Op het moment dat ik de leeftijd van 55 bereikte, begon er iets in mij te groeien. Een onverklaarbaar gevoel van onrust en verlangen om mezelf eindelijk de kans te geven op iets wat ik al die jaren had uitgesteld: de ruimte om opnieuw te ademen en te groeien. Mijn leven gleed voort op de routine die ik zo goed kende. Alles was vertrouwd en voorspelbaar, maar tegelijkertijd voelde het alsof er iets ontbrak. Ik snakte naar iets anders, iets nieuws dat mij weer nieuwsgierig maakte en mijn leven een nieuwe impuls zou geven.
Ik was op zoek naar een plek waar ik niet automatisch zou terugvallen in oude patronen en besloot daarom om helemaal alleen op reis te gaan, op zoek naar nieuwe ervaringen en een frisse kijk op het leven.
Het werd een eiland dat ik op een folder had gezien, met de woorden ‘Zon, stilte, herontdekking’ erop. De belofte van zonovergoten stranden, rustige stilte en de mogelijkheid tot het herontdekken van mezelf klonk als de perfecte bestemming.
Ik wilde niet ontsnappen aan mijn verantwoordelijkheden, maar juist dichterbij komen bij de ware essentie van wie ik ben, zonder de last van verplichtingen. Het idee dat ik mezelf kon zijn zonder externe druk voelde als een ware overwinning.
Wist je trouwens dat solo reizen na je vijftigste de mentale frisheid kan versterken, doordat het je uit je comfortzone haalt, nieuwe ervaringen biedt en je zelfvertrouwen vergroot? Dit is zelfs onderzocht en bevestigd door Harvard Health in 2023, wat aantoont dat het ondernemen van soloreizen op latere leeftijd niet alleen verrijkend is voor de geest, maar ook tal van positieve effecten heeft op de algehele mentale gezondheid.
Content:
Eerste indrukken
Het plan was simpel: even tot rust komen, geen drama ervaren en geen mensen die iets van me verwachten, zodat ik eindelijk kon genieten van een moment voor mezelf zonder enige verplichtingen of verwachtingen van anderen.
Toch liep het anders toen ik Eric ontmoette, want hij was niet alleen open en vriendelijk, maar had ook een natuurlijke rust over zich waardoor ik me meteen op mijn gemak voelde in zijn aanwezigheid.
Wat me vooral opviel, was dat hij echt luisterde met volledige aandacht en oprechte interesse. Hij luisterde niet slechts om te reageren, maar om daadwerkelijk te begrijpen wat er werd gezegd. Zijn empathische luisterhouding maakte een diepe indruk op mij.
Hij was jonger dan ik, dat wel. Maar zijn houding was volwassen en zijn woorden zorgvuldig gekozen, wat aantoonde dat hij een dieper inzicht en wijsheid bezat dan zijn leeftijd zou doen vermoeden.
We praatten niet veel, maar als we dat deden, voelde het licht en moeiteloos, alsof er een onzichtbare maar aanwezige band tussen ons was. Het leek alsof er altijd ruimte was voor stiltes zonder ongemak, alsof we elkaars gedachten konden lezen zonder woorden te hoeven spreken.
Zo’n intense connectie had ik al lange tijd niet meer gevoeld, en misschien is het wel precies wat ik nodig had om mezelf weer echt levend te voelen.
Herinneringen achterlaten
Voor ik vertrok, had ik rustig en bedachtzaam mijn spullen gepakt in complete stilte, zonder enige gehaastheid maar met zorgvuldige overweging.
Mijn favoriete mok, die perfect in mijn handen lag en waarin mijn koffie altijd net wat beter smaakte, en de deken die ik altijd met liefde om me heen sloeg op zondagmiddagen terwijl ik een boek las of een film keek – ik liet ze met zachte weemoed achter, wetende dat ik ze zal missen als ik wegben.
Ik liep nog één keer door het huis terwijl mijn hand langzaam over het gladde aanrecht gleed, alsof ik afscheid nam van een oude vriend die me jarenlang gezelschap had gehouden.
Op de bank lagen nog tijdschriften die ik nooit had uitgelezen, hun glanzende covers en veelbelovende titels onaangeroerd en vergeten. Ik liet ze liggen, alsof ze daar hoorden, als stille getuigen van mijn verloren interesse en mijn overvolle agenda die geen ruimte meer bood voor rustig bladeren en genieten van de inhoud.
In mijn koffer stopte ik mijn laptop en het manuscript waar ik twee jaar aan werkte, dat nog niet voltooid was, maar wel aanvoelde als een belofte die ik niet kon breken.
Met een kalme ademhaling deed ik de rits dicht en nam ik een moment om mijn gedachten te ordenen. Het was tijd om te vertrekken en mezelf wat nieuws te gunnen, om de drukte en chaos van het dagelijks leven even achter me te laten en te genieten van een welverdiend moment van rust en ontspanning.
Op het eiland
Het eiland begroette me met een zachte bries die door mijn haren streek en warm licht dat mijn gezicht streelde. Ik voelde het zand knisperen onder mijn schoenen en wist meteen dat ik op de juiste plek was.
Ik ademde diep in, vullend mijn longen met de verfrissende geur van zee, bloemen en hout die in de lucht hing en een oprechte en eerlijke atmosfeer creëerde.
Toch werd ik verrast door de levendigheid bij de retraite, waar overal mensen van verschillende achtergronden te vinden waren, met een kleurenpracht die mijn ogen streelde en de ruimte vulde met vrolijke en opzwepende muziek.
Ze zaten ontspannen op de comfortabele kussens, omringd door glazen vol kleurrijke en vrolijke drankjes, en lachten onbezorgd en luid over van alles en nog wat.
Ik had gehoopt op iets rustigers, maar misschien was het juist een uitdaging om uit mijn comfortzone te stappen en iets nieuws te proberen.
Soms zit groei niet in stilte, maar in durven mengen, zelfs als het in het begin wat overweldigend is en je je onzeker voelt. Het is juist door uit je comfortzone te stappen en nieuwe paden te verkennen dat je uiteindelijk kunt groeien en bloeien als persoon.
Lana’s verrassing
Lana had me deze plek aangeraden en stond me op te wachten alsof ze me jaren niet had gezien toen ik eindelijk arriveerde, haar gezicht straalde van oprechte blijdschap en ik voelde me meteen welkom en gewaardeerd door haar warme ontvangst.
Haar zonnehoed hing zo scheef dat het leek alsof hij elk moment van haar hoofd kon vallen, haar glas rinkelde vrolijk van de ijsblokjes en haar energie was zo aanstekelijk dat iedereen in de omgeving erdoor werd meegesleept. “Kom mee, Thea!” riep ze enthousiast, terwijl ze haar vriendin uitnodigde om mee te gaan op avontuur.
Voor ik het doorhad, bevond ik me te midden van vreemden met de muziek zachtjes op de achtergrond. Hoewel alles in een razend tempo leek te gaan, voelde het niet ongemakkelijk.
“Ze stelde me voor aan Eric met de woorden: “Jullie moeten praten.” En weg was ze, de mysterieuze glimlach nog op haar gezicht, terwijl ik daar stond, mijn hart bonzend in mijn keel, niet wetend wat ik moest zeggen tegen deze vreemdeling die plotseling mijn pad had gekruist.”
Eric glimlachte rustig en stelde zich voor met een toon alsof hij me al jaren kende. Zijn vriendelijke glimlach deed me meteen op mijn gemak voelen en ik glimlachte oprecht terug, blij dat ik hem had ontmoet.
Iets in zijn blik vertelde me dat ik hem kon vertrouwen, zijn ogen straalden een oprechtheid en eerlijkheid uit die mijn twijfels leken weg te nemen. Of ik dat ook echt durfde, wist ik nog niet, mijn hart klopte sneller bij de gedachte aan het openstellen van mijn kwetsbaarheid.
De klik
Later liepen we samen over het eiland, weg van de groep en naar plekken waar het stil was, ver weg van alle drukte en geluiden van de stad.
Hij nam me mee naar een afgelegen en verlaten strand, waar de golven zachtjes tegen het zand kabbelden en de zon haar warme stralen liet schijnen. Daarna wees hij me een imposante rotsformatie aan, waarvan het uitzicht zich oneindig ver uitstrekte over de glinsterende oceaan. En tot slot liet hij me een prachtige houten schommel zien, die hoog in een majestueuze palmboom hing en wiegend in de wind een gevoel van vrijheid en avontuur gaf.
We wisselden verhalen uit, zonder haast, genietend van elkaars gezelschap. Hij vertelde met passie over zijn liefde voor literatuur, terwijl ik vertelde over mijn onvoltooide boek en de inspiratie die ik daaruit putte.
Hij was oprecht benieuwd naar mijn gedachten en ideeën, stelde vragen die me weer aan het denken zetten en daardoor begonnen mijn ideeën weer te stromen.
We zaten ontspannen in het zand, luisterden aandachtig naar het rustgevende ritme van de zee, voelden ons volledig bevrijd van alle tijdsdruk en verplichtingen die normaal gesproken ons dagelijks leven beheersen.
Ik merkte dat ik onverklaarbaar lachte, zonder enige aanleiding. Het voelde gewoon heerlijk om te kunnen genieten van een moment waarbij ik niet hoefde na te denken over iets anders.
Het schokkende moment
De volgende ochtend voelde ik een ongekende drang om meteen verder te schrijven, aangezien mijn hoofd barstte van creatieve ideeën die me een gevoel van opwinding en inspiratie gaven dat ik lange tijd niet had ervaren.
Ik startte mijn laptop, klaar om te beginnen met mijn werk. Echter, toen ik de map zocht met mijn boek erin, bleef het scherm leeg en kon ik niet verder met mijn taken.
Ik klikte, zocht, typte, maar hoe ik ook zocht, leek alles verdwenen te zijn. Mijn hart bonkte hevig in mijn borst terwijl ik me afvroeg waar het bestand gebleven was.
Ik dacht nog: Misschien heb ik het per ongeluk verplaatst naar een andere plek. Maar hoe ik ook zocht, ik kon het nergens meer vinden. Het leek alsof het spoorloos was verdwenen.
Mijn vingers trilden een beetje en mijn hart bonkte snel toen ik de laptop dichtklapte, terwijl ik me afvroeg of het slechts een technisch misverstand was.
Toch voelde het niet zo, er was iets in mij dat diep van binnen wist dat dit niet zomaar iets kleins was, maar eerder een gevoel van grootsheid dat me overspoelde en me deed beseffen dat er iets bijzonders stond te gebeuren.
Achter gesloten deuren
Ik liep de gang op, op zoek naar Lana, in de hoop dat zij iets wist. Terwijl ik onderweg was, hoorde ik stemmen uit een open deur komen en besloot er naartoe te gaan om te luisteren.
Zachtjes bleef ik staan, verrast door het duidelijk herkenbare stemgeluid van Eric dat de ruimte vulde terwijl hij sprak over een mysterieus manuscript.
Lana lachte van blijdschap en zei dat het verhaal perfect was, en dat het makkelijk haar naam kon dragen. Op dat moment stond mijn hart even stil van opwinding en trots.
Ze praatten over een mogelijke publicatie, over een fantastische kans, over iets prachtigs. Maar diep van binnen wist ik dat het mijn harde werk en toewijding waren waar ze eigenlijk over spraken.
Ik stond daar met gemengde gevoelens. Verwarring borrelde op in mijn gedachten, terwijl ik tegelijkertijd verrast was over de situatie. Ergens, diep van binnen, was er ook een gevoel van verbazing dat ik niet kon negeren.
Ik keerde om, zonder dat ze me zagen, en liep naar een afgelegen plek. Ik wilde even alleen zijn, weg van alle drukte, om rustig na te denken over wat ik had gehoord en mijn gedachten te ordenen.
Vluchten
In mijn kamer opende ik mijn koffer opnieuw, niet om me voor te bereiden op een nieuw avontuur, maar simpelweg om een moment van rust en reflectie te vinden.
Ik pakte in zonder veel na te denken, niet in staat om mijn gedachten te verzamelen te midden van de chaos in mijn hoofd. Mijn gedachten waren gevuld met onbeantwoorde vragen, maar mijn handen bleven rustig en beheerst terwijl ik mijn spullen inpakte.
Ik keek nog één keer uit het raam, de zon scheen fel en het strand lokte uitnodigend, maar mijn hart was op dat moment elders, verlangend naar een plek die niet op de kaart te vinden was.
Wat er ook speelde en hoe moeilijk de omstandigheden ook waren, ik wist diep van binnen dat ik mezelf trouw moest blijven. Dit boek was meer dan slechts een verzameling van pagina’s en letters, het was een weerspiegeling van mijn ziel en mijn gedachten. De woorden die op deze bladzijden staan, zijn een deel van mij en ik zal er altijd trots op zijn.
Ik vertrok langzaam van het eiland, mijn stappen waren rustig en bedachtzaam. Er was geen sprankje boosheid in mijn hart, enkel de kalmte van een weloverwogen beslissing die ik had genomen.
Soms is het maken van de keuze om voor jezelf te kiezen en je eigen behoeften en wensen op de eerste plaats te zetten, het meest waardevolle en verrijkende wat je kunt doen voor jezelf en voor je eigen welzijn.
Een onverwachte wending
Maanden later stond ik vol verwondering in een drukke boekwinkel, omringd door de geur van vers papier en de opgewonden stemmen van andere bezoekers. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik mijn boek zag liggen, gedrukt en stevig, een tastbaar bewijs van mijn harde werk en toewijding. Het voelde surrealistisch en overweldigend tegelijkertijd, wetende dat dit boek écht van mij was, een stuk van mijn ziel en creativiteit dat nu voor altijd vereeuwigd was tussen de pagina’s.
Mensen luisterden aandachtig naar mijn verhaal, knikten instemmend en stelden vragen die mijn gedachten verder prikkelden. Ik voelde een golf van trots door me heen stromen, en tegelijkertijd ervoer ik een stille, krachtige energie die doorklonk in mijn stem en me aanmoedigde om door te gaan.
Na afloop wilde ik naar huis gaan, tot ik plotseling het briefje op tafel zag liggen met daarop een bekend handschrift: “Je bent me nog een handtekening verschuldigd.”
Het was Eric die voor me stond en onmiddellijk voelde ik een golf van herinneringen aan onze gedeelde geschiedenis, maar ook een intense nieuwsgierigheid naar wat hij nog te zeggen had.
Ik besloot te gaan, gewoon om het gesprek aan te gaan en de situatie op te helderen, niets meer. Soms is het beter om duidelijkheid te scheppen en jezelf uit te spreken dan om te worden veroordeeld zonder dat de feiten bekend zijn.
En ergens voelde ik ook dat het misschien tijd was om vragen te stellen, om dieper te graven naar de waarheid in plaats van aannames te maken en te baseren op oppervlakkige informatie.
Vergeving en liefde
In het café zat hij al, net als toen, met zijn rustige ogen en een open houding terwijl hij vriendelijk glimlachte naar de bekende gezichten om hem heen, zijn houding straalde een kalme en vriendelijke uitstraling uit die meteen een gevoel van vertrouwdheid en warmte opwekte.
Hij legde uit dat Lana hem iets had beloofd, een belofte die hem aanvankelijk geruststelde omdat hij dacht dat hetgeen wat ze wilde doen goed was.
Maar toen hij eindelijk begreep hoe de situatie echt in elkaar zat, besloot hij om mijn bestand op te sturen, zonder dat ik hier van op de hoogte was. Zijn keuze voor eerlijkheid en integriteit toonde zijn ware karakter en maakte duidelijk dat hij een betrouwbaar en oprecht persoon is.
Hij keek me recht in de ogen en vroeg niet om vergeving, maar smeekte slechts om een kans om zijn kant van het verhaal te vertellen.
Terwijl ik aandachtig luisterde naar wat de ander te zeggen had, stelde ik vragen om meer inzicht te krijgen in hun perspectief en merkte ik dat mijn oordeel langzaam verzachtte. Het besef dat soms luisteren alleen al genoeg is om volledig te begrijpen, drong steeds sterker tot me door.
Ik gaf hem één kans en we spraken af, nog eens en nog eens. En beetje bij beetje groeide er iets nieuws tussen ons, geen haast, gewoon echt en oprecht.
DEEL NU: VERHAAL | Toen ik 56 was, dacht ik eindelijk een frisse start te maken, maar toen hoorde ik hun gesprek achter gesloten deuren.
Dit artikel is met zorg gecreëerd door KletsMajoor, een mediaplatform dat zich specialiseert in het verspreiden van verhalen die zowel inspireren, informeren als intrigeren. Blijf op de hoogte van onze unieke content door KletsMajoor te volgen op Facebook: KletsMajoor.