De 52-jarige Karen Andrews uit Woodchurch bereidde zich op een ontspannen manier voor op een avondje uit met haar vriendinnen, toen haar lichaam onverwacht een rustige overgang maakte. Haar zoon Jake Keogh trof haar later die middag vredig in haar slaapkamer aan, enkele uren nadat hij haar nog vrolijk had gezien.
Karen had eerder die dag lachend verteld dat ze zin had om samen met haar vriendinnen naar Liverpool te gaan.
Familieleden herinneren zich dat ze die zondag extra opgewekt was en in haar gebruikelijke warme stemming verkeerde.
Buren omschreven Karen als iemand die sfeer bracht in de straat.
Vrienden vertelden dat ze altijd klaarstond met een vriendelijk woord of een grapje.
Ook werd bevestigd dat zij die dag geen klachten had gemeld en zich volledig ontspannen voelde.
Bij het huis werden later bloemen en lieve kaartjes neergelegd door buurtgenoten.
Content:
Laatste momenten
Jake vertelde dat zijn moeder rond 14.00 uur nog glimlachend in de woonkamer stond.
Ze had net haar outfit klaargelegd voor de avond.
Hij ging daarna wandelen en was ongeveer twee uur weg.
Toen hij thuiskwam, vond hij haar in een kalme houding in haar slaapkamer.
Volgens specialisten kan een plotseling gezondheidsmoment ontstaan zonder vooraf merkbare signalen.
De familie kreeg bevestigd dat Karen waarschijnlijk direct in een rustige staat terechtkwam.
Dit gaf Jake en zijn broers veel steun.
Ze benadrukten dat Karen altijd positief in het leven stond.
Haar werk en betekenis
Karen werkte ruim twintig jaar in de zorg en was zuster op de M1-afdeling van het Clatterbridge Health Center, waar zij bekend stond om haar warme uitstraling.
Collega’s vertelden dat zij graag nieuwe medewerkers hielp en altijd ruimte maakte voor een vriendelijk gesprek.
De afdeling waar ze werkte richtte zich op langdurige zorg en begeleiding.
Haar team waardeerde haar rustige manier van werken en haar aandacht voor detail.
Na haar overgang werd intern een bericht gedeeld om haar collega’s te informeren.
Veel voormalige cliënten stuurden warme boodschappen naar de familie.
In het centrum werd een herdenkingsplek ingericht met een plaquette en foto.
Familieleden brachten daar kort na de onthulling een bezoek.
Respectvolle erehaag
Tijdens de afscheidsbijeenkomst vormden tientallen zorgmedewerkers een lange erehaag.
Volgens de familie voelde dit als een mooi symbool van verbondenheid.
Buurtbewoners hingen kleurrijke vlaggetjes op om steun te tonen.
De ceremonie werd gehouden op een plek die Karen dierbaar was.
Haar drie zonen kozen muziek die goed bij haar persoonlijkheid paste.
Sprekers deelden warme en liefdevolle herinneringen.
Het centrum stuurde een groot bloemstuk om hun waardering te tonen.
Jake noemde het een prachtig gebaar.
Jakes 52-uurstocht
Om zijn moeder te eren, besloot Jake een wandeltocht van 52 uur te lopen — één uur voor elk levensjaar van Karen.
Daarmee wilde hij haar betekenisvolle leven op een mooie manier symbolisch volgen.
De tocht begon op vrijdag 7 november om 12.15 uur.
Dat was precies het moment waarop Karen zeven jaar eerder nog vol energie door het huis liep.
Jake koos de eindtijd bewust: zondag 11 november om 17.15 uur.
Dat was het tijdstip waarop hij zijn moeder destijds aantrof, maar nu gaf het juist afronding en zachtheid.
De familie hielp hem bij de voorbereidingen.
Lokale ondernemers boden eten en drinken aan voor onderweg.
Zware maar betekenisvolle route
Jake liep door dorpen, weilanden en natuurgebieden, soms samen met vrienden en buurtbewoners.
Dankzij een GPS-tracker kon iedereen zijn voortgang volgen.
Vrijwilligers stonden langs delen van de route om hem te ondersteunen.
Hij droeg een rugzak gevuld met gezonde snacks, warme kleding en water.
Tijdens de nacht zakte de temperatuur, waardoor hij even rust moest nemen.
Maar het zachte ochtendlicht gaf hem kracht om door te lopen.
Op sociale media volgden steeds meer mensen zijn tocht.
Jake merkte dat deze steun hem veel energie gaf.
Lichamelijke uitdaging
Na ongeveer dertien uur voelde Jake lichte spanning in zijn rechterknie.
Een voorbijganger gaf hem spontaan een kniebrace.
Hij kreeg telefonisch advies van een fysiotherapeut over een beter wandeltempo.
Zijn enkelspieren voelden iets strak, waardoor hij korte pauzes inlaste.
Omstanders gaven hem fruit, water en aanmoedigende woorden.
Hij keek regelmatig op zijn routekaart voor motivatie.
Jake bleef gericht op zijn doel.
Meer informatie over lichaamsbeweging staat op FysioWiki.
Mentale momenten
In de frisse nacht vroeg Jake zich af hoe lang hij nog moest.
Zijn kleding werd iets vochtig door de kou.
Hij keek naar foto’s van zijn moeder om zichzelf moed te geven.
Deze herinneringen hielpen hem om door te zetten.
Toen de zon opkwam, voelde hij een golf van positiviteit.
Dat gaf hem precies de energie die hij nodig had voor de laatste kilometers.
Warm onthaal
Bij de finish stond een grote groep supporters op hem te wachten.
Familie, vrienden en buurtgenoten vormden een erehaag.
Jake was zichtbaar geraakt door de liefdevolle sfeer.
Sommige mensen hielden kleurrijke spandoeken omhoog.
Zijn broers Karl en Zacc liepen meteen naar hem toe.
Ook bekenden van zijn moeder waren aanwezig om hem te steunen.
Het applaus gaf Jake een intens gevoel van dankbaarheid.
Later verscheen zijn initiatief op verschillende lokale nieuwspagina’s.
Gesprekken over welzijn
Jake vertelde dat hij open wil blijven praten over emoties en welzijn.
Aandacht voor mentale balans blijft volgens hem belangrijk.
Organisaties die zich richten op positieve ondersteuning namen contact met hem op.
Zijn verhaal werd gezien als inspirerend voor anderen.
Jake werd uitgenodigd om op scholen te vertellen over zijn tocht.
Hij hoopt dat meer mensen leren hun gevoelens te delen.
De gemeenschap reageerde warm op zijn initiatief.
Voor meer informatie verwijzen experts naar Mind en 113 Zelfmoordpreventie.
Troost en herinnering
Jake bewaart veel vrolijke foto’s van gezamenlijke uitstapjes.
Volgens de familie had Karen een rustige en warme persoonlijkheid.
Haar humor bracht altijd lichtheid in de kamer.
Jake denkt vaak terug aan de fijne gesprekken met haar.
De familie bezoekt regelmatig de herdenkingsplek in het centrum.
Ze vinden het waardevol dat Karen daar blijvend wordt herinnerd.
Steun uit de omgeving blijft binnenkomen.
Dat geeft de familie veel kracht.
Professionele referenties
“Understanding Brain Aneurysms” – Dr. L. Hartman (2021)
https://www.bafound.org
“Mental Wellbeing and Community Support” – J. Carter (2020)
https://www.mentalhealth.org.uk
“Long-Distance Walking for Emotional Balance” – S. Rowlands (2022)
https://www.walkingforhealth.org.uk