In het leven zijn er momenten waarop je twijfelt of je de juiste weg bewandelt en de juiste keuzes maakt. Na jarenlang twijfelen en met steun van mijn dierbaren vond ik de moed om moeder te worden. Het moederschap heeft mij gevormd op manieren die ik nooit had verwacht, maar ik heb geen moment spijt. Ik ben dankbaar voor de kans om een kind op te voeden en vastbesloten om mijn kind alle liefde en steun te geven voor een gelukkig en gezond leven.
Lang voelde ik me ongemakkelijk bij het idee van een gezin, maar toen ik mijn man ontmoette, realiseerden we dat we dezelfde twijfels hadden en vonden we onze eigen definitie van familie.
Naarmate onze band sterker werd en we meer tijd met elkaar doorbrachten, verdwenen al onze twijfels. We realiseerden ons dat onze liefde krachtig genoeg was om samen een toekomst vol mogelijkheden te creëren. Hand in hand en dromen delend hebben we geleerd geluk in elkaars gezelschap te vinden.
Bij ons huwelijk genoten we volop van de mogelijkheden van het leven en voelden we ons onoverwinnelijk, vol verwachting voor de avonturen die nog zouden komen.
Langzaam begonnen we het idee van een gezin te omarmen, zonder het woord te zeggen. Na verloop van tijd groeide dat gevoel, samen met ons vertrouwen. Uiteindelijk konden we ons geen leven meer voorstellen zonder elkaar.
Content:
Plotseling zwanger
Na ons huwelijk ontdekte ik dat ik zwanger was, wat ons verraste maar ook vreugde en opwinding gaf over de nieuwe fase in ons leven.
“Wij waren blij verrast dat alles sneller verliep dan verwacht, wat onze verwondering vergrootte.”
In de eerste weken voelde het alsof we een nieuw hoofdstuk openden. Elke echo versterkte het besef dat we binnenkort ouders zouden worden en bracht een mix van opwinding, verwondering en gezonde spanning met zich mee.
Het was indrukwekkend om te zien hoe iets groots zich ontwikkelde vanuit een bescheiden begin, terwijl onze betrokkenheid bij dit wonderlijke proces alleen maar toenam door de voorbereidingen.
Iedere dag leek een nieuw begin, gevuld met verwachting en onbeperkte mogelijkheden, waardoor ons leven plotseling een diepere betekenis kreeg.
Iets voelde anders
Rond de 30e week voelde ik me onrustig in de ochtend. Mijn baby bewoog minder en ik kon het niet negeren.
Normaal gesproken reageerde ze direct op mijn stem of aanraking, maar nu bleef het stil. Ik probeerde haar voorzichtig te porren en bood haar iets kouds te drinken aan, maar er veranderde niets.
Mijn man en ik besloten uit voorzorg naar het ziekenhuis te gaan om zeker te zijn dat ze de juiste zorg kreeg, omdat er geen verbetering was.
Bij aankomst werden we hartelijk verwelkomd, wat meteen een gevoel van rust en vertrouwen gaf. Hierdoor voelden we ons direct op ons gemak en wisten we dat we op de juiste plek waren.
Haar vroege komst
De artsen vertelden ons dat onze dochter eerder zou worden geboren dan verwacht, wat ons eerst schrok, maar de heldere uitleg en geruststelling gaven ons vertrouwen in de zorg voor onze dochter.
Alles verliep rustig en gecontroleerd, al ging het snel, waardoor we ons veilig voelden en wisten dat we in goede handen waren.
Met steun van onze geliefden en het zorgteam werd onze dochter Remi Rose Willis geboren op die avond om 23:05 uur.
Hoewel ze slank was, straalde ze een warme, kalmerende rust uit die de hele kamer vulde. Haar aanwezigheid raakte ons hart vanaf het moment dat we haar zagen.
De eerste keer dat we haar zagen was betoverend. Haar kleine handjes zochten de onze en er was zoveel liefde te voelen in dat kleine mensje. Dat gevoel werd alleen maar sterker met elke seconde die voorbijging.
Onzekerheid en stilte
Bij haar geboorte werd de kamer vervuld met een lichte spanning, waarbij iedereen aandachtig keek en elk geluidje beluisterde. Ondanks de opwinding bleef de sfeer liefdevol en warm, doordrenkt van vreugde en hoop.
Ze maakte een zacht geluid en kreeg meteen de juiste zorg, terwijl de medische staf zorgvuldig en aandachtig werkte om haar te voorzien van de benodigde behandeling en haar gezondheid te verbeteren.
We werden overal bij betrokken, vanaf het allereerste begin tot aan het eind van het proces. Alles werd duidelijk uitgelegd en er was voldoende ruimte voor vragen, wat ons een gevoel van houvast gaf.
“Het was intens, maar er heerste een sfeer van serene rust. We zagen hoe liefdevol ze werd opgevangen en dat versterkte ons vertrouwen in het team.”
Echter, ondanks alles, overheerste één verlangen: haar stevig vasthouden. Ik verlangde naar de nabijheid van haar, haar warmte, die eerste omhelzing – een moment dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zou staan.
Mooie woorden
“Even later kwamen mijn man en een arts rustig naast me zitten. De woorden die ze spraken waren zorgvuldig gekozen en doordrenkt van respect. In hun aanwezigheid voelde ik me opgemerkt en begrepen.”
Er was ruimte voor al onze gevoelens en vragen, en de openhartige, duidelijke uitleg die we ontvingen gaf ons het broodnodige houvast en zekerheid voor wat er in de toekomst te wachten stond.
Zonder ingewikkelde termen, maar met warmte en helderheid – precies wat we nodig hadden, waardoor geen enkele vraag onbeantwoord bleef.
We hebben geleerd hoe essentieel het is om verbonden te blijven en herinneringen bewust vast te leggen, zodat ze een blijvende bron van troost en betekenis worden – zowel in het heden als in de toekomst.
Foto’s als herinnering
Een verpleegkundige vroeg voorzichtig of we foto’s wilden maken van Remi. Dat voelde eerst ongemakkelijk, maar we zijn dankbaar voor die kostbare beelden; troostend toen, onschatbaar nu.
Het voorstel was onverwacht en we moesten even slikken. Ze legde uit dat de beelden meer betekenden dan we dachten en altijd relevant zouden blijven.
We stemden aarzelend toe, met een rustgevend gevoel als een deken over ons. De fotografe kwam binnen met een warme glimlach die ons ontspande.
We kregen alle vrijheid om het moment op onze eigen manier te ervaren. Er werd niets opgedrongen; alles mocht natuurlijk ontstaan. Hierdoor voelde het echt van onszelf.
👉 Waarom herinneringsfoto’s belangrijk zijn
👉 Fotografie bij bijzondere momenten – Make a Memory
De fotografe
Haar gezicht vervaagt langzaam, maar haar warme aanwezigheid blijft voelbaar. Haar rustige en zorgzame uitstraling voelde als troostende omhelzing.
Haar werkwijze straalde respect en oprechte betrokkenheid uit, vooral de zorgvuldige manier waarop ze met Remi omging, raakte ons diep.
Ze werkte rustig en geconcentreerd, alsof ze intuïtief begreep hoe belangrijk elk detail voor ons was. Hierdoor werd ze een onschatbare steun.
“Ze bood precies genoeg ruimte die passend was. Niets werd geforceerd; alles verliep op een zachte, natuurlijke wijze die ons hielp om het moment volledig te omarmen.”
Haar aanwezigheid bracht een diepe rust en gevoel van geborgenheid in ons hart. De foto’s die ze maakte, zijn kostbare, tastbare herinneringen die we met de grootste liefde koesteren en nooit zullen vergeten.
De fotografe ving de essentie van Remi: een klein meisje met een sterke innerlijke kracht en een kalme, vredige uitstraling die rust en sereniteit uitademt.
Grote zus leert Remi kennen
Toen onze tweede dochter oud genoeg was, lieten we haar de foto’s zien om haar reactie te peilen op beelden die ons verleden zo dichtbij brachten.
Haar reactie raakte ons diep in ons hart. Ze nam de tijd om de foto’s aandachtig te bekijken en met een open hart te interpreteren; haar oprechte emoties voelden als een brug die ons verbond met zowel het verleden als het heden.
Met verlangen zocht ze iets vertrouwds en noemde spontaan Remi haar grote zus, wat ons ontroerde en de sterke band voelbaar maakte.
Samen keken we naar de voetafdrukjes en zagen we kleine overeenkomsten. De foto’s vormden een brug tussen herinnering en heden.
Ze stelde vragen op haar eigen tempo en wij hebben ons best gedaan om deze zo eerlijk en liefdevol mogelijk te beantwoorden.
Haar gevoel van verbondenheid met Remi groeide gestaag. Langzaam begon ze haar echt te ervaren als een onmisbaar deel van haar leven. Vanaf dat moment hoorde Remi onomstotelijk bij ons gezin.
Onze manier van koesteren
Het eerste jaar na Remi’s geboorte bracht veel veranderingen met zich mee. We ervoeren een wervelwind van emoties: vreugde, angst en onvoorwaardelijke liefde, en maakten tegelijkertijd nieuwe herinneringen.
Het was een fragiele balans, maar de steun van dierbaren gaf ons de kracht om een pad door het verdriet te vinden en samen verder te groeien – zowel als individuen als gemeenschap.
Familie, vrienden en een begeleider steunden ons stap voor stap. Het kostte tijd voordat ik de moed vond om de foto’s te bekijken, maar dat was oké.
Ieder rouwt op zijn eigen unieke manier en in zijn eigen tempo. Het is essentieel om elkaar hierin te respecteren en te ondersteunen, zodat je samen kracht kunt putten uit elkaars nabijheid.
Toen ik er klaar voor was, voelde het alsof ik haar weer ontmoette en haalde ik het doosje met kleine herinneringen tevoorschijn, elk stukje bracht warme nostalgie terug.
Het bracht rust, een gevoel van verbondenheid en een weldadige warmte. Het geheel zien – de plekjes, de spulletjes – gaf me het gevoel alsof ik weer even dicht bij haar was.
Haar blijven eren
Ik dacht dat er iets groots en zichtbaars nodig was om Remi te eren, maar besefte dat het draait om het levend houden van haar liefde en herinneringen in ons hart en dagelijks leven.
“De diepste betekenis zit vaak verborgen in kleine, liefdevolle gebaren. Door haar naam regelmatig en vol overtuiging uit te spreken, blijft ze voor altijd een deel van ons leven.”
Als mensen vragen stellen, vertellen we vol trots over Remi en laten we met plezier haar foto’s zien — ook aan wie haar nooit heeft ontmoet.
Door haar verhaal met ons te delen, blijven we emotioneel verbonden met haar en houden we haar herinnering levend.
“We herdenken haar op onze eigen manier: soms met een brandend kaarsje, soms met een speciaal liedje dat alleen voor haar is.”
Gewoon omdat zij voor ons van onschatbare waarde is; haar naam weerklinkt in onze gesprekken en verrijkt ons dagelijks leven.
Remi hoort bij ons
De foto’s van Remi hangen prominent aan de muur, waar we ze dagelijks kunnen zien en koesteren. Ze zijn niet alleen mooi, maar vooral emotioneel waardevol en een essentieel onderdeel van ons thuis. We zijn dankbaar voor de creativiteit en vakmanschap van de fotograaf.
Ze zijn zodanig geïntegreerd in ons dagelijks leven dat we af en toe opzettelijk stil blijven staan – om hun aanwezigheid te kunnen voelen.
Bezoekers bekijken haar foto’s nauwkeurig en stellen vervolgens geïnteresseerde vragen, wat ons de gelegenheid biedt om te vertellen wie ze is en hoe belangrijk ze voor ons is.
Haar aanwezigheid is dagelijks voelbaar, stil maar krachtig. Onze jongste noemt haar liefdevol “grote zus Remi”, wat laat zien dat ze nog steeds deel uitmaakt van ons leven.
Dat raakt ons telkens weer diep in ons hart wanneer we zien hoe ze opgroeit met het krachtige besef dat familie verder reikt dan alleen de mensen die je om je heen ziet.
“We nemen Remi mee in onze verhalen, koesteren haar in onze herinneringen en laten haar voortleven in de kleine, alledaagse momenten, waardoor ze altijd een onuitwisbaar deel van ons blijft.”
DEEL NU: 🟠 FOTOS | “Ik wilde haar graag nog een laatste keer zien voordat ze voorgoed verdween, deze foto’s zijn nu alles wat ik nog van haar hebt.”
Dit stuk is zorgvuldig ontworpen door KijkPortaal, een dynamisch mediaplatform dat zich specialiseert in het leveren van verhalen die niet alleen inspireren maar ook verrijken, uitgezocht uit alle hoeken van de wereld. Zorg dat je niets mist van onze intrigerende content door KijkPortaal te volgen op Facebook. Laat je meeslepen door een wereld vol verhalen die echt impact hebben. 🌍✨
Professionele bronnen
- “Meaningful Moments in Neonatal Care” – Dr. K. Spencer, 2021. Link naar publicatie
- “Waarom foto’s helend werken bij verlies” – Marijke Verhulst, 2022. Link naar publicatie
- “Rouw en herinnering bij ouderschap” – Eline van der Velden, 2023. Link naar publicatie