In 1976 was Diane Sheehan nog maar 21 jaar oud. Ze woonde in Australië en was ongehuwd toen ze ontdekte dat ze een kind verwachtte.
In die periode werd er vaak streng gekeken naar jonge vrouwen die zonder partner een baby kregen. Dat maakte de situatie voor Diane extra spannend en onzeker.
Ze herinnerde zich dat ze vaak nadacht over hoe haar omgeving zou reageren. Er waren weinig plekken waar vrouwen steun konden vinden.
Veel jonge moeders hielden hun zwangerschap stil uit zorg voor de reacties van anderen. Diane stond daardoor vrijwel alleen in een bijzondere periode.
Content:
Geboorte in de kliniek
Toen ze beviel, werd haar baby direct meegenomen door verpleegkundigen. Niemand vertelde haar wat het geslacht van het kind was.
Kort daarna kreeg ze te horen dat het kind niet meer aanwezig was. Voor Diane voelde het alsof haar toekomst plotseling veranderde.
De situatie verliep formeel en zonder uitleg. Ze kreeg geen kans om vragen te stellen of tijd door te brengen met haar kindje.
Het hele moment liet haar achter met gevoelens van onzekerheid. Jarenlang bleef dit een hoofdstuk waarover ze weinig sprak.
Schaamte en stilte
Volgens haar eigen woorden voelde ze dat ze anders werd behandeld in de kliniek. De gebeurtenis werd gezien als een gevolg van haar situatie.
In die tijd bestond er veel sociale druk om te voldoen aan bepaalde normen. Vrouwen die daarbuiten vielen, kregen vaak minder begrip.
Veel jonge vrouwen durfden niet naar buiten te brengen wat ze hadden meegemaakt. Er waren nauwelijks mogelijkheden voor steun van buitenaf.
Voor Diane betekende dit dat ze het gevoel kreeg alles alleen te moeten dragen. Haar emoties werden daardoor sterker en langduriger.
Het geheim meegedragen
Diane vertelde nooit iemand dat ze een baby had gehad. Zelfs haar familie en de vader van het kind wisten van niets.
Ze koos ervoor om dit hoofdstuk volledig te verbergen. Het geheim werd een deel van haar dagelijkse leven.
Elke keer dat ze eraan dacht, probeerde ze zichzelf af te leiden met andere zaken. Toch bleef de herinnering altijd op de achtergrond aanwezig.
Door het stil te houden, kon ze verder gaan, maar bleef er een leeg gevoel bestaan. Het zou nog tientallen jaren duren voor er verandering kwam.
De onverwachte e-mail
Meer dan vier decennia later, in 2018, ontving Diane een verrassend bericht in haar inbox. Een man stuurde foto’s en schreef dat hij haar zoon was.
Zijn naam was Simon, en in de bijgevoegde foto’s zag ze ook een meisje dat sprekend op haar leek: zijn dochter.
Het moment bracht emoties naar boven die moeilijk te beschrijven waren. Ze voelde meteen een herkenning die diep van binnen raakte.
Alsof tijd en afstand plots verdwenen, kreeg ze het gevoel dat er een verbinding hersteld werd. Het gaf haar nieuwe energie om vooruit te kijken.
Onverwachte adopties
Langzaam ontdekte Diane de waarheid. Ze bleek onderdeel te zijn van een systeem van onverwachte adopties.
Zij had papieren ondertekend waarvan ze dacht dat het gewone documenten waren. In werkelijkheid ging het om officiële adoptiepapieren.
Dit soort situaties kwamen vaker voor in Australië en Nieuw-Zeeland, vooral tussen de Tweede Wereldoorlog en de late jaren zeventig.
Veel kinderen groeiden op zonder te weten dat hun biologische moeder hen niet vrijwillig had afgestaan. Pas jaren later kreeg dit onderwerp aandacht in de samenleving.
Geen keuze gehad
Diane had nooit de kans gehad om tegen de situatie in te gaan. Ze werd beïnvloed en verloor zo haar rechten als moeder.
Voor veel jonge vrouwen in die tijd gold hetzelfde. Velen gingen verder met hun leven zonder te weten wat er werkelijk was gebeurd.
Omdat er nauwelijks officiële gegevens bestonden, konden hun verhalen vaak niet bevestigd worden. Dat maakte het extra lastig om de waarheid te achterhalen.
Pas veel later werden deze praktijken in de openbaarheid gebracht en konden vrouwen hun verhaal delen.
Een nieuw gezin
Ondanks deze ervaring probeerde Diane een nieuw leven op te bouwen. In 1987 trouwde ze en kreeg ze drie kinderen met haar man.
Ze richtte zich volledig op haar gezin en genoot van haar rol als moeder. Toch bleef er in stilte altijd een gevoel dat er iemand ontbrak.
Haar kinderen groeiden op met liefde en aandacht, maar voor Diane bleef er een stukje onvervuld.
Dit maakte de komst van de e-mail later des te indrukwekkender. Het voelde alsof een ontbrekend deel van haar leven weer zichtbaar werd.
Eerste ontmoeting
Toen ze Simon eindelijk ontmoette, omschreef ze het moment als bijzonder en onwerkelijk.
Ze kon niet stoppen met kijken, en hem aanraken voelde bijna onmogelijk. Toch zat hij daar recht tegenover haar.
De eerste gesprekken waren emotioneel en intens. Ze ontdekten overeenkomsten in houding, gebaren en manier van praten.
Het voelde alsof er altijd al een stille band was gebleven. Voor Diane was dit het begin van een nieuw hoofdstuk.
Familie samengebracht
Na hun ontmoeting vertelde Diane eindelijk haar familie over Simon. Haar andere kinderen en kleinkinderen kregen de kans om hem en zijn dochter te leren kennen.
Samen maakten ze nieuwe herinneringen. Er werden foto’s gemaakt en verhalen gedeeld die iedereen dichter bij elkaar brachten.
Voor Diane voelde het alsof een verloren puzzelstuk eindelijk weer op zijn plek viel.
Het gaf haar een rust en vreugde die ze jarenlang had gemist. Voor de familie was dit een kans om samen een bredere toekomst te bouwen.
Het verleden afgesloten
De plek waar dit alles plaatsvond, bestaat inmiddels niet meer; het gebouw werd afgebroken.
Voor Diane bleef de herinnering echter levend. Ze kreeg uiteindelijk de kans om haar zoon terug te zien en een nieuwe relatie met hem op te bouwen.
Hoewel ze de verloren jaren niet meer kon inhalen, kreeg ze iets waar ze al die tijd naar verlangde: verbinding en contact.
Deze ontdekking gaf haar niet alleen persoonlijke kracht, maar ook de mogelijkheid om haar verhaal te delen en andere vrouwen te inspireren.
Key-points
- Diane Sheehan kreeg in 1976 een kind waarvan ze dacht dat het niet meer aanwezig was.
- Veertig jaar later kreeg ze een e-mail van haar volwassen zoon Simon.
- Ze ontdekte dat ze onderdeel was geweest van een systeem van onverwachte adoptie.
- De ontmoeting bracht haar familie dichter bij elkaar en gaf haar een gevoel van rust.
- Het verleden liet sporen achter, maar de nieuwe verbinding gaf hoop en vreugde.
SPECTRUM Magazine disclaimer
Dit artikel is uitsluitend bedoeld ter algemene informatie. Het bevat geen financieel, juridisch of medisch advies. SPECTRUM Magazine is niet aansprakelijk voor persoonlijke keuzes die gemaakt worden naar aanleiding van dit artikel. Voor advies in individuele situaties wordt aangeraden om contact op te nemen met een erkend specialist.
Facebook disclaimer
Dit artikel vormt geen financieel advies. Het is bedoeld voor mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in menselijke verhalen en maatschappelijke thema’s.
Professionele referenties
- Quartly, M., Swain, S., & Cuthbert, D. (2013). The Market in Babies: Stories of Australian Adoption. Monash University Publishing. Link
- Kenny, P., Higgins, D., & Sweid, R. (2012). Past Adoption Experiences: National Research Study on the Service Response to Past Adoption Practices. Australian Institute of Family Studies. Link
- Musgrove, N. (2018). The Scars Remain: A Long History of Forgotten Australians and Child Welfare. Australian Scholarly Publishing. Link