Al acht jaar lang opent Julia samen met haar gezin de deur voor kinderen die tijdelijk een veilige en liefdevolle plek nodig hebben. In die periode zijn er al heel wat kinderen bij hen geweest, ieder met een eigen achtergrond en persoonlijkheid.
Hun huis is misschien niet groot, maar wel gevuld met warmte en duidelijke structuur. Iedereen draagt een steentje bij: de kinderen delen hun speelgoed en Julia’s man zorgt voor extra gezelligheid.
Julia begon met pleegzorg vanuit de overtuiging dat ieder kind recht heeft op een veilige en liefdevolle omgeving. Samen met haar gezin volgt ze regelmatig trainingen om goed voorbereid te blijven.
Het gezin is aangesloten bij een erkende pleegzorgorganisatie en voldoet daarmee aan strikte voorwaarden. Zo kunnen ze ook kinderen opvangen die dringend een veilige plek nodig hebben.
Content:
Het telefoontje
Op een ochtend rinkelde de telefoon: er was een baby die met spoed een plek nodig had. Julia hoefde geen moment te twijfelen en zei direct ja.
De baby was pasgeboren en had dringend warmte en zorg nodig. Julia en haar gezin maakten snel alles in orde: een wiegje, kleertjes, flesjes en zachte knuffels.
Omdat hun vorige pleegzorgtraject net was afgerond, waren ze beschikbaar én voorbereid. Ook de maatschappelijk werker vond hen de juiste plek voor de baby.
Voor Julia is elk telefoontje bijzonder, maar dit gesprek bracht een ander verhaal met zich mee. De baby kreeg de naam Braelyn.
Eerste dagen met Braelyn
Toen Braelyn arriveerde, keek hij kalm en nieuwsgierig rond. Zijn grote ogen gaven meteen het gevoel dat hij zich welkom voelde.
Julia wiegde hem in slaap en zong zachtjes liedjes, waardoor hij snel tot rust kwam. Binnen een paar dagen begon hij contact te zoeken met de andere kinderen.
Ze gaven hem speelgoed, lachten met hem en hij lachte vrolijk terug. Al gauw vond hij zijn plek in het ritme van het gezin.
Iedereen merkte dat er iets bijzonders aan hem was: zijn rustige uitstraling bracht harmonie in huis. Julia voelde meteen een diepe verbondenheid met hem.
Een andere wending
Na korte tijd werd duidelijk dat Braelyns vader officieel de zorg op zich zou nemen. Julia wist dat dit bij pleegzorg hoort: soms is de opvang tijdelijk.
Precies toen gebeurde er iets onverwachts. De vader van Braelyn vroeg Julia of zijn zoon bij haar kon blijven wonen, omdat zijn eigen agenda te vol was.
Hij werkte veel en onregelmatig en wilde dat zijn zoon de zorg en aandacht kreeg die cruciaal zijn in de eerste levensjaren. In overleg met de pleegzorgorganisatie stemde Julia in.
De samenwerking verliep soepel: er kwamen duidelijke afspraken en het contact bleef regelmatig. Zo kon Braelyn in zijn vertrouwde omgeving blijven, wat goed was voor zijn ontwikkeling.
(Pleegzorg.info – Wat is pleegzorg)
Mama Julie
Doordat Braelyn bij Julia bleef wonen, groeide er een sterke band. Al snel noemde hij haar liefkozend “Mama Julie”.
In zijn jonge jaren kende hij vooral Julia als vaste volwassene. Voor hem voelde zij als zijn moeder, ook al bleef zijn biologische familie belangrijk in zijn leven.
Ze zorgde voor zijn ontbijt, waste zijn kleertjes en bracht hem naar de opvang. ’s Avonds sloot ze de dag af met een verhaaltje voor het slapengaan.
Toen hij ouder werd, groeide hun band alleen maar verder. Julia maakte een plakboek met foto’s, tekeningen en kleine aantekeningen van dierbare momenten.
(Ouders van Nu – Pleegzorg Blog)
Een echte moederrol
Julia was erbij bij al zijn eerste keren: zijn eerste stapjes, het moment dat hij zelf begon te drinken en zijn eerste verjaardag. Ze maakte foto’s, hing slingers op en nodigde vrienden uit om mee te vieren.
Ze stimuleerde hem bij het leren praten. Hij wees met zijn kleine handjes en probeerde woorden uit, terwijl Julia hem steeds weer aanmoedigde.
Braelyn keek naar haar op. Hij wist dat hij altijd bij haar terechtkon. Wanneer hij iets niet begreep of zich terugtrok, zocht hij haar hand en bleef dichtbij.
Voor Julia voelde dit vanzelfsprekend. Ze vond het waardevol om hem dagelijks te begeleiden. Ze gaf hem vertrouwen en structuur, iets wat voor jonge kinderen onmisbaar is.
Bovendien hield ze nauw contact met hulpverleners, zodat hij precies de zorg kreeg die nodig was.
Afscheid blijft moeilijk
Door de jaren heen heeft Julia veel kinderen zien komen en gaan. Sommigen bleven slechts een paar weken, anderen enkele maanden. Elk afscheid voelde weer anders.
Toch liet ieder kind op een eigen manier iets achter. Julia bewaarde kleine herinneringen: een sokje, een tekening of een foto.
Hoewel ze wist dat loslaten onderdeel is van pleegzorg, raakte het haar iedere keer opnieuw. Toch koos ze er steeds weer voor om nieuwe kinderen welkom te heten.
Ze liet zich niet ontmoedigen, want ze wist: ieder kind is het waard. Elk moment dat je verschil kunt maken, telt.
Ze voelt dankbaarheid dat ze iets blijvends heeft kunnen meegeven, ook al wonen de kinderen inmiddels ergens anders.
De kracht van hechten
Julia is zich inmiddels bewust van het enorme belang van hechting bij jonge kinderen. In de eerste jaren leren zij vertrouwen op te bouwen, en dat lukt alleen wanneer er steeds zorg, aandacht en nabijheid aanwezig zijn.
Ze zorgt ervoor dat Braelyn elke dag een duidelijk en herkenbaar ritme heeft. Vaste eetmomenten, bedtijdroutines en consequente regels geven hem structuur en een veilig gevoel.
Tegelijkertijd stimuleert ze zijn eigen initiatief. Hij leert zijn speelgoed opruimen, zelfstandig zijn jas aantrekken en mag meedenken over kleine keuzes.
Ook het contact met anderen krijgt aandacht: hij speelt vaak met buurtkinderen en bezoekt de peuterspeelzaal. Julia blijft hierbij betrokken en onderhoudt goed contact met de leidsters.
Door die combinatie van duidelijkheid en warmte groeit hij vol vertrouwen op en ontwikkelt zich met plezier.
(Nederlands Jeugdinstituut – Pleegzorg en hechting)
Braelyn blijft
Voor Braelyn veranderde er nauwelijks iets in zijn dagelijks leven. Hij bleef slapen in zijn eigen kamer, met zijn vertrouwde bed en favoriete speelgoed om zich heen.
Zijn dagen liepen volgens een vertrouwd ritme. Hij wist dat Julia er ’s ochtends zou zijn wanneer hij wakker werd en dat ze ’s avonds samen een verhaaltje zouden lezen.
In het weekend bezochten ze vaak de kinderboerderij of maakten ze een wandeling door het park. Braelyn genoot intens van die uitstapjes.
Het gezin behandelde hem als een volwaardig lid. Op verjaardagen kreeg hij een eigen taart, en met kerst hing er net als voor de anderen een sok voor hem bij de haard.
Hij hoorde niet meer tijdelijk bij hen – hij maakte gewoon deel uit van het gezin.
Voor altijd verbonden
Julia en Braelyn hebben samen een hechte band opgebouwd. Ze lachen om kleine dingen en begrijpen elkaar vaak zonder woorden.
Hij komt naar haar toe om iets te vertellen of te laten zien. Zij moedigt hem aan nieuwsgierig te blijven en nieuwe ervaringen aan te gaan.
Julia weet dat hun band niet zomaar verdwijnt. Voor hem is zij geen tijdelijke verzorger, maar een vaste steun en veilige basis.
Zelf benadrukt ze dat ze hem nooit als pleegkind heeft beschouwd, maar altijd als een kind van het gezin. Ze is trots op zijn groei, zijn leerproces en zijn toenemende zelfstandigheid.
Hun liefde is gegroeid door dagelijkse aandacht, nabijheid en echte betrokkenheid.
(FosterPlus – Foster Care Stories)
Een verhaal dat blijft
Wat begon als een tijdelijke opvangsituatie, groeide uit tot een langdurige zorgrelatie. Julia’s verhaal laat zien dat pleegzorg in de praktijk vaak meer omvat dan de formele afspraken.
Ze inspireert anderen om stil te staan bij hoe waardevol het is om er voor een kind te zijn, ook al lijkt het tijdelijk. Haar ervaring toont hoe groot de kracht van echte betrokkenheid kan zijn.
Haar gezin werd verrijkt door Braelyns komst: hij bracht plezier, energie en nieuwe inzichten met zich mee. Ook haar eigen kinderen ervaren dit als een mooie aanvulling.
Ze blijven leren van elke situatie en passen zich telkens weer aan wat nodig is. Braelyn gaf hen minstens zoveel als zij hem gaven.
Dit soort verhalen bewijzen hoe groot het verschil kan zijn dat één gezin maakt, simpelweg door hun deur te openen en hun hart te volgen.
(Pleegzorg.net – Verhalen van pleeggezinnen)
DEEL NU: 🔴 BEELDEN | Ik ben niet zijn biologische moeder, maar wél de enige die hij mama noemt… en dat maakte onze band onverbreekbaar ❤️👩👦
Dit artikel is zorgvuldig samengesteld door Spectrum Netwerk, een dynamisch media platform dat zich toelegt op het delen van inspirerende en informatieve verhalen van over de hele wereld. Volg Spectrum Netwerk op Facebook om niets te missen van onze boeiende content: Spectrum Netwerk
Professionele referenties
- Slot, N.W. (2019). Pleegzorg: de praktijk en wetenschap van tijdelijk opvoeden. Uitgeverij SWP. Link
- Van den Broek, T. (2022). Hechting in de eerste levensjaren: fundament voor de toekomst. Bohn Stafleu van Loghum. Link
- Van IJzendoorn, M.H. (2017). Attachment and child development. Cambridge University Press. Link
SPECTRUM Magazine Disclaimer
De inhoud van dit artikel is uitsluitend bedoeld voor informatieve en educatieve doeleinden. De informatie in dit artikel vervangt geen professioneel advies van een erkend juridisch, medisch of financieel deskundige. Lezers worden aangeraden om bij persoonlijke situaties of vragen altijd contact op te nemen met bevoegde professionals. SPECTRUM Magazine en de betrokken schrijvers kunnen niet aansprakelijk worden gesteld voor gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van de in dit artikel gedeelde informatie.
Facebook Disclaimer
De inhoud van dit artikel is geen financieel advies. Het is bedoeld voor mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in inspirerende verhalen over familie, zorg en maatschappelijke betrokkenheid.