Een man loopt op een rustige zaterdagmiddag een dierenwinkel binnen, een winkel die niet bijzonder groot is maar toch een soort charmante, bijna ouderwetse sfeer heeft, met houten rekken, zachte achtergrondmuziek en het lichte getjilp van kleine vogeltjes die door de ruimte galmt.
Hij struint wat rond, bekijkt hier en daar een kooitje, en ineens, helemaal achterin, ziet hij een prachtig glanzende groene papegaai op een opvallend gouden stokje zitten. Het is zo’n soort papegaai die meteen de aandacht trekt, alsof hij zichzelf belangrijker vindt dan alle andere dieren in de winkel.
Aan het kooitje hangt een klein, simpel kartonnen bordje met de tekst:
“Papegaai: €5.”
De man knippert een paar keer met zijn ogen. Hij stapt dichterbij.
“Vijf euro?”, mompelt hij tegen zichzelf, terwijl hij zijn hoofd een beetje schuin houdt, zoals je doet wanneer iets totaal onlogisch lijkt. “Voor zo’n grote, mooie, indrukwekkende papegaai die eruitziet alsof hij een opleiding heeft gevolgd?”
Dat klopt niet, denkt hij. Dat kan gewoon niet kloppen.
Hij loopt naar de balie en vraagt aan de winkelier — een man met een bril die iets te laag op zijn neus hangt — waarom die papegaai zo belachelijk goedkoop is.
De winkelier zucht langzaam, op een manier die duidelijk maakt dat hij dit verhaal al heel vaak heeft moeten uitleggen.
“Nou ja,” begint hij, terwijl hij langzaam met zijn hand richting de papegaai gebaart, “die vogel kan praten.
Sterker nog: hij kan ontzettend goed praten. Het probleem is alleen… hij heeft jarenlang in een café gewoond. Een luid café. Een café waar de klanten bijzonder weinig fatsoen aan de dag legden. Dus, tja… zijn taalgebruik is niet bepaald… eh… verfijnd. En hij heeft nogal een grote mond. En een mening over alles.”
De man denkt even na, haalt zijn schouders op en zegt beslist:
“Ach ja, dat maakt me allemaal niets uit. Ik neem hem gewoon mee.”
Content:
Thuisgekomen
Zodra hij thuiskomt met de papegaai en hem voorzichtig in de woonkamer neerzet — op een mooi plekje waar de zon precies op het kooitje valt — kijkt de papegaai lang en kritisch om zich heen, alsof hij de hele ruimte in één keer aan een uitgebreide keuring onderwerpt.
Na een paar seconden zegt hij met een luide, zelfverzekerde stem:
“Nou nou! Nieuwe tent! Nieuwe eigenaar! Lekker hoor! Maar waar is het personeel? En waar blijft mijn borrel?!”
De man moet lachen. “Ach joh,” zegt hij half in zichzelf, “hij moet nog even wennen.”
Wanneer zijn vrouw thuiskomt
Een paar uur later komt zijn vrouw thuis. Ze stapt de woonkamer binnen, zet haar tas neer, en voordat ze ook maar haar jas kan uittrekken, kijkt de papegaai haar aan met een blik alsof hij haar meteen heeft ingeschat.
Dan zegt hij:
“Aha! De nieuwe barvrouw is gearriveerd! Kijk eens aan, dat werd tijd, schat! Kom je even drankjes bijvullen of hoe zit het?”
De vrouw draait zich langzaam naar haar man en zegt heel droog:
“Hij… noemde me barvrouw.”
De man wrijft ongemakkelijk in zijn nek.
“Ja, eh… kleine dingetje… hij komt uit een café, hè.”
De dochters komen thuis
Later op de dag komen hun twee tienerdochters binnen, giechelend, pratend en totaal niet voorbereid op wat hen te wachten staat.
De papegaai spitst zijn veren, kijkt ze aandachtig aan en roept:
“Hé hé! Kijk nou! De nieuwe danseressen! Wat leuk zeg! Jullie zijn precies op tijd voor de avondshift!”
De dochters barsten in lachen uit, terwijl de vrouw haar man een blik geeft die betekent: Dit is jouw schuld.
En dan… de schoonmoeder
De volgende dag komt de schoonmoeder op bezoek, een vrouw die een stevige reputatie heeft, iemand die met één blik een mens kan laten twijfelen aan al zijn levenskeuzes.
Zodra ze de woonkamer binnenloopt en haar tas neerzet, valt de papegaai compleet stil. Zijn ogen worden groot, zijn veren gaan overeind staan, en hij lijkt bijna achteruit te willen kruipen op zijn stok.
Na een paar seconden, alsof hij eerst wil controleren of hij het wel echt ziet, schreeuwt hij:
“OH NEE! DE BAZIN! ZE LEEFT NOG!!!”