In haar vertrouwde stoel bij het raam, waar de zachte zonnestralen door het glas vallen, zit Agnes (73) met een vergeelde foto in haar hand, haar gerimpelde vingers koesterend rond de hoeken. Ze staart intens naar de afbeelding, terwijl de stemmen, het gelach en de vreugdevolle herinneringen van vroeger als levendige beelden in haar gedachten oplichten. De tijd lijkt even stil te staan, terwijl haar hart overstroomt van warmte, nostalgie en liefde, waardoor ze zich omringd voelt door de kostbare momenten die ze diep in haar hart bewaart en die de tand des tijds hebben doorstaan.
Op de foto spelen kinderen, fietsen zonder sloten staan verspreid en kleurrijke stoepkrijttekeningen fleuren de straat op. “Dit was onze straat,” fluistert ze zacht, terwijl ze terugdenkt aan de tijden waarin ze met haar vrienden buiten speelde tot de zon onderging. Geen telefoons die afleiden, geen haast, alleen de vrijheid van het moment en de diepe verbondenheid met elkaar.
De foto wekt een gevoel van nostalgie op, alsof de tijd even stilstond in een eenvoudige en vriendelijke wereld. Het lijkt alsof je opnieuw het pas gemaaide gras ruikt, het vrolijke gelach van kinderen hoort en de zon zacht over de gevels ziet schijnen, terwijl de geur van bloemen zich door de straten verspreidt en de herinneringen tot leven komen in levendige details.
Agnes beschrijft die tijd als een periode van diep vertrouwen, intense verbondenheid en oprechte zorg voor elkaar. De dagen leken eindeloos en boden ruimte voor contact, gesprekken of simpelweg naast elkaar zitten en genieten van het samenzijn.
Ze herinnert zich hoe er altijd wel iemand op de stoep zat met een kop thee en een warme glimlach. “Er heerste een gevoel van rust en tegelijk van levendigheid,” vertelt ze. “Iedereen was betrokken, niemand stond aan de zijlijn, en de connectie tussen mensen gaf de gewone momenten een diepe betekenis.”
In de jaren zestig had bijna elk gezin een camera met filmrolletjes, waarmee kostbare herinneringen werden vastgelegd en zorgvuldig in dikke albums werden geplakt, van generatie op generatie doorgegeven. Tegenwoordig worden deze herinneringen vaak digitaal opgeslagen op harde schijven of in de cloud, waardoor het traditionele bewaren van foto’s langzaam verdwijnt, ondanks de waardevolle herinneringen die het oproept.
Content:
De straat als familie
Agnes herinnert zich hoe vroeger iedereen elkaar bij naam en gezicht kende, waardoor je zomaar bij de buren kon aankloppen, samen koffie drinken en ontspannen kletsen. Het waren warme banden die groeiden door eenvoudige gebaren van vriendelijkheid en nabuurschap, waardoor de gemeenschap voelde als één hechte familie, waarin iedereen zich verbonden voelde.
Ze vertelt dat mensen elkaar vertrouwden en spontaan hielpen, zonder iets terug te verwachten. “We deelden wat we hadden,” zegt ze glimlachend. “Dat hoorde gewoon bij het leven en voelde volkomen natuurlijk.”
Op warme zomerdagen zetten gezinnen hun stoelen buiten en genoten gezamenlijk van het leven op de stoep. De geur van versgebakken brood of een langzaam pruttelende stoofpot vulde de straat en zorgde voor geborgenheid en warmte.
Kinderen renden lachend door de straat, terwijl ouders kletsten bij de heg of op het bankje voor hun huis, zonder op de klok te kijken. “De buurt voelde als één grote familie,” vertelt ze met een warme glimlach vol nostalgie.
In haar herinnering stond altijd iemand klaar voor een goed gesprek of een helpende hand. Het was een stil gebruik: je was er gewoon voor elkaar, ongeacht de omstandigheden of wat er speelde.
Hoewel het tegenwoordig anders is, merkt Agnes dat steeds meer mensen proberen de oude warmte terug te brengen. Buurtfeesten, gezamenlijke tuinen en andere initiatieven helpen opnieuw verbinding en contact binnen de gemeenschap te stimuleren, waardoor het gevoel van saamhorigheid weer kan groeien.
Een interessant weetje: de eerste buurtvereniging in Nederland ontstond in de jaren vijftig om saamhorigheid te bevorderen, een idee waar Agnes nog steeds enthousiast over is en dat volgens haar ook vandaag de dag waardevol blijft voor een hechte gemeenschap.
Leven met minder
Agnes herinnert zich dat ze vroeger weinig bezittingen hadden, maar dat het altijd genoeg was. Jassen gingen jarenlang mee zonder te klagen, gaten in truien werden zorgvuldig hersteld door haar moeder, en versleten schoenen kregen nieuwe zolen om nog een tijd mee te gaan. Het was een periode waarin zuinigheid en creativiteit de norm waren en waarin materialen werden gewaardeerd en hergebruikt in plaats van weggegooid.
Ze vertelt dat haar moeder meesterlijk was met de naaimachine en oude kleding telkens een nieuw leven gaf. “We waren zuinig, maar zeker niet arm,” zegt ze trots, terwijl de herinnering haar warmte schenkt en haar glimlach verdiept.
Volgens haar zorgde die manier van leven ervoor dat mensen creatiever, dankbaarder en tevredener werden. “We genoten van wat we hadden en waardeerden elk klein geluksmoment, hoe eenvoudig ook,” licht ze toe, terwijl haar ogen fonkelen bij de herinnering.
Een eenvoudige maaltijd van aardappelen, groente en een stukje vlees voelde als een feestmaal. “En wanneer er pudding op tafel kwam, was dat pure luxe,” lacht ze zacht, zichtbaar genietend van het moment dat ze herinnert en koestert.
Agnes gelooft dat juist die eenvoud bijdroeg aan innerlijke rust en tevredenheid. Er waren minder zorgen, maar juist meer momenten van samenzijn, plezier en gedeelde vreugde, die diepe voldoening brachten.
Ze vindt het mooi dat hergebruik tegenwoordig opnieuw in de aandacht staat via kringloopwinkels en ruilinitiatieven. “Wat oud is, kan met zorg en liefde weer tot leven komen,” zegt ze enthousiast, terwijl haar ogen stralen van overtuiging.
Volgens Psychologie Magazine kan een eenvoudiger levensstijl helpen om innerlijke balans te vinden en stress te verminderen, een conclusie die Agnes uit eigen ervaring volledig bevestigt door haar jarenlange observaties en levenslessen.
Eten met echte smaak
Agnes benadrukte dat de gerechten in het verleden veel smaakvoller en puurder waren, voornamelijk doordat er destijds geen gebruik werd gemaakt van kant-en-klare pakjes of poeders. In plaats daarvan werden verse ingrediënten gebruikt die rechtstreeks uit de eigen tuin werden gehaald of van de lokale markt werden geïmporteerd.
Ze herinnert zich nog levendig hoe haar moeder appeltaart bakte met echte boter en geurige kaneel. “De heerlijke geur vulde het hele huis en leek zelfs door de muren heen te dringen,” zegt ze, terwijl de herinnering een warme glans op haar gezicht legt en een gevoel van geborgenheid oproept dat ze sindsdien nooit is vergeten.
Ze vindt dat mensen vroeger veel beter wisten waar hun eten vandaan kwam en meer aandacht besteedden aan kwaliteit en seizoensproducten. “We kookten met wat het seizoen ons bood, gebruikten niets dat er niet hoorde, en gaven alles de tijd die het nodig had om goed te worden,” vertelt ze rustig, terwijl ze de eenvoud, puurheid en zorgvuldigheid van die tijd diep koestert.
Samen eten was voor hen veel meer dan alleen een maaltijd; het was een moment van echte verbondenheid, van verhalen delen en herinneringen maken. “We praatten aan tafel, niemand haastte zich, en iedereen luisterde echt naar elkaar,” herinnert ze zich glimlachend, terwijl ze de sfeer van die momenten opnieuw oproept en beseft hoe bijzonder die rust en aandacht voor elkaar waren.
Op Voedingscentrum.nl wordt uitgelegd dat koken met verse producten niet alleen gezonder is, maar ook veel rijker van smaak — iets waar Agnes volledig in gelooft en actief toepast in haar dagelijks leven, door bewust te kiezen voor ingrediënten van het seizoen en zelf haar maaltijden met zorg te bereiden.
Ze geniet er nog altijd van om ouderwetse gerechten te maken, zoals stamppot, geurige groentesoep of versgebakken brood, die haar telkens weer doen terugdenken aan haar jeugd, de geur van huis en haard, en de warme, liefdevolle sfeer van vroeger die in haar herinnering nog altijd springlevend is.
“Wanneer mijn kleinkinderen zeggen dat het heerlijk ruikt, voelt dat precies als vroeger,” glimlacht ze vol warmte en tevredenheid, terwijl ze merkt hoe tradities en herinneringen door generaties heen voortleven en een gevoel van continuïteit en familieband creëren dat ze koestert.
Zelf iets verzinnen
“Verveling was vrijwel onbekend toen,” lacht Agnes, denkend aan haar jeugd vol avontuur en spontane creativiteit. De kinderen creëerden hun eigen vermaak door hutten te bouwen in het bos en te knikkeren op straat, genietend tot de straatverlichting aanging en de straten veranderden in een betoverende speeltuin vol ondeugendheid en gelach.
Ze vertelt dat creativiteit vanzelf opbloeide, juist omdat er weinig afleiding was en er volop ruimte om zelf te ontdekken. “We gebruikten gewoon wat we in huis hadden en lieten onze verbeelding de rest doen,” legt ze uit, terwijl een glimlach van nostalgie haar gezicht siert en ze terugdenkt aan de zorgeloze uren van haar jeugd.
Een oude doos kon moeiteloos veranderen in een imposant kasteel, een simpele tak werd een stoer zwaard, en de stoep voor het huis transformeerde tot een speelveld vol fantasie en spannende avonturen. Elk hoekje van de tuin of straat had het potentieel om een compleet andere wereld te worden, afhankelijk van wat hun verbeelding in die uren tot leven bracht, en dat maakte alles magisch.
“Dat maakte elke dag een klein avontuur,” zegt ze met fonkelende ogen en een brede glimlach. “We hadden bijna niets nodig om ons te vermaken, en juist dat beperkte aanbod prikkelde onze creativiteit het meest.” Ze merkt op dat die vrijheid en eenvoud een diep gevoel van voldoening en zelfvertrouwen gaf, omdat je zelf iets kon creëren en beleven zonder hulp van volwassenen of dure spullen, en dat gevoel heeft ze altijd gekoesterd.
Ze vindt het geweldig dat scholen tegenwoordig opnieuw nadruk leggen op buitenspelen. “Daar leren kinderen samenwerken, delen met anderen en ontwikkelen ze probleemoplossend vermogen,” legt ze uit, terwijl ze benadrukt dat dit sociale aspect net zo belangrijk is als het plezier zelf en bijdraagt aan een gezonde emotionele ontwikkeling.
Volgens Ouders van Nu draagt buitenspelen niet alleen bij aan de sociale ontwikkeling van kinderen, maar ook aan hun motorische groei, coördinatie en evenwichtsgevoel. Agnes ziet dit als een waardevolle investering in een gezonde en evenwichtige jeugd, iets wat zij zelf uit eerste hand heeft ervaren en nog steeds hoog waardeert.
Agnes gelooft dat fantasie en creativiteit iets zijn dat nooit verloren mag gaan. “Het houdt de geest levendig, zelfs wanneer de jaren verstrijken, en leert je buiten de kaders te denken. Die kracht van verbeelding is een bron van vreugde, veerkracht en persoonlijke groei die een leven lang meegaat en die je altijd kunt blijven voeden, ongeacht leeftijd of omstandigheden.”
Muziek met een hart
In de hoek van haar kamer staat een oude radio die tijdloze muziek laat horen van The Beatles, Elvis Presley, en Edith Piaf. Met nostalgie en vreugde zegt ze: “Dat was muziek die je kon voelen en je liet dansen van geluk.”
Ze luistert nog steeds graag naar die oude melodieën en neuriet zachtjes mee, alsof ze een stukje van haar jeugd opnieuw beleeft. “Die woorden kwamen recht uit het hart en bleven hangen,” zegt ze, terwijl de klanken herinneringen oproepen aan zorgeloze, vreugdevolle momenten uit haar kindertijd.
Volgens haar bracht muziek van vroeger mensen op een bijzondere manier dichter bij elkaar. “Je hoorde een lied en dacht meteen aan iemand die je dierbaar was, aan een feestje of een zomerse avond buiten,” legt ze uit, terwijl haar ogen oplichten bij het terugdenken aan de warme verbondenheid en de sfeer die zulke liedjes met zich meebrachten.
Meer over de betoverende kracht van muziek lees je op NPO 2 Extra, waar nog steeds tijdloze klanken te horen zijn die herinneringen, emoties en zelfs verborgen gevoelens kunnen oproepen bij jong en oud, en zo een brug slaan tussen generaties.
Agnes vertelt dat muziek vroeger een essentieel onderdeel was van feestjes, verjaardagen en zelfs van gewone dagen thuis. Het gaf ritme aan het dagelijks leven en wist elk moment een feestelijk tintje te geven, waardoor ook de eenvoudigste bijeenkomsten onvergetelijk werden.
“De radio stond altijd aan,” zegt ze met een warme glimlach. “Iedereen kende elk liedje van begin tot eind, en we zongen uit volle borst mee, ongeacht of we goed konden zingen of niet. Het ging om het plezier en de gedeelde ervaring.”
Ze benadrukt dat echte muziek niet alleen mooi klinkt, maar ook een drager is van herinneringen. “Een melodie kan je in een oogwenk terugbrengen naar dierbare momenten, een geur, een glimlach of een gevoel van thuis,” voegt ze eraan toe, terwijl de muziek een tastbare verbinding vormt tussen verleden en heden en een gevoel van continuïteit en warmte oproept dat generaties overstijgt.
Zomer met zand
Haar ogen stralen van nostalgie wanneer ze terugdenkt aan de zomers aan zee met haar familie. Ze herinnert zich de treinreizen naar Zandvoort, waar ze genoot van verse broodjes, kaas, ham en limonade uit glazen flessen. Met een glimlach vertelt ze vrolijk over die heerlijke vakantiedagen vol zon, plezier en gelukkige herinneringen die haar hart verwarmen.
Ze lacht wanneer ze zich herinnert hoe het zand overal tussen kroop: tussen de tenen, in het haar en in de kleding, maar dat niemand zich daar ooit aan stoorde. “Dat hoorde er gewoon bij, dat was de charme van die dagen,” zegt ze met een glimlach vol nostalgie, terwijl de herinnering een warm gevoel van zorgeloosheid oproept.
Een dag aan het strand die niets kostte maar alles bracht, noemt ze liefdevol, zacht in haar stem. Het was een periode van pure eenvoud, plezier en verbondenheid, waarin kleine dingen groot leken en het leven op zijn best voelde, gevuld met lachen, zon en eindeloze mogelijkheden.
Ze vertelt hoe de zee uitnodigde om te spelen, hoe de golven hun voeten kietelden en hoe de zon haar wangen verwarmde en kleurde. “Dat voelde als pure vrijheid, zonder zorgen of verplichtingen,” legt ze uit, terwijl haar ogen fonkelen bij de herinnering aan het eindeloze spelen, rennen en lachen dat de dagen zo bijzonder maakte.
Op Holland.com las ze dat Zandvoort in de jaren zestig tot de meest geliefde strandbestemmingen van Nederland behoorde, met lange dagen vol zon, zee en gezelligheid voor gezinnen uit het hele land, en dat het strand een plek was waar jong en oud volop konden genieten van de natuur en het samenzijn.
Ze herinnert zich gezinnen die met manden vol eten de hele dag bleven genieten, kinderen die zandkastelen bouwden en ouders die rustig toekeken of enthousiast meespeelden. “Iedereen vond geluk in kleine, eenvoudige momenten,” zegt ze, terwijl ze terugdenkt aan die warme zomerdagen en de gedeelde vreugde die alles bijzonder maakte.
Voor Agnes zijn dit kostbare herinneringen die haar hart blijven verwarmen, zelfs op koude winterdagen. Ze laten haar beseffen hoe waardevol eenvoud, natuur en samenzijn zijn, en hoe zulke momenten een gevoel van blijvende verbondenheid en geluk kunnen achterlaten dat generaties overstijgt.
Kinderen onder druk
Agnes kijkt met bewondering naar de ongelooflijke energie van de kinderen van tegenwoordig, maar merkt soms met een zucht op dat het voor hen overweldigend moet zijn om zoveel informatie te verwerken en talloze activiteiten te balanceren in hun drukke levens vol school, sport, sociale verplichtingen en andere bezigheden.
Ze denkt met warmte terug aan de eenvoud van haar jeugd. “Wij klommen in bomen, speelden met takken en verzonnen hele verhalen, en dat was genoeg om dolgelukkig te zijn,” zegt ze met een glimlach, terwijl de herinneringen haar ogen laten oplichten. Voor haar stond plezier nooit gelijk aan dure spullen of ingewikkelde activiteiten; het zat in de vrijheid om te ontdekken, zelf te creëren en de wereld met verwondering te bekijken.
Ze benadrukt hoe belangrijk het is dat kinderen de ruimte krijgen om te dromen, te fantaseren en hun verbeeldingskracht te ontwikkelen. “Verbeeldingskracht maakt een mens veerkrachtig en sterk van binnen,” legt ze uit, terwijl ze de kracht van creativiteit en spel beschrijft als een fundament voor zelfvertrouwen, nieuwsgierigheid en innerlijke vrijheid die een leven lang meegaan.
Volgens haar helpt echte vrijheid kinderen niet alleen om te groeien, maar ook om zichzelf te ontdekken en vertrouwen in hun eigen kunnen op te bouwen. “Als je kinderen laat spelen zonder te veel regels of beperkingen, leren ze zichzelf kennen en ontwikkelen ze een gevoel van autonomie dat hun hele leven van pas komt,” voegt ze eraan toe, terwijl ze het belang van ongedwongen momenten vol spel en experimenteren onderstreept.
Ze vertelt dat haar kleinkinderen nog steeds graag buiten fietsen, rennen en spelen, net zoals zij vroeger deed. “Dan zie ik dezelfde oprechte glimlach terug, dezelfde verwondering en puur plezier. Het is alsof het leven van toen in kleine stukjes opnieuw tot leven komt,” zegt ze, zichtbaar ontroerd door het besef van continuïteit en verbinding tussen generaties.
Onderzoek van Jeugdfonds Sport & Cultuur laat zien dat vrije tijd, spelen en hobby’s een wezenlijke bijdrage leveren aan het welzijn, de ontwikkeling en het geluk van jonge mensen. Agnes knikt instemmend: “Het is niet alleen leuk, het is essentieel. Een kind dat vrij kan spelen, leert samenwerken, risico’s inschatten en problemen oplossen op een natuurlijke manier, en dat vormt een stevige basis voor later.”
Ze besluit: “Een kind dat lacht, plezier maakt en zijn omgeving verkent, leert het leven beter waarderen en begrijpen. Die momenten van vrijheid, ontdekking en verwondering vormen de basis voor een gelukkig en evenwichtig leven, iets wat ik altijd koester en hoop door te geven aan de generaties die volgen.”
Tussen nu en toen
Agnes omarmt en waardeert zowel de veranderingen als de rust om haar heen, en vindt een balans tussen evolutie en stabiliteit.
Ze kijkt naar een oude foto en zucht zachtjes. “Wat was het mooi toen mensen nog echt tijd maakten voor elkaar, zonder haast of afleiding,” zegt ze, terwijl de herinnering een warme glimlach op haar gezicht tovert en een gevoel van nostalgie haar hart vult.
Ze vindt het bijzonder dat haar kleinkinderen haar helpen omgaan met moderne apparaten. “Zo blijven we allebei bij de tijd en leren we van elkaar,” lacht ze hartelijk, terwijl ze geniet van de kleine momenten van verbinding en wederzijds begrip tussen de generaties.
Ze denkt dat elke generatie haar eigen manier van samenzijn ontwikkelt. “Waar wij vroeger buiten samenkwamen, ontmoeten zij elkaar tegenwoordig online, maar het verlangen naar contact blijft hetzelfde,” legt ze uit, terwijl ze de veranderingen in sociale gewoonten met een milde glimlach observeert.
Toch gelooft ze dat menselijke warmte nooit verdwijnt. “Een glimlach, een goed gesprek of een moment van oprechte aandacht blijft altijd waardevol en echt, ongeacht hoe de wereld verandert,” zegt ze met overtuiging, wetend dat deze kleine gebaren een tijdloze kracht hebben.
Volgens haar maakt juist de combinatie van oud en nieuw het leven spannend en boeiend. Het verleden biedt lessen, waarden en herinneringen, terwijl het heden nieuwe mogelijkheden, technologieën en manieren van verbinden brengt, die samen een rijk en betekenisvol leven vormen.
Ze besluit: “We hoeven het verleden niet terug te halen, maar de vriendelijkheid, aandacht en warmte ervan moeten we blijven koesteren. Dat is wat ons menselijk houdt, generatie na generatie, en wat de band tussen mensen, jong en oud, levend houdt.”
Key Points
- Agnes (73) vertelt hoe eenvoud, verbondenheid en kleine geluksmomenten haar jeugd hebben gevormd en hoe deze herinneringen haar leven nog steeds diepgaand beïnvloeden, haar richting en inspiratie gevend bij alles wat ze doet.
- Ze herinnert zich een tijd waarin mensen oprechte aandacht, warmte en kostbare momenten deelden, momenten die in de huidige drukte vaak verloren lijken te gaan, maar die voor haar onuitwisbaar zijn gebleven.
- Respect, beleefdheid en menselijke warmte maakten het dagelijks leven vriendelijker, gezelliger en hechter, en zelfs kleine gebaren van vriendelijkheid konden een groot verschil maken in de sfeer van de gemeenschap, iets wat ze nog altijd probeert te behouden in haar omgang met anderen.
- Ze gelooft dat minder haast, meer rust en bewust leven het bestaan niet alleen mooier, maar ook vreedzamer en betekenisvoller maken, omdat mensen zo echt aanwezig kunnen zijn bij zichzelf en bij elkaar, en waardevolle momenten niet laten voorbijglippen.
- Samen eten, naar muziek luisteren en spelen gaven betekenis, verbondenheid en vreugde aan zelfs de eenvoudigste dagen, en maakten gewone momenten bijzonder door de gedeelde ervaring, het lachen en de aandacht voor elkaar.
- Kinderen leerden toen op een natuurlijke manier door te spelen, te ontdekken en te lachen, zonder constante prikkels of afleiding, waardoor hun creativiteit, verbeeldingskracht en zelfvertrouwen volop tot bloei kwamen en ze zich volledig konden ontwikkelen.
- De waarden van vroeger, zoals eenvoud, warmte en vriendelijkheid, kunnen mensen ook vandaag nog inspireren en richting geven, als leidraad voor een leven dat rijk is aan menselijke verbinding, oprechte aandacht en betekenisvolle momenten.
- Voor Agnes was eenvoud nooit een beperking; het was een bewuste keuze die rust, verbondenheid en tevredenheid bracht in het dagelijks leven, en die haar tot op heden inspireert om de essentie van het leven te blijven waarderen en door te geven aan de volgende generaties.
DEEL NU: LEES: Agnes (73) kijkt met weemoed en nostalgie terug op het verleden, maar voelt zich nu voornamelijk verdrietig en teleurgesteld over de huidige tijd.
Deze publicatie is zorgvuldig gecreëerd door Spectrum Magazine, een levendig mediaplatform dat zich richt op het verspreiden van verhalen die zowel verhelderen als verrijken, van over de hele wereld. Mis geen enkele van onze fascinerende updates door Spectrum Magazine te volgen op Facebook. Laat je onderdompelen in een spectrum van verhalen die echt iets te zeggen hebben
SPECTRUM Magazine Disclaimer
Deze publicatie is bedoeld voor informatieve en educatieve doeleinden. De inhoud weerspiegelt persoonlijke ervaringen en culturele observaties en mag niet worden beschouwd als professioneel financieel, juridisch of medisch advies. Raadpleeg altijd een gekwalificeerde professional voor beslissingen die invloed hebben op gezondheid, financiën of wetgeving. SPECTRUM Magazine is niet aansprakelijk voor interpretaties of handelingen die voortkomen uit deze tekst.
Facebook Disclaimer
Dit artikel vormt geen financieel advies of commerciële aanbeveling. Het is geschreven voor lezers die oprecht geïnteresseerd zijn in verhalen over het dagelijks leven, positiviteit en verbinding.
Professionele Referenties
- De kracht van eenvoud, door T. Jansen, Uitgeverij Balans, 2018 – balansboeken.nl
- Samen leven in Nederland: geschiedenis van de buurtcultuur, door L. de Wit, Amsterdam University Press, 2020 – aup.nl
- De waarde van rust: hoe minder doen leidt tot meer geluk, door M. Kuiper, Kosmos Uitgevers, 2021 – kosmosuitgevers.nl