziekte haar capaciteiten en herinneringen in de loop van de tijd had weggevaagd, kon ze niemand herkennen, zelfs haar eigen echtgenoot niet.
Hoe dan ook, de man sloeg nooit een slag over als het ging om het bezoeken van zijn vrouw en het brengen van haar ontbijt.
Ook al kon ze zich niets van hun verleden samen herinneren, hij zat bij haar en praatte over hun leven samen.
De ongelooflijke toewijding die de man aan zijn vrouw toonde, verbaasde de verzorgers in het verpleeghuis waar ze woonde.
De man won de harten van veel mensen tijdens haar verblijf in het verpleeghuis.
Zijn dagelijkse bezoeken, die een beetje warmte en plezier in ieders dag brachten, waren iets waar zowel het personeel als de patiënten reikhalzend naar uitkeken.
De vrouw van de man overleefde het echter niet en verliet uiteindelijk onze wereld.
De medewerkers van het verpleeghuis waren ontroostbaar en deden er alles aan om de man beter te laten voelen.
Het leek er echter op dat de man troost vond in zijn dagelijkse routine.
Hij bleef het bejaardentehuis dagelijks bezoeken en nam altijd een dienblad met ontbijtlekkernijen mee.
De medewerkers merkten op dat hij in dezelfde ruimte zou zitten waar hij vroeger met zijn vrouw zat, en dat hij tegen haar zou praten alsof ze er nog was.
Hij zou dit doen ook al was ze niet meer aanwezig. Soms zong hij zelfs voor haar als ze samen waren.
De leden van het team waren stomverbaasd om te zien hoe de liefde van de man voor zijn vrouw bleef bestaan, zelfs nadat ze de wereld had verlaten.
Ze waren ontroerd door zijn toewijding aan hun huwelijk en het respect dat hij ervoor toonde.
Zelfs een van de stafleden schreef een stuk over hem en diende het in bij een plaatselijke krant, waar het uiteindelijk werd gedrukt.
Het verhaal trok de aandacht van een groot aantal lezers, met als resultaat dat de man snel opklom tot het niveau van een kleine beroemdheid.
Mensen bedankten hem omdat hij hun had laten zien hoe echte liefde eruit zou moeten zien in brieven die ze vanuit alle delen van het land stuurden.
Anderen gingen zelfs zo ver dat ze herdenkingsbijdragen deden aan het verpleeghuis ter ere van zijn vrouw.
De man was onder de indruk van alle aandacht, maar hij hield vast aan zijn routine van het bezoeken van het verpleeghuis.
Hij was zich bewust van het feit dat zijn liefde voor zijn vrouw zou voortduren, ook al was ze er fysiek niet meer.
Ze ondervroegen hem vaak over de motivatie waarom hij in het verleden altijd haar ontbijt bracht, ondanks het feit dat zijn vrouw geen idee had wie hij was.
De man grijnsde alleen maar en merkte op:
“Ze wist niet wie ik was, maar ik weet wie zij was en alles wat we samen hebben beleefd.”
Deel dit prachtige verhaal met je vrienden en familie op Facebook/Whatsapp