Twijfel over het leven. Lang nagedacht over ouderschap. Uiteindelijk moeder geworden. Dankbaar voor uitdagingen en beloningen van moederschap. Vastbesloten om mijn kind liefde en steun te geven.
“Een lange tijd voelde ik me ongemakkelijk bij het idee van een gezin en twijfelde ik of die rol wel bij mij paste. Maar toen ik mijn man ontmoette, realiseerden we dat we dezelfde twijfels hadden en een diep verlangen hadden naar verbondenheid. Door open met elkaar te communiceren, hebben we geleidelijk aan onze eigen definitie van familie gevonden. Deze vorm gaf ons rust en zorgde ervoor dat we ons allebei gezien en gehoord voelden.”
Naarmate onze relatie groeide en we meer tijd samen doorbrachten, verdwenen onze twijfels en maakten plaats voor vertrouwen. We ontdekten dat onze liefde sterk genoeg was voor een gedeelde toekomst vol mogelijkheden. We vonden geluk in kleine dagelijkse rituelen, zoals elkaars hand vasthouden en onze dromen uitspreken.
Toen we trouwden, genoten we van het leven en maakten we plannen vol enthousiasme. We voelden ons bijna onoverwinnelijk, bereid om samen te leren, te reizen, te vallen en weer op te staan, terwijl we vol verwachting uitkeken naar de avonturen die komen.
Zonder het expliciet uit te spreken, omarmden we langzaam het idee van een gezin en lieten we dat gevoel op natuurlijke wijze groeien. Met de tijd groeide ons vertrouwen mee en werd de wens concreter, tot we ons geen leven meer zonder elkaar én zonder die toekomstige mogelijkheid konden voorstellen.
Content:
Plotseling zwanger
Na ons huwelijk nam ons leven een onverwachte wending toen ik ontdekte dat ik zwanger was, op een moment dat we niet hadden verwacht. Hoewel het nieuws ons verraste, vervulde het ons tegelijk met vreugde, dankbaarheid en opwinding voor de nieuwe fase die voor ons lag.
We waren dolblij en eerlijk gezegd ook een beetje verrast, omdat we hadden gedacht dat het langer zou duren voordat dit moment zou komen. De natuur had andere plannen, alles volgde sneller dan verwacht, wat onze verwondering alleen maar vergrootte en ons meteen deed beginnen met liefdevolle voorbereidingen.
De eerste weken voelden als het openslaan van een nieuw hoofdstuk, waarin we steeds beter leerden luisteren naar wat echt belangrijk was. Elke echo maakte het tastbaarder dat we ouders zouden worden en bracht een mix van opwinding, gezonde spanning en stille momenten van ontroering.
Het was bijzonder om te zien hoe uit een pril begin langzaam iets groots groeide, zichtbaar en voelbaar in kleine signalen. De voorbereidingen boden houvast, gaven structuur aan onze dagen en verdiepten onze betrokkenheid bij dit wonderlijke proces dat ons steeds dichter bij elkaar bracht.
Elke dag voelde als een nieuw begin, vol verwachting en mogelijkheden, alsof ons leven ineens een rijkere betekenis kreeg en elke keuze doordachter werd. We namen bewust de tijd om te genieten en te ontdekken welke ouders we wilden zijn.
Iets voelde anders
Tegen week 30 voelde ik me ’s ochtends onrustig. Mijn baby bewoog minder en mijn intuïtie waarschuwde me om hulp te vragen.
Normaal gesproken reageerde ze direct op mijn stem of aanraking, maar nu bleef het stil en voelde het alsof we alleen maar aan het wachten waren. Ik probeerde haar voorzichtig te porren en bood haar iets kouds te drinken aan, maar er kwam geen reactie, waardoor mijn onzekerheid groeide en ik besefte dat we actie moesten ondernemen.
Omdat er geen verbetering kwam, besloten mijn man en ik uit voorzorg naar het ziekenhuis te gaan, voor duidelijkheid en geruststelling, en om zeker te weten dat ze de juiste zorg zou krijgen. Alleen al het besluit bracht iets meer rust, omdat we wisten dat we niet langer alleen hoefden te zoeken naar antwoorden.
Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen en goed begeleid, wat meteen vertrouwen gaf. De duidelijke communicatie en zorgzame aanpak zorgden ervoor dat we ons op ons gemak voelden en wisten dat we hier goed zaten.
Haar vroege komst
De artsen vertelden dat onze dochter eerder dan verwacht geboren zou worden en namen rustig de tijd om uit te leggen wat dat betekende, wat ons initial schrok. Maar de duidelijke informatie, kalme toon en zichtbaar teamwork gaven ons vertrouwen dat ze goed en veilig werd opgevangen.
De gebeurtenissen verliepen soepel en gecontroleerd, hoewel alles sneller ging dan verwacht. We waren omringd door een gevoel van veiligheid en ondersteuning, waardoor we ons konden concentreren op het belangrijkste moment: de komst van onze dochter.
Dankzij de steun van onze geliefden en het zorgteam is onze dochter, Remi Rose Willis, die avond om 23:05 uur geboren. De stille rust in de kamer werd overspoeld met emoties, en het besef dat ons leven opnieuw veranderde, voelde zowel kwetsbaar als krachtig aan.
Ze was tenger, maar vulde de kamer met een warme rust die alles vertraagde. Vanaf het eerste moment nam ze ons hart in, alsof ze al bij ons hoorde en alleen nog gezien hoefde te worden.
Bij de eerste aanblik voelde het magisch en bijna onwerkelijk. Haar kleine handjes zochten de onze, en in dat kwetsbare contact lag zoveel liefde verstopt dat het steeds meer betekenis kreeg en we de tijd vergaten.
Onzekerheid en stilte
Bij haar geboorte heerste er een subtiele spanning in de kamer, waardoor iedereen aandachtig keek en elk geluidje nauwlettend beluisterde. Het leek alsof de hele ruimte de adem inhield. Toch was de sfeer liefdevol en warm, doordrenkt van vreugde, hoop en een gevoel van saamhorigheid om dit samen te kunnen dragen.
Ze kreeg meteen de juiste zorg van ervaren handen die precies wisten wat nodig was en de medische staf werkte zorgvuldig en aandachtig, zodat we stap voor stap konden meekijken en begrijpen wat er gebeurde.
We werden betrokken bij alles en er was geen sprake van geheimzinnigheid. Alle informatie werd duidelijk uitgelegd, er was ruimte om vragen te stellen en twijfels te uiten, wat ons houvast gaf in een periode waarin alles nieuw en intens was.
Het was intens, maar de serene rust en liefdevolle opvang gaven vertrouwen en hielpen ons in het nu te blijven.
Toch bleef één verlangen overheersen: haar stevig vasthouden en haar warmte voelen. Ik verlangde naar die allereerste omhelzing, die nooit uit mijn gedachten zou verdwijnen, en het besef dat dit het begin was van iets moois, wilde ik koesteren in mijn hart.
Mooie woorden
Even later zaten mijn man en een arts bij me, liefdevol en respectvol. Ik voelde me begrepen en gesteund.
Er was ruimte voor al onze gevoelens en vragen, er werd echt geluisterd naar onze behoeften. De openhartige en duidelijke uitleg gaf houvast voor wat komen ging en maakte passende keuzes mogelijk.
“Door warmte en duidelijkheid zonder ingewikkelde termen, kregen we de informatie die we zochten op een manier die de spanning wegnam. Al onze vragen werden beantwoord en er was geen haast, waardoor we de tijd hadden om alles te laten bezinken.”
We leerden hoe belangrijk het is om verbonden te blijven en herinneringen bewust vast te leggen, zodat ze een bron van troost en betekenis blijven voor onszelf en anderen die van haar houden.
Foto’s als herinnering
Een vriendelijk verpleegkundige vroeg voorzichtig of we foto’s wilden maken van Remi. In eerste instantie voelde het ongemakkelijk, maar we zijn dankbaar voor de kostbare beelden die nu van onschatbare waarde zijn in ons dagelijks leven.
Het voorstel kwam onverwacht en we moesten het eerst even laten bezinken, omdat het zoveel betekenis met zich meebracht. Ze legde uit dat het meer is dan een momentopname, dat deze beelden blijven spreken en ons later helpen herinneren hoeveel liefde er die dag in de kamer aanwezig was.
We stemden toe, aanvankelijk nog aarzelend, maar met een rustig gevoel dat als een deken over ons heen viel. De fotografe stapte zachtjes binnen, met een warme glimlach en een respectvolle stilte die ons meteen deed ontspannen en het moment ruimte gaf om zich op natuurlijke wijze te ontvouwen.
We kregen alle vrijheid om het op onze eigen manier te beleven en konden stoppen of pauzeren wanneer we wilden. Niets werd opgedrongen; alles mocht spontaan ontstaan, zodat het echt ons verhaal bleef en wij de regie hielden over wat goed voelde.
👉 Waarom herinneringsfoto’s belangrijk zijn
👉 Fotografie bij bijzondere momenten, Make a Memory Deze bronnen bieden extra uitleg, praktische handvatten en steun voor ouders die overwegen om herinneringen vast te leggen.
De fotografe
Haar gezicht vervaagt, maar de warme indruk van haar aanwezigheid blijft helder. Haar rustige, zorgzame uitstraling voelde als een troostende omhelzing die spanning wegnam en vertrouwen gaf.
Haar manier van werken straalde respect uit en een stille, oprechte betrokkenheid die ruimte liet voor onze emoties. Vooral de tedere aandacht voor Remi raakte ons diep en liet zien hoeveel liefde er in vakmanschap kan schuilgaan.
Ze werkte rustig en geconcentreerd, met oog voor kleine details die voor ons van grote betekenis waren. Het leek alsof ze intuïtief aanvoelde wat belangrijk was, waardoor ze op dat moment een onmisbare steun voor ons werd.
Ze bood precies de ruimte die nodig was en volgde ons tempo, zonder te sturen of te forceren. Alles bewoog mee met wat wij aankonden, een zachte, natuurlijke stroom die ons hielp het moment volledig te omarmen.
Haar aanwezigheid bracht kalmte en geborgenheid, waardoor we later met warmte op die dag konden terugkijken. De foto’s die ze maakte zijn dierbare, tastbare herinneringen die we vol liefde koesteren en waaruit we kracht putten.
De fotografe legde vast wie Remi voor ons was: een klein meisje met stille innerlijke kracht en een zachte, vredige aanwezigheid. In elk beeld zit een stukje van haar verhaal, en dat verhaal blijft met ons meereizen.
Grote zus leert Remi kennen
Toen onze dochter oud genoeg was, lieten we haar de foto’s zien en vertelden het verhaal. We waren benieuwd naar haar reactie op beelden die ons verleden en haar plek daarin kleurden.
Haar reactie raakte ons diep, omdat ze de foto’s met aandacht en een open hart bekeek. De oprechte emoties op haar gezicht voelden als een brug tussen toen en nu en gaven woorden aan wat soms moeilijk te zeggen is.
Met een blik vol verlangen zocht ze naar iets vertrouwds en naar herkenbare overeenkomsten. Spontaan noemde ze Remi haar grote zus, en dat ontroerde ons, omdat het liet zien hoe sterk de band kan zijn zonder elkaar eerder te hebben gekend.
Samen keken we naar de voetafdrukjes en zagen we kleine overeenkomsten: de vorm van de tenen, de grootte van de voetjes en de manier waarop ze waren vastgelegd. De foto’s werden zo een brug tussen herinnering en heden, tussen wie we waren en wie we nu zijn.
In haar eigen tempo stelde ze vragen, soms zachtjes en soms direct, en wij beantwoordden die zo eerlijk en liefdevol mogelijk. Het gesprek gaf ons allemaal woorden voor gevoelens die eerder vooral stil hadden bestaan.
Haar gevoel van verbondenheid met Remi groeide gestaag, gevoed door kleine rituelen en open gesprekken. Langzaam begon ze Remi echt te ervaren als een onmisbaar deel van haar leven, en vanaf dat moment hoorde Remi onomstotelijk bij ons gezin.
Onze manier van koesteren
In het eerste jaar na Remi’s geboorte hebben we veel veranderingen meegemaakt en moesten we geduldig zijn met onszelf. We hebben geleerd om te gaan met emoties als vreugde, angst en liefde, terwijl we herinneringen bleven maken die ons steun gaven.
Het was een delicate balans tussen doorgaan en stilstaan, een ritme dat we gaandeweg leerden kennen. De steun van dierbaren gaf ons kracht om een weg door het verdriet te vinden en samen te blijven groeien, als individuen en als gemeenschap die om ons heen stond.
Familie, vrienden en een betrokken begeleider stonden stap voor stap naast ons en dachten mee over wat passend was. Het kostte tijd voordat ik de moed vond om de foto’s te bekijken, en dat was helemaal oké, want elk rouwproces volgt zijn eigen tempo en vorm.
Ieder rouwt op zijn eigen manier, en elkaar daarin respecteren is essentieel. Door ruimte te maken voor verschillende behoeften, put je samen kracht uit elkaars nabijheid en blijft de verbinding intact.
Toen ik er klaar voor was, voelde het alsof ik haar opnieuw ontmoette: heel dichtbij en toch beschermd door de tijd. Ik haalde het doosje met kleine herinneringen tevoorschijn, en elk stukje bracht een warme golf van nostalgie en troost terug.
Het gaf rust, verbondenheid en een weldadige warmte die lang nazinderde. Alles samen zien, de plekjes en spulletjes, voelde alsof ik weer even dicht bij haar was en haar zachtjes de ruimte gaf in mijn dag.
Haar blijven eren
Ik dacht initieel dat een groot en opvallend gebaar nodig was om Remi te eren, maar uiteindelijk besefte ik dat het belangrijker is om haar liefde en herinneringen levend te houden in ons hart en dagelijks leven op een persoonlijke manier.
Juist in kleine, liefdevolle gebaren schuilt de diepste betekenis die je elke dag kunt voelen. Door haar naam regelmatig en met overtuiging uit te spreken, blijft ze deel van ons leven en krijgt ze een eigen plek in onze verhalen.
Wanneer mensen vragen stellen, vertellen we vol trots over Remi en laten we met plezier haar foto’s zien, ook aan wie haar nooit heeft ontmoet. Dat maakt het makkelijker om woorden te vinden voor wat soms moeilijk te dragen is.
Het delen van haar verhaal geeft haar een plek in het heden en laat ons haar nabijheid blijven voelen, bijvoorbeeld tijdens maaltijden of bij het afsluiten van de dag. Zo wordt herinneren een zacht en troostend ritueel.
We herdenken haar op een manier die bij ons past: soms met een kaarsje, soms met een zacht liedje dat speciaal voor haar is, en soms met een korte wandeling waarin we stilstaan bij wat ze voor ons betekent.
Gewoon omdat ze voor ons van onschatbare waarde is en altijd zal blijven. Haar naam klinkt mee in onze gesprekken en kleurt ons dagelijks leven met zachtheid en betekenis.
Remi hoort bij ons
De foto’s van Remi hangen prominent aan de muur om dagelijks te koesteren. Ze zijn niet alleen mooi, maar ook emotioneel waardevol en een wezenlijk onderdeel van ons thuis. We zijn dankbaar voor de creativiteit en vakmanschap van de fotograaf.
Ze zijn zo verweven met ons dagelijks leven dat we soms bewust even stil blijven staan, om haar nabijheid te voelen en te beseffen hoeveel liefde aan deze beelden verbonden is.
Bezoekers zien haar foto’s en stellen vragen, wat ons de kans geeft te vertellen wie ze is en hoeveel ze voor ons betekent. Op die manier wordt haar verhaal gedeeld en blijft het warm doorgegeven.
Haar aanwezigheid is elke dag voelbaar, stil maar krachtig, alsof ze ons zachtjes meeneemt in een rustiger tempo. Onze jongste noemt haar liefdevol grote zus Remi, wat bevestigt dat ze nog altijd onderdeel is van ons leven en onze taal.
Dat raakt ons telkens weer en herinnert ons eraan hoe diep verbondenheid kan zijn. Zo groeit ze op met het besef dat familie verder reikt dan wat je kunt zien en dat liefde grenzen overstijgt.
We nemen Remi mee in onze verhalen, koesteren haar in onze herinneringen en laten haar voortleven in kleine, alledaagse momenten: aan tafel, tijdens een wandeling of bij het voorlezen. Zo blijft ze een onuitwisbaar deel van wie wij zijn, vandaag en morgen.
DEEL NU: 🟠 FOTOS | “Ik wilde haar nog één laatste keer zien voordat ze voorgoed verdween, deze foto’s zijn het enige wat ik nog van haar heb.”
Dit artikel is met aandacht vervaardigd door LeesPauze, een levendig mediaplatform gewijd aan het verspreiden van zowel inspirerende als informatieve verhalen uit elke uithoek van de wereld. Zorg ervoor dat je op de hoogte blijft van onze meeslepende content door LeesPauze te volgen op Facebook.
Professionele bronnen
- “Meaningful Moments in Neonatal Care” – Dr. K. Spencer, 2021. Link naar publicatie
- “Waarom foto’s helend werken bij verlies” – Marijke Verhulst, 2022. Link naar publicatie
- “Rouw en herinnering bij ouderschap” – Eline van der Velden, 2023. Link naar publicatie