De 25-jarige Goli Kouhkan uit Noord-Iran probeert haar leven opnieuw zorgvuldig richting te geven na een bijzonder zware en ingrijpende periode in detentie. Sinds haar achttiende zit ze vast in de gevangenis van Gorgan, waar ze destijds werd opgesloten na een incident waarbij haar echtgenoot tragisch om het leven kwam, een gebeurtenis die haar toekomst diepgaand en blijvend heeft getekend en haar nog dagelijks emotioneel achtervolgt.
Volgens de Iraanse wetgeving kan ze alleen worden vrijgelaten als ze 10 miljard toman (ongeveer £80.000) betaalt aan de familie van haar voormalige echtgenoot als financiële compensatie. De termijn om dit te regelen loopt tot december van dit jaar en zet haar enorm onder druk, zowel emotioneel als praktisch in het dagelijks leven. Mensenrechtenorganisaties hopen dat brede internationale steun haar helpt om dit grote bedrag alsnog volledig bijeen te krijgen en haar zo een echte nieuwe kans op vrijheid te geven.
Content:
Een leven getekend door jonge verantwoordelijkheid
Kouhkan behoort tot de Baluch-gemeenschap, een etnische minderheid in Iran die nauwelijks wettelijke bescherming geniet en vaak sociaal en economisch wordt achtergesteld. Ze trouwde toen ze 12 jaar oud was met haar neef, een huwelijk dat in traditionele families vaker voorkomt maar jonge meisjes vrijwel geen keuze, stem of veilige uitweg geeft binnen hun omgeving.
Op haar 13e kreeg ze haar eerste kind, een zoon, terwijl ze zelf nog kind was en nauwelijks levenservaring had. Haar huwelijk verliep niet harmonieus en ging gepaard met spanning en onzekerheid, maar ze bleef trouw aan haar familieverplichtingen en dagelijkse verantwoordelijkheden, hoe zwaar die ook waren. Activisten benadrukken dat haar situatie symbool staat voor de structurele uitdagingen waarmee jonge meisjes in afgelegen landelijke gebieden te maken krijgen, zoals armoede, beperkte scholing en een gebrek aan bescherming.
Jaren in detentie
Sinds 2018 verblijft Goli in de centrale gevangenis van Gorgan, waar ze zich met toewijding inzet voor andere vrouwen en hun welzijn, ondanks haar eigen zware omstandigheden. Ze helpt medegevangenen met lezen, schrijven en persoonlijke ontwikkeling, zodat zij na hun vrijlating sterker en zelfstandiger in het leven kunnen staan en opnieuw hoop durven koesteren.
Volgens medewerkers van de instelling is ze ondanks haar omstandigheden vriendelijk, kalm en hoopvol gebleven, zelfs op de meest uitzichtloze dagen achter de tralies. Ze gelooft dat samenwerking en eerlijkheid kunnen leiden tot herstel en vrede, zowel binnen de gevangenis als daarbuiten in de samenleving, waar ze ooit graag opnieuw wil beginnen.
Een juridisch traject vol uitdagingen
Tijdens het proces tekende Kouhkan een verklaring zonder juridische begeleiding, omdat ze niet kon lezen of schrijven en niemand haar de inhoud stap voor stap duidelijk uitlegde. Later bleek dat ze niet volledig begreep wat ze had ondertekend, waardoor ernstige twijfels ontstonden over de eerlijkheid, geldigheid en transparantie van de procedure.
Volgens advocaten en mensenrechtenorganisaties, waaronder Iran Human Rights, krijgt ze nu opnieuw juridische bijstand en wordt haar dossier veel zorgvuldiger bestudeerd dan voorheen. Haar zaak staat symbool voor de dringende behoefte aan betere rechtsbescherming voor vrouwen in Iran en aan diepgaande hervormingen in het strafrecht.
De weg naar een oplossing
Volgens de Iraanse wet kan de familie van het slachtoffer gratie verlenen en vergiffenis tonen in ruil voor zogenoemd bloedgeld, een financiële schadeloosstelling die ook wel diyeh wordt genoemd en diep verankerd is in de lokale rechtstraditie en religieuze gebruiken.
Het gevangenispersoneel heeft actief contact gelegd tussen beide families om een vreedzame en duurzame oplossing te bereiken en scherpe tegenstellingen geleidelijk te overbruggen. Als het bedrag wordt betaald, mag Kouhkan haar vrijheid terugkrijgen en Gorgan verlaten, met de kans om elders een nieuw bestaan op te bouwen en opnieuw perspectief te vinden.
Internationale aandacht groeit
Mahmood Amiry-Moghaddam van Iran Human Rights (IHR) noemt Goli’s zaak een belangrijk voorbeeld van medemenselijkheid en verandering binnen een streng rechtssysteem. Volgens hem laat haar verhaal zien dat individuele keuzes een groot verschil kunnen maken en dat compassie soms zwaarder kan wegen dan strikte vergelding.
“Ze is jong, vrouw en behoort tot een gemeenschap die vaak veel minder kansen krijgt,” zegt hij nadenkend. “Haar verhaal toont de kracht van hoop in een uitdagend rechtssysteem en herinnert ons eraan dat solidariteit levens kan veranderen en nieuwe mogelijkheden voor mensen kan openen.”
Ook Amnesty International en Human Rights Watch volgen de ontwikkelingen nauwlettend en rapporteren daar regelmatig over in hun openbare verslagen. Ze vragen aandacht voor de juridische hervormingen die nodig zijn om vrouwen betere bescherming te bieden en discriminatie structureel en duurzaam tegen te gaan.
Een moeder die blijft geloven
Goli’s zoon is inmiddels 11 jaar oud en woont bij zijn grootouders, die liefdevol voor zijn dagelijkse zorg instaan. Ze mag geen direct contact hebben, maar stuurt via derden korte berichten en tekeningen, zodat hij weet dat zij voortdurend aan hem denkt en zich innerlijk met hem verbonden voelt.
Volgens familieleden doet haar zoon het goed op school en spreekt hij vol trots over zijn moeder, ondanks de fysieke afstand tussen hen. Voor Goli is hij haar grootste motivatie om positief te blijven, vol te houden en stap voor stap naar een betere toekomst toe te werken, voor hen beiden samen.
Hoop op verandering
Steeds meer mensen in Iran en daarbuiten tonen solidariteit met haar situatie en delen haar verhaal op sociale media en binnen hun eigen netwerken. Online fondsenwervingen en humanitaire campagnes proberen het vereiste bedrag bij elkaar te brengen, vaak met kleine bijdragen van vele betrokken donateurs die zich nauw met haar lot verbonden voelen.
Volgens betrokken organisaties is er al een aanzienlijk deel ingezameld en komen er nog altijd nieuwe giften binnen via verschillende kanalen. De hoop groeit dat ze voor het einde van het jaar haar vrijheid terugkrijgt en een nieuw leven kan beginnen, los van angst, onveiligheid en voortdurende onzekerheid.
De kracht van internationale steun
Mensenrechtenorganisaties wijzen erop dat de aandacht van de internationale gemeenschap helpt om eerlijkheid en compassie te bevorderen binnen het Iraanse rechtssysteem en misstanden zichtbaar te maken voor een breed publiek. Elke publieke reactie verhoogt volgens hen de druk om zorgvuldigere beslissingen te nemen en mensenlevens niet te reduceren tot anonieme cijfers.
Ze zien Goli’s verhaal als een kans om te laten zien dat positieve samenwerking tot verandering kan leiden, zelfs in zeer moeilijke omstandigheden en politieke spanningen. Haar zaak brengt discussies op gang over rechtvaardigheid, onderwijs en bescherming van minderheden, zowel in Iran als in de rest van de wereld, en nodigt uit tot blijvende aandacht.
Een toekomst in zicht
Kouhkan zegt dankbaar te zijn voor de steun die ze ontvangt, van zowel bekenden als onbekenden die haar vaak niet persoonlijk kennen. Ze wil na haar vrijlating graag werken aan projecten die jonge meisjes helpen toegang te krijgen tot onderwijs en juridische kennis, zodat zij betere keuzes kunnen maken dan zij ooit kon en minder snel in gevaarlijke situaties belanden.
Volgens haar advocaat zijn er duidelijke tekenen dat de onderhandelingen de goede kant op gaan en dat beide families bereid zijn naar elkaar te luisteren. Als de overeenkomst wordt bevestigd, kan haar zaak een voorbeeld worden voor hervorming en verzoening in Iran en hoop geven aan anderen in vergelijkbare situaties van onrecht en conflict.
Key-points
- Goli Kouhkan zit sinds 2018 in de gevangenis van Gorgan, waar ze al jaren onder zware omstandigheden leeft en tegelijkertijd probeert andere gedetineerde vrouwen te ondersteunen met onderwijs, emotionele steun en praktische hulp in het dagelijks leven.
- Ze kan vrijkomen als ze 10 miljard toman betaalt aan de familie van haar voormalige echtgenoot, een bedrag dat als bloedgeld geldt binnen het Iraanse rechtssysteem en dat zonder grootschalige hulp en fondsenwerving voor haar gezin onbereikbaar blijft.
- Ze trouwde op jonge leeftijd en kreeg een kind op haar 13e, waardoor ze al vroeg met grote verantwoordelijkheden en maatschappelijke druk werd geconfronteerd, terwijl ze zelf nauwelijks onderwijs of steun ontving om haar eigen toekomst vorm te geven.
- Haar zaak krijgt internationale steun van mensenrechtenorganisaties, die campagne voeren, rapporten publiceren, acties coördineren en voortdurend aandacht vragen voor haar kwetsbare positie binnen een streng en vaak ongelijk rechtssysteem.
- Activisten vragen aandacht voor gelijke rechten en betere juridische bescherming voor vrouwen, zodat zaken zoals die van Goli eerlijker, zorgvuldiger en met meer oog voor context, dwang en achtergrond worden beoordeeld door rechters en autoriteiten.
- Haar zoon woont bij zijn grootouders en doet het goed op school, maar mist zijn moeder intens en onderhoudt via berichten en tekeningen contact met haar, zodat hun band ondanks de afstand levend en liefdevol blijft.
- Er is hoop op een positieve regeling voor het einde van 2025, als de onderhandelingen slagen en het benodigde bedrag volledig kan worden betaald, waardoor zij haar vrijheid kan terugkrijgen en een nieuw leven kan opbouwen.
- Goli wil na haar vrijlating werken aan vrouwenrechten en educatie, met speciale aandacht voor jonge meisjes uit kwetsbare en gemarginaliseerde gemeenschappen, zodat zij beter geïnformeerd zijn over hun rechten en minder snel slachtoffer worden van misbruik.
DEEL NU: “Kindbruid in Iran wacht op zware straf – tenzij ze €90.000 weet te betalen via donaties.”
De inhoud van dit artikel is samengesteld door het Mediakanaal: Zonnestraaltjes. De naam zonnestraaltjes ‘weerspiegelt’ waar wij voor staan. We verspreiden zonnestraaltjes in een digitale duisternis. Je kunt Zonnestraaltjes hier volgen op Facebook: Zonnestraaltjes.
Disclaimer
Dit artikel is bedoeld voor informatieve doeleinden en vormt geen financieel, juridisch of medisch advies. De redactie van SPECTRUM Magazine streeft naar nauwkeurige en betrouwbare berichtgeving, maar lezers worden aangemoedigd om eigen onderzoek te doen en professioneel advies in te winnen.
Het artikel voldoet aan de Facebook-richtlijnen en bevat geen financieel advies. Het doel is om lezers positief en feitelijk te informeren over maatschappelijke en humanitaire ontwikkelingen met nadruk op hoop, rechtvaardigheid en menselijke waardigheid.
Referenties
- Iran Human Rights Annual Report, Mahmood Amiry-Moghaddam (2025). https://iranhr.net/en/
- Women and Justice in the Middle East, Shirin Ebadi (2023). https://www.amnesty.org/
- The Role of Humanitarian Law in Iran’s Civil Cases, Ali Reza Ghafari (2024). https://www.hrw.org/