Er zijn momenten in het leven waarop je je afvraagt of je wel de juiste keuzes maakt. Zo vroeg ik me jarenlang af of ik ooit kinderen wilde.
Het idee van een gezin voelde lang als iets wat misschien niet voor mij was weggelegd. Mijn man had hetzelfde gevoel toen we elkaar ontmoetten.
Maar naarmate onze band groeide, begonnen onze twijfels langzaam te vervagen. We ontdekten dat onze liefde ruimte bood voor nieuwe dromen.
We trouwden in een periode waarin we allebei volop in het leven stonden. De toekomst leek open en veelbelovend.
En zonder het expliciet af te spreken, lieten we de mogelijkheid voor een gezin voorzichtig toe. We leerden samen te vertrouwen op ons gevoel.
Content:
Plotseling zwanger
Niet lang na onze trouwdag verraste het leven ons op een mooie manier. We ontdekten dat we een kindje verwachtten.
De blijdschap was groot en tegelijkertijd een beetje onwerkelijk. We hadden verwacht dat het misschien wat langer zou duren, maar de natuur volgde haar eigen pad.
De eerste weken van de zwangerschap voelden als een nieuw begin. Iedere echo bracht ons dichter bij het besef dat we echt ouders gingen worden.
Het was bijzonder om te zien hoe klein geluk groeit tot iets groots. De voorbereidingen maakten het nog echter.
Alles voelde fris en hoopvol. Alsof er een extra laagje betekenis aan het dagelijks leven werd toegevoegd.
Iets voelde anders
Rond de 30 weken merkte ik op een ochtend dat er iets veranderde in mijn lichaam. Er was een stille alertheid die ik niet direct kon plaatsen.
Een soort intuïtief weten dat aandacht vroeg. Ik had haar minder gevoeld dan normaal.
Meestal reageerde ze op mijn stem of bewegingen, maar die ochtend bleef het rustig. Ik probeerde haar met zachte aanrakingen en koude drankjes tot reactie te bewegen.
Toch bleef het stil in mijn buik, wat me aanzette om even verder te kijken. Samen met mijn man besloten we naar de kliniek te gaan.
Gewoon om even te checken of alles goed was. De vriendelijke ontvangst gaf ons meteen vertrouwen.
Haar vroege komst
De artsen vertelden dat onze dochter wat eerder zou komen dan verwacht. Ze stelden ons gerust en legden alles duidelijk uit.
Alles werd voorbereid op een rustige manier. Hoewel het sneller ging dan gedacht, bleven we hoopvol.
We voelden ons goed begeleid. Die avond om 23:05 uur was ze daar: Remi Rose Willis.
Ze was klein, maar prachtig gevormd. Haar aanwezigheid vulde de ruimte met iets warms.
De eerste blikken op haar gezichtje waren onvergetelijk. Haar handjes waren fragiel, maar ze grepen meteen naar contact.
Het was bijzonder hoe een klein mensje zoveel liefde kon oproepen. We verwelkomden haar met open armen.
Onzekerheid en stilte
Toen ze geboren werd, was de kamer gevuld met een zachte spanning. Iedereen was gefocust, maar de sfeer bleef vriendelijk.
Ze maakte een klein geluidje voordat ze werd meegenomen voor extra aandacht. De professionals werkten met zorg en toewijding.
We voelden ons betrokken bij elke stap. Alles werd uitgelegd, en we kregen ruimte om vragen te stellen.
Hoewel het moment intens was, ervoeren we ook rust. Ze zorgden goed voor haar, en dat stelde ons gerust.
We wisten dat ze in veilige handen was. Het enige wat ik wilde, was haar vasthouden.
Haar voelen. Haar geur in me opnemen.
Mooie woorden
Niet lang daarna kwamen mijn man en een specialist terug om met mij te praten. Ze brachten zorgvuldig uitgekozen woorden over wat er ging gebeuren.
Er was ruimte voor vragen, emoties en geruststelling. Wat me vooral raakte was de openheid en eerlijkheid waarmee we werden meegenomen in het proces.
Het hielp ons om alles beter te begrijpen. Er werd niet gesproken in moeilijke termen, maar met aandacht en compassie.
Elke vraag werd serieus genomen. De zorgverleners begrepen dat dit niet zomaar een moment was.
Ze vertelden ons hoe belangrijk het is om contact te maken. En hoe waardevol het is om herinneringen vast te leggen.
Foto’s als herinnering
Een lieve verpleegkundige vroeg of we foto’s wilden laten maken van Remi. In eerste instantie voelde dat wat onwennig.
Het idee kwam onverwacht en we moesten even nadenken. Ze legde uit dat deze foto’s veel meer waren dan zomaar beelden.
Het waren tastbare herinneringen, waardevol voor nu én later. Dankzij haar kalme uitleg begrepen we waarom dit zo bijzonder kon zijn.
We stemden toe, nog een beetje aarzelend, maar met vertrouwen. De fotografe kwam rustig binnen, met een zachte glimlach.
Ze gaf ons alle ruimte om dit op onze manier te beleven. Niets werd geforceerd.
👉 Waarom herinneringsfoto’s belangrijk zijn
👉 Fotografie bij bijzondere momenten – Make a Memory
De fotografe
Ik herinner me haar gezicht niet precies, maar wel haar aanwezigheid. Ze sprak weinig, maar alles in haar houding straalde rust uit.
Ze werkte met respect en toewijding. Wat me vooral bijbleef, was de manier waarop ze met Remi omging.
Zachtjes, zonder haast. Ze begreep hoe belangrijk elk detail voor ons was.
Ze nam de tijd en hield rekening met onze gevoelens. Niets werd opgedrongen.
Haar aanwezigheid bracht een gevoel van vertrouwen. De foto’s die ze maakte zijn nu onze schatten.
Ze tonen wie Remi was. Een kindje vol belofte, met een serene uitstraling.
Grote zus leert Remi kennen
Jaren later besloten we om de foto’s met onze tweede dochter te delen. Ze was oud genoeg om vragen te stellen en we vonden het een goed moment.
Haar reactie verraste ons. Ze keek aandachtig naar de beelden.
Haar ogen zochten herkenning en verbondenheid. Ze noemde Remi haar grote zus, met een vanzelfsprekendheid die ons raakte.
We vergeleken voetafdrukken en glimlachten om de overeenkomsten. De foto’s vormden een brug tussen heden en verleden.
Ze stelde vragen, op haar eigen manier. En we gaven eerlijke, warme antwoorden.
Zo groeide haar begrip en liefde voor een zus die ze nooit had ontmoet. Vanaf dat moment hoorde Remi er helemaal bij.
Onze manier van koesteren
Het eerste jaar na Remi’s komst was vol veranderingen. We leerden omgaan met nieuwe gevoelens.
Soms was het even zoeken naar balans, maar we bleven dicht bij elkaar. We vonden veel steun in gesprekken met mensen die ons dierbaar zijn.
Familie, vrienden en een begeleider hielpen ons stap voor stap vooruit. Het duurde even voordat ik de foto’s durfde te bekijken.
En dat was oké. Iedereen verwerkt op zijn eigen manier.
Toen ik er klaar voor was, voelde het als een hernieuwde kennismaking. Ik opende ook de doos met haar kleine spulletjes.
Dat moment bracht veel rust. Alles bij elkaar zien voelde als thuiskomen bij herinneringen die ertoe doen.
Haar blijven eren
In het begin dacht ik dat ik iets groots moest doen om Remi te eren. Iets zichtbaars dat recht zou doen aan haar betekenis.
Maar langzaam groeide het inzicht dat kleine gebaren minstens zo waardevol zijn. Door haar naam te blijven noemen, houden we haar verhaal levend.
Als mensen vragen stellen, vertellen we met trots wie ze was. We laten de foto’s zien aan mensen die haar nog niet kennen.
En we delen haar verhaal met openheid. Dat voelt als een manier om haar bij ons te houden.
We vieren haar aanwezigheid op onze manier. Soms met een kaarsje, soms met een liedje.
Gewoon, omdat ze belangrijk is. Haar naam leeft mee in onze dagen.
Remi hoort bij ons
Haar foto’s hebben een vaste plek in huis. Niet verstopt, maar zichtbaar.
Ze maken deel uit van ons dagelijks leven. Soms blijven we er even bij stilstaan.
Bezoekers zien haar en stellen vragen. Dan vertellen we wie ze is en wat ze voor ons betekent.
Haar aanwezigheid is voelbaar, elke dag opnieuw. Onze jongste dochter noemt haar vol liefde “grote zus Remi”.
Dat doet ons goed. Ze groeit op met het besef dat familie meer is dan wat je ziet.
We nemen haar mee in verhalen, in herinneringen en in de dingen die we doen. Zo leeft Remi met ons mee, op haar eigen manier.
Professionele bronnen
- “Meaningful Moments in Neonatal Care” – Dr. K. Spencer, 2021. Link naar publicatie
- “Waarom foto’s helend werken bij verlies” – Marijke Verhulst, 2022. Link naar publicatie
- “Rouw en herinnering bij ouderschap” – Eline van der Velden, 2023. Link naar publicatie