Twijfel over de juiste weg in het leven. Langdurige besluitvorming over het ouderschap. Uiteindelijk moedig besloten om moeder te worden. Dankbaar voor de uitdagingen en beloningen van het moederschap. Vastbesloten om mijn kind liefde, aandacht en steun te bieden voor een gelukkig leven.
Lang voelde ik me ongemakkelijk bij het idee van een gezin en vroeg ik me af of die rol wel bij mij paste, maar toen ik mijn man ontmoette, ontdekten we dat we dezelfde twijfels én hetzelfde verlangen naar verbondenheid deelden. Door er open over te praten, vonden we stap voor stap onze eigen definitie van familie, een vorm die rust gaf en waarin we ons allebei gezien en gehoord voelden.
Naarmate onze relatie zich verdiepte en we meer tijd samen doorbrachten, verdwenen onze twijfels beetje bij beetje, alsof ze plaatsmaakten voor vertrouwen. We ontdekten dat onze liefde stevig genoeg was voor een gedeelde toekomst vol mogelijkheden, en we leerden geluk te vinden in kleine dagelijkse rituelen, elkaars hand vasthouden en elkaars dromen hardop durven uitspreken.
Toen we trouwden, genoten we volop van de kansen die het leven bood en maakten we plannen die ons enthousiasme voedden. We voelden ons bijna onoverwinnelijk, bereid om samen te leren, te reizen, te vallen en weer op te staan, terwijl we vol verwachting uitkeken naar de avonturen die nog zouden komen.
Zonder het expliciet uit te spreken, omarmden we langzaam het idee van een gezin en lieten we dat gevoel op natuurlijke wijze groeien. Met de tijd groeide ons vertrouwen mee en werd de wens concreter, tot we ons geen leven meer zonder elkaar én zonder die toekomstige mogelijkheid konden voorstellen.
Content:
Plotseling zwanger
Na ons huwelijk nam ons leven een onverwachte wending toen ik ontdekte dat ik zwanger was, net op een moment dat we het niet direct hadden voorzien. Het nieuws verraste ons, maar het vulde ons tegelijk met vreugde, dankbaarheid en opwinding over de nieuwe fase die voor ons lag.
We waren dolblij, en eerlijk gezegd ook een beetje verbaasd, omdat we dachten dat het misschien langer zou duren voordat het zover was. De natuur had andere plannen en alles volgde sneller dan verwacht, wat onze verwondering alleen maar vergrootte en ons meteen aanzette tot liefdevolle voorbereidingen.
De eerste weken voelden als het openslaan van een nieuw hoofdstuk waarin we steeds meer leerden luisteren naar wat belangrijk was. Elke echo maakte het tastbaarder dat we ouders zouden worden en bracht een mix van opwinding, gezonde zenuwen en stille momenten van ontroering.
Het was bijzonder om te zien hoe uit een pril begin langzaam iets groots groeide, zichtbaar en voelbaar in kleine signalen. De voorbereidingen boden houvast, gaven structuur aan onze dagen en verdiepten onze betrokkenheid bij dit wonderlijke proces dat ons steeds dichter bij elkaar bracht.
Elke dag voelde als een nieuw begin, vol verwachting en mogelijkheden, alsof ons leven in één keer een rijkere betekenis kreeg en elke keuze doordachter werd. We namen de tijd om te genieten en om te leren wat voor ouders we wilden zijn.
Iets voelde anders
Rond de 30e week werd ik ’s ochtends overvallen door een onrustig gevoel, alsof mijn lichaam me iets belangrijks wilde vertellen dat ik niet mocht negeren. Ze bewoog minder dan normaal, de levendige schopjes waren terughoudender en mijn intuïtie zei dat ik alert moest blijven en hulp moest vragen.
Normaal reageerde ze direct op mijn stem of aanraking, maar nu bleef het stil en voelde ik vooral wachten. Ik probeerde haar voorzichtig te porren en iets kouds te drinken, toch bleef het uit, waardoor mijn onzekerheid groeide en ik wist dat we moesten handelen.
Omdat er geen verbetering kwam, besloten mijn man en ik uit voorzorg naar het ziekenhuis te gaan, voor duidelijkheid en geruststelling, en om zeker te weten dat ze de juiste zorg zou krijgen. Alleen al het besluit bracht iets meer rust, omdat we wisten dat we niet langer alleen hoefden te zoeken naar antwoorden.
Bij aankomst werden we warm ontvangen en zorgvuldig begeleid, en die open houding gaf meteen vertrouwen. De combinatie van heldere communicatie en aandachtige zorg maakte dat we voelden dat we op de juiste plek waren en dat we dit samen konden dragen.
Haar vroege komst
De artsen vertelden dat onze dochter eerder dan verwacht geboren zou worden en namen rustig de tijd om uit te leggen wat dat betekende. Het bericht schrok ons, maar de duidelijke informatie, de kalme toon en het zichtbare teamwork gaven ons vertrouwen dat ze goed en veilig werd opgevangen.
Alles verliep rustig en gecontroleerd, al ging het sneller dan we vooraf konden bevatten. We voelden ons veilig en gedragen, we waren in goede handen en konden ons focussen op wat er werkelijk toe deed, namelijk onze dochter welkom heten.
Met steun van onze dierbaren en het zorgteam werd die avond, om 23:05 uur, onze dochter geboren, Remi Rose Willis. De zachte stilte in de kamer werd gevuld met ontroering, en het besef dat ons leven opnieuw vorm kreeg, voelde tegelijkertijd breekbaar en krachtig.
Ze was tenger, maar haar aanwezigheid vulde de kamer met een warme, zachte rust die alles vertraagde. Vanaf het eerste moment nam ze ons hart in, alsof ze al langer bij ons hoorde en alleen nog maar gezien hoefde te worden.
De eerste aanblik voelde magisch en bijna onwerkelijk. Haar kleine handjes zochten de onze, en in dat kwetsbare contact lag zoveel liefde verstopt dat het met elke seconde grotere betekenis kreeg en we de tijd even vergaten.
Onzekerheid en stilte
Bij haar geboorte hing er een lichte spanning in de kamer en iedereen keek aandachtig en luisterde naar elk geluidje, alsof de hele ruimte de adem inhield. Tegelijk bleef de sfeer liefdevol en warm, vol vreugde, hoop en het gevoel dat we dit samen konden dragen.
Ze maakte een zacht geluid en kreeg meteen de juiste zorg van ervaren handen die precies wisten wat nodig was. De medische staf werkte zorgvuldig en aandachtig, waardoor we stap voor stap konden meekijken en begrijpen wat er gebeurde.
We werden overal bij betrokken en niets voelde geheimzinnig. Alles werd duidelijk uitgelegd, er was ruimte voor vragen en twijfel, en dat gaf houvast op een moment dat alles nieuw en intens was.
Het was intens, maar er hing een serene rust die we nog lang zouden herinneren. We zagen hoe liefdevol ze werd opgevangen, wat ons vertrouwen in het team versterkte en ons hielp om in het nu te blijven.
Toch bleef één verlangen het grootst, haar vasthouden en dicht bij me voelen. Ik wilde haar warmte, die eerste omhelzing die je nooit vergeet, en het besef dat dit ons gezamenlijke begin was, zorgvuldig in mijn hart bewaren.
Mooie woorden
Kort daarna kwamen mijn man en een arts rustig bij me zitten, met aandacht voor ieder detail. Hun woorden waren zorgvuldig gekozen en vol respect, en ik voelde me gezien, gehoord en gedragen in alles wat ik op dat moment ervoer.
Er was ruimte voor al onze gevoelens en vragen, en er werd echt geluisterd naar wat wij nodig hadden. De openhartige en duidelijke uitleg gaf houvast voor wat komen ging en maakte het mogelijk om keuzes te maken die bij ons pasten.
Zonder ingewikkelde termen, met warmte en helderheid die spanning wegnam, kregen we precies de informatie die we zochten. Niets bleef onbeantwoord en niets werd gehaast, waardoor we de rust vonden om het te laten landen.
We leerden hoe belangrijk het is om verbonden te blijven en herinneringen bewust vast te leggen, zodat ze een bron van troost en betekenis blijven, nu en later, voor onszelf en voor iedereen die van haar houdt.
Foto’s als herinnering
Een vriendelijke verpleegkundige vroeg voorzichtig of we foto’s wilden maken van Remi, met alle tijd om erover na te denken. Dat voelde in eerste instantie ongemakkelijk, maar we zijn dankbaar dat we die kostbare beelden hebben, toen troostend en nu van onschatbare waarde in ons dagelijks leven.
Het voorstel kwam onverwacht en we moesten het even laten bezinken, omdat het zoveel betekenis in zich droeg. Ze legde uit dat het meer is dan een momentopname, dat deze beelden blijven spreken en dat ze je later helpen herinneren hoe veel liefde er die dag in de kamer was.
We stemden toe, aanvankelijk nog wat aarzelend, maar met een rustig gevoel dat als een deken over ons heen viel. De fotografe stapte zachtjes binnen, met een warme glimlach en een respectvolle stilte die ons meteen deed ontspannen en ruimte gaf aan het moment.
We kregen alle ruimte om het op onze manier te beleven en we mochten stoppen of pauzeren wanneer we wilden. Niets werd opgedrongen en alles mocht natuurlijk ontstaan, zodat het echt ons verhaal bleef en wij de regie hielden over wat goed voelde.
👉 Waarom herinneringsfoto’s belangrijk zijn
👉 Fotografie bij bijzondere momenten, Make a Memory Deze bronnen bieden extra uitleg, praktische handvatten en steun voor ouders die overwegen om herinneringen vast te leggen.
De fotografe
Haar gezicht vervaagt langzaam in mijn herinnering, maar de warme indruk van haar aanwezigheid blijft helder. De rustige, zorgzame uitstraling waarmee ze binnenkwam, voelde als een troostende omhelzing die spanning wegnam en vertrouwen gaf.
Haar manier van werken straalde respect uit en een stille, oprechte betrokkenheid die ruimte liet voor onze emoties. Vooral de tedere manier waarop ze met Remi omging, raakte ons diep en liet zien hoeveel liefde er in vakmanschap kan schuilgaan.
Ze werkte rustig en geconcentreerd, met oog voor kleine details die voor ons van grote betekenis waren. Het voelde alsof ze intuïtief wist wat belangrijk was, waardoor ze op dat moment een onmisbare steun voor ons werd.
Ze bood precies de ruimte die paste en volgde ons tempo, zonder te sturen of te forceren. Alles bewoog mee met wat wij aankonden, een zachte, natuurlijke stroom die ons hielp het moment volledig te omarmen.
Haar aanwezigheid bracht kalmte en geborgenheid, waardoor we ook later met warmte op de dag konden terugkijken. De foto’s die ze maakte, zijn dierbare, tastbare herinneringen die we vol liefde koesteren en waar we kracht uit putten.
De fotografe legde vast wie Remi voor ons was, een klein meisje met stille innerlijke kracht en een zachte, vredige aanwezigheid. In elk beeld zit een stukje van haar verhaal, en dat verhaal blijft met ons meereizen.
Grote zus leert Remi kennen
Toen onze tweede dochter oud genoeg was om vragen te stellen en herinneringen te begrijpen, lieten we haar de foto’s zien en vertelden we rustig het verhaal erbij. We waren benieuwd hoe ze zou reageren op beelden die ons verleden zo dichtbij brachten en die haar eigen plek daarin zouden kleuren.
Haar reactie raakte ons diep, omdat ze de foto’s met aandacht en een open hart bekeek. De oprechte emoties die op haar gezicht verschenen, voelden als een brug tussen toen en nu en gaven woorden aan wat soms moeilijk te zeggen is.
Met een blik vol verlangen zocht ze naar iets vertrouwds en naar overeenkomsten die herkenning boden. Spontaan noemde ze Remi haar grote zus, en dat ontroerde ons, omdat het liet zien hoe sterk de band kan zijn zonder elkaar te hebben gekend.
Samen keken we naar de voetafdrukjes en zagen we kleine overeenkomsten, de vorm van de tenen, de grootte van de voetjes en de manier waarop ze waren vastgelegd. De foto’s werden zo een brug tussen herinnering en heden, tussen wie we waren en wie we nu zijn.
In haar eigen tempo stelde ze vragen, soms zachtjes en soms heel direct, en wij probeerden die zo eerlijk en liefdevol mogelijk te beantwoorden. Het gesprek gaf ons allemaal taal voor gevoelens die eerder vooral stil hadden bestaan.
Haar gevoel van verbondenheid met Remi groeide gestaag, gevoed door kleine rituelen en open gesprekken. Langzaam begon ze haar echt te ervaren als een onmisbaar deel van haar leven, en vanaf dat moment hoorde Remi onomstotelijk bij ons gezin.
Onze manier van koesteren
Het eerste jaar na Remi’s geboorte bracht veel verandering en vroeg om geduld met onszelf. We leerden omgaan met een rollercoaster aan emoties, vreugde, angst, bezorgdheid en onvoorwaardelijke liefde, terwijl we ook bewust herinneringen bleven maken die houvast gaven.
Het was een delicate balans tussen doorgaan en stilstaan, een ritme dat we gaandeweg leerden kennen. De steun van dierbaren gaf kracht om een weg door het verdriet te vinden en samen te blijven groeien, als individuen en als gemeenschap die om ons heen stond.
Familie, vrienden en een betrokken begeleider stonden stap voor stap naast ons en dachten mee over wat paste. Het kostte tijd voordat ik de moed vond om de foto’s te bekijken, en dat was oké, want elk rouwproces heeft zijn eigen tempo en vorm.
Ieder rouwt op zijn eigen manier en tempo, en elkaar daarin respecteren is essentieel. Door ruimte te maken voor verschillende behoeften, put je samen kracht uit elkaars nabijheid en blijft de verbinding intact.
Toen ik er klaar voor was, voelde het alsof ik haar opnieuw ontmoette, heel dichtbij en toch beschermd door de tijd. Ik haalde het doosje met kleine herinneringen tevoorschijn en elk stukje bracht een warme golf van nostalgie en troost terug.
Het gaf rust, verbondenheid en een weldadige warmte die lang bleef nazinderen. Alles samen zien, de plekjes en de spulletjes, voelde alsof ik weer even dicht bij haar was en haar zachtjes de ruimte gaf in mijn dag.
Haar blijven eren
Ik dacht eerst dat er iets groots en zichtbaars nodig was om Remi te eren, een gebaar dat voor iedereen te zien was. Uiteindelijk besefte ik dat het erom gaat haar liefde en herinneringen levend te houden in ons hart en in ons dagelijks leven, op eenvoudige manieren die bij ons passen.
Juist in kleine, liefdevolle gebaren schuilt de diepste betekenis die je elke dag kunt voelen. Door haar naam regelmatig en met overtuiging uit te spreken, blijft ze deel van ons leven en krijgt ze een eigen plek in onze verhalen.
Als mensen vragen stellen, vertellen we vol trots over Remi en laten we met plezier haar foto’s zien, ook aan wie haar nooit heeft ontmoet. Dat maakt het makkelijker om woorden te geven aan wat moeilijk te dragen is.
Het delen van haar verhaal geeft haar een plek in het heden en laat ons haar nabijheid blijven voelen, bijvoorbeeld tijdens maaltijden of wanneer we de dag afsluiten. Zo wordt herinneren een zacht en troostend ritueel.
We herdenken haar op een manier die bij ons past, soms met een kaarsje, soms met een zacht liedje dat speciaal voor haar is, en soms met een korte wandeling waarin we stilstaan bij wat ze voor ons betekent.
Gewoon omdat ze voor ons van onschatbare waarde is en altijd zal blijven. Haar naam klinkt mee in onze gesprekken en kleurt ons dagelijks leven met zachtheid en betekenis.
Remi hoort bij ons
De foto’s van Remi hebben een prominente plek aan de muur gekregen, zodat we ze dagelijks kunnen zien en koesteren. Ze zijn niet alleen mooi, maar bovenal emotioneel waardevol, een wezenlijk onderdeel van ons thuis. We zijn dankbaar voor de creativiteit en het vakmanschap van de fotograaf die dit mogelijk heeft gemaakt.
Ze zijn zo verweven met ons dagelijks leven dat we soms bewust even stil blijven staan, om haar nabijheid te voelen en te beseffen hoeveel liefde er aan deze beelden verbonden is.
Bezoekers zien haar foto’s en stellen vragen, en dat geeft ons de kans te vertellen wie ze is en hoeveel ze voor ons betekent. Op die manier wordt haar verhaal gedeeld en blijft het warm doorgegeven.
Haar aanwezigheid is elke dag voelbaar, stil maar krachtig, alsof ze ons zachtjes meeneemt in een rustiger tempo. Onze jongste noemt haar liefdevol grote zus Remi, wat bevestigt dat ze nog altijd onderdeel is van ons leven en onze taal.
Dat raakt ons telkens weer en herinnert ons eraan hoe diep verbondenheid kan zijn. Zo groeit ze op met het besef dat familie verder reikt dan wat je kunt zien en dat liefde grenzen overstijgt.
We nemen Remi mee in onze verhalen, koesteren haar in onze herinneringen en laten haar voortleven in kleine, alledaagse momenten, aan tafel, tijdens een wandeling of bij het voorlezen. Zo blijft ze onuitwisbaar deel van wie wij zijn, vandaag en morgen.
DEEL NU: 🟠 FOTOS | “Ik wilde haar nog één laatste keer zien voordat ze voorgoed verdween, deze foto’s zijn het enige wat nog van haar over is.”
Deze inhoud is liefdevol gecreëerd door LeesTijd, een bruisend mediaplatform dat meester is in het brengen van verhalen die zowel verlichten als verrijken, vanuit alle windstreken van onze prachtige planeet. Zorg dat je up-to-date blijft met onze meeslepende updates door LeesTijd te volgen op Facebook. Duik in een oceaan van verhalen die diepte en betekenis toevoegen aan jouw wereldbeeld.
Professionele bronnen
- “Meaningful Moments in Neonatal Care” – Dr. K. Spencer, 2021. Link naar publicatie
- “Waarom foto’s helend werken bij verlies” – Marijke Verhulst, 2022. Link naar publicatie
- “Rouw en herinnering bij ouderschap” – Eline van der Velden, 2023. Link naar publicatie