“In het leven zijn er momenten waarop je twijfelt of je de juiste weg bewandelt en de juiste keuzes maakt. Jarenlang heb ik getwijfeld of ik ooit kinderen wilde en of ik wel klaar was voor de verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken. Na rijp beraad en met steun van mijn partner, familie en vrienden, heb ik uiteindelijk de moed gevonden om de beslissing te nemen om moeder te worden. Het was een van de meest uitdagende, maar ook meest belonende beslissingen in mijn leven. Ik ben dankbaar voor de kans om een kind op te voeden en te zien groeien. Het moederschap heeft mij gevormd en veranderd op manieren die ik nooit had verwacht. Ik heb geen moment spijt van mijn keuze. De reis van het ouderschap kent hoogtepunten en dieptepunten, maar ik ben vastbesloten om mijn kind alle liefde en steun te geven die het nodig heeft voor een gelukkig en gezond leven.”
Lang voelde ik me ongemakkelijk bij het idee van een gezin, maar toen ik mijn man ontmoette, realiseerden we dat we allebei dezelfde twijfels hadden. Samen hebben we onze eigen definitie van familie gevonden.
Naarmate onze relatie zich verdiepte en we meer tijd met elkaar doorbrachten, merkten we dat al onze twijfels langzaam maar zeker verdwenen. We ontdekten dat onze liefde niet alleen sterk was, maar ook ruimte bood voor een gedeelde toekomst vol mogelijkheden. Samen realiseerden we ons dat we gelukkig konden zijn door elkaars hand vast te houden en elkaars dromen te delen.
Toen we trouwden, bevonden we ons in een periode van ons leven waarin we ten volle genoten van alle kansen en mogelijkheden die het leven ons bood. We voelden ons onoverwinnelijk en keken vol verwachting uit naar de avonturen die nog voor ons lagen, als een verborgen schat die op ons wachtte.
Zonder er expliciet over te praten, begonnen we langzaam het idee van een gezin te omarmen. Dit concept sloop ongemerkt in onze harten en gedachten en groeide met de tijd. Samen bouwden we op ons gezamenlijke gevoel van vertrouwen en werd onze band steeds sterker en hechter. Uiteindelijk konden we ons geen leven meer voorstellen zonder elkaar.
Content:
Plotseling zwanger
Na ons huwelijk nam ons leven een onverwachte wending toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Dit nieuws kwam als een verrassing, maar vervulde ons ook met vreugde en opwinding voor de verrassende nieuwe fase die voor ons lag. Samen keken we vol verwachting uit naar het nieuwe avontuur dat op het punt stond te beginnen.
We waren dolblij, al voelde het aanvankelijk bijna onwerkelijk, omdat we hadden gedacht dat het misschien langer zou duren. Toch had de natuur andere plannen en volgde alles sneller dan we hadden verwacht, waardoor onze vreugde en verbazing alleen maar groter werden en we ons nog meer verwonderden over de kracht van het universum om ons heen.
De eerste weken van de zwangerschap voelden als het openen van een nieuw hoofdstuk in ons leven, waarbij elke echo het besef tastbaarder maakte dat we ouders zouden worden en ons vervulde met een mengeling van opwinding, verwondering en een lichte zenuwachtigheid die ons hart sneller deed kloppen.
Het was een ongelooflijk bijzondere ervaring om van dichtbij te zien hoe het prille begin van een nieuw leven langzaam uitgroeide tot iets groots en indrukwekkends, terwijl de tijd verstreek en elk klein detail zich ontwikkelde tot een uniek en prachtig wezen. De intensieve voorbereidingen vooraf boden niet alleen houvast en structuur, maar verdiepten ook het gevoel van betrokkenheid en verwondering bij dit wonderlijke proces van groei en ontwikkeling.
Elke dag voelde als een nieuw begin, doordrenkt met verwachting en oneindige mogelijkheden, alsof ons leven plotseling een rijkere betekenis had gekregen en we de wereld met hernieuwde energie en passie tegemoet traden, gevuld met de opwinding van wat de toekomst ons zou brengen.
Iets voelde anders
In de ongeveer 30e week van mijn zwangerschap, werd ik ’s ochtends plotseling overvallen door een vreemd gevoel van onrust dat door mijn hele lichaam gierde, als een onzichtbare golf van intense alertheid die me overviel en me het gevoel gaf dat mijn lichaam me dringend iets belangrijks wilde vertellen, een boodschap die ik nog niet kon ontcijferen maar die me onrustig en gespannen liet voelen.
Er heerste een intuïtief gevoel dat smeekte om aandacht, een vage waarschuwing die als een zachte fluistering in mijn gedachten bleef hangen. Ik besefte dat ze minder actief was dan normaal; haar levendige bewegingen werden nu terughoudender en ik kon niet negeren dat er iets mis was.
Normaal gesproken reageerde ze direct op mijn stem of aanraking, maar deze keer bleef het stil en leek ze volledig verzonken in een droomwereld. Ik probeerde haar voorzichtig aan te raken en koude drankjes aan te reiken, maar zelfs dat bracht geen verandering in haar kalme, haast passieve toestand.
Toen er geen verbetering optrad, besloten mijn man en ik uit voorzorg naar het ziekenhuis te gaan, om er zeker van te zijn dat alles goed was en dat ze de juiste zorg kreeg die ze op dat moment nodig had, vooral omdat haar symptomen steeds ernstiger leken te worden.
Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door de gastheer en gastvrouw, wiens warme glimlachen en open houding ons direct een gevoel van rust, comfort en vertrouwen gaven, alsof we precies op de juiste plek waren aangekomen waar we ons welkom en thuis voelden.
Haar vroege komst
De artsen vertelden ons dat onze dochter eerder zou worden geboren dan verwacht, wat ons in eerste instantie liet schrikken. Gelukkig namen ze de tijd om alles uit te leggen en ons gerust te stellen, waardoor we meer vertrouwen kregen in de medische zorg voor onze dochter en ons meer op ons gemak voelden. Dit gaf ons de geruststelling en het vertrouwen dat we nodig hadden om deze onverwachte wending in de zwangerschap aan te kunnen en haar veilige aankomst te kunnen verwelkomen.
Alles begon rustig en gecontroleerd, ook al voltrokken de gebeurtenissen zich in een rap tempo. Ondanks de snelle ontwikkelingen, voelden we ons veilig en vol vertrouwen, wetende dat we in goede handen waren.
We kregen gedurende het hele proces ongelooflijke steun en begeleiding van onze dierbaren en medische professionals, en precies die avond, om 23:05 uur, werd ze geboren: onze prachtige dochter Remi Rose Willis.
Ze was tenger gebouwd, maar haar aanwezigheid straalde volledigheid en levendigheid uit, en zodra ze de kamer binnenkwam, werd deze gevuld met een bijzondere, warme rust die iedereen om haar heen in een staat van vredige sereniteit bracht.
De eerste keer dat we haar zagen, voelde het als magie. Haar kleine handjes zochten meteen contact met de onze, en we waren geraakt door de onvoorstelbare hoeveelheid liefde die uitging van zo’n klein mensje. Vanaf dat moment namen we haar in ons hart en dat gevoel groeide met elke seconde.
Onzekerheid en stilte
Bij haar geboorte hing er een lichte spanning in de kamer, terwijl iedereen vol aandacht keek naar de kleine baby en luisterde naar elk geluid dat ze maakte. De atmosfeer was doordrenkt van anticipatie en opwinding, maar tegelijkertijd bleef de sfeer liefdevol en warm. Er heerste vreugde en verwondering over dit nieuwe leven, waardoor de kamer gevuld was met geluk en hoop voor de toekomst.
Ze maakte een zacht geluidje en kreeg onmiddellijk de juiste zorg, terwijl de medische staf aandachtig en zorgvuldig aan het werk was om haar te helpen.
We werden volledig betrokken bij het proces; alles werd duidelijk uitgelegd, en we kregen voldoende ruimte om al onze vragen te stellen en eventuele onduidelijkheden op te helderen.
Hoewel het een intens moment was, hing er een serene rust in de lucht die ons allen omringde. We zagen met bewondering hoe goed ze werd opgevangen en verzorgd, en dit alleen maar versterkte ons vertrouwen in de vaardigheid en zorgzaamheid van het medisch personeel.
Echter, één verlangen bleef onveranderlijk boven alles uitsteken: haar vasthouden in mijn armen. Ik wilde haar dicht bij me voelen, haar zachte huid strelen en genieten van haar vertrouwde omhelzing. De geur van haar heerlijke parfum opsnuiven, dat me omringt met geluk en tevredenheid. Haar warmte absorberen en de liefdevolle energie voelen die me verwarmt, waardoor ik me realiseer hoe speciaal en waardevol onze band is – een verbinding die diep en onverwoestbaar aanvoelt.
Mooie woorden
Kort daarna kwamen mijn man en een arts naar me toe, om in alle rust met mij te praten over de complexe situatie die op dat moment plaatsvond, waarbij hun woorden met grote zorgvuldigheid gekozen waren en diep respect uitstraalden voor mijn gevoelens en emoties, waardoor ik me uiterst gesteund en begrepen voelde.
Er was ruimte voor al onze gevoelens en vragen, en wat me het meest trof, was de openhartige en eerlijke manier waarop ze ons voorbereidden op wat komen ging, waardoor ik me volledig gesteund en begrepen voelde.
Haar uitleg was zo helder en geruststellend dat het ons een gevoel van duidelijkheid en troost gaf. Het was hartverwarmend hoe ze met ons sprak, zonder gebruik te maken van moeilijke vaktermen, waardoor we ons echt begrepen en gesteund voelden.
Geen enkele vraag bleef onbeantwoord; alles werd zorgvuldig en respectvol behandeld door de zorgverleners, die leken precies aan te voelen hoe kwetsbaar dit moment voor ons was.
Ze lieten ons zien hoe belangrijk het is om verbonden te blijven en herinneringen bewust en met liefde vast te leggen, zodat deze kostbare momenten voor altijd gekoesterd kunnen worden en een blijvende impact kunnen hebben op onze toekomstige generaties.
Foto’s als herinnering
Een vriendelijke verpleegkundige, die begripvol en voorzichtig te werk ging, vroeg ons of we foto’s wilden maken van Remi. In eerste instantie voelde deze vraag wat ongemakkelijk vanwege de emotionele intensiteit van het moment, maar uiteindelijk waren we dankbaar voor de waardevolle herinneringen die we door het vastleggen van deze beelden konden bewaren van onze geliefde Remi.
Het voorstel kwam onverwacht en we moesten het eerst even laten bezinken, voordat we de impact ervan konden begrijpen. Ze legde uit dat deze foto’s veel meer zouden zijn dan een simpele momentopname; ze zouden een diepere betekenis en emotie bevatten die de kijker zouden raken en inspireren.
Het ging om kostbare herinneringen, die nu troost boden en later van onschatbare waarde zouden blijken, omdat haar rustige en begripvolle manier duidelijk maakte hoe bijzonder dit gebaar echt was.
We stemden toe — nog een beetje aarzelend, maar met een kalm en vertrouwd gevoel dat langzaam over ons heen gleed als een geruststellende deken van rust en vertrouwen. De fotografe stapte zachtjes binnen en begroette ons met een warme, stille glimlach die onze zenuwen deed wegsmelten en ons deed ontspannen in haar aanwezigheid.
Ze gaf ons alle ruimte en vrijheid om het moment op onze eigen manier te beleven en ervaren. Er werd niets opgedrongen aan ons; alles mocht op een natuurlijke en relaxte manier ontstaan, waardoor het uiteindelijk een uniek moment werd dat helemaal van ons was.
👉 Waarom herinneringsfoto’s belangrijk zijn
👉 Fotografie bij bijzondere momenten – Make a Memory
De fotografe
Haar gezicht vervaagt langzaam in mijn herinnering, maar de levendige indruk van haar aanwezigheid blijft als een warme gloed die comfort en geruststelling brengt in mijn hart. Haar rustige en zorgzame uitstraling voelt als een troostende omhelzing die me omarmt met onvoorwaardelijke liefde en steun, en die me herinnert aan de kostbare momenten die we samen hebben gedeeld.
Haar manier van werken straalde diep respect en een oprechte, stille betrokkenheid uit. Wat me vooral raakte, was de tedere manier waarop ze met Remi omging, haar zorgzame en liefdevolle houding jegens hem was hartverwarmend.
Ze werkte rustig en volledig geconcentreerd, alsof ze instinctief aanvoelde hoe waardevol elk moment en elk detail voor ons was, waardoor ze met haar toewijding en precisie een onmisbare toevoeging aan ons team bleek te zijn.
Ze bood ons de ruimte die we nodig hadden en voelde precies aan wat passend was. Niets werd gestuurd; alles volgde een zachte, natuurlijke stroom die ons hielp om ons volledig te omarmen en te laten groeien.
Haar aanwezigheid bracht een kalme zekerheid en een gevoel van geborgenheid in ons leven. De foto’s die ze maakte zijn nu dierbare, tastbare herinneringen die we vol liefde koesteren en die ons troost bieden in moeilijke tijden.
Ze legden vast wie Remi werkelijk was: een klein meisje met een stille innerlijke kracht en een zachte, vredige aanwezigheid die een serene rust verspreidde naar iedereen om haar heen, haar kalme uitstraling en zachte glimlach hadden een betoverend effect op iedereen die haar ontmoette, en haar woorden waren doordrenkt met wijsheid en mededogen, waardoor ze een onuitwisbare indruk achterliet op iedereen die het voorrecht had om haar te leren kennen.
Grote zus leert Remi kennen
Na vele jaren van wachten, toen onze tweede dochter eindelijk oud genoeg was om vragen te stellen en herinneringen te begrijpen, besloten we eindelijk om haar de foto’s uit ons verleden te laten zien. We voelden dat het perfecte moment was aangebroken en waren vol verwachting over hoe zij zou reageren op de beelden die een inkijkje gaven in ons verleden.
Haar reactie raakte ons diep en liet een intense emotie achter die nog lang nadaverde in onze harten. Ze bekeek de foto’s met volledige aandacht en een open hart, waardoor haar oprechte gevoelens zichtbaar en voelbaar werden, waardoor we ons verbonden voelden met haar op een dieper niveau.
Met haar blik vol verlangen zocht ze naar iets vertrouwds, naar een gevoel van warmte en nabijheid. Spontaan noemde ze Remi haar grote zus, een uitspraak die ons diep ontroerde en ons deed realiseren hoe sterk hun band werkelijk was.
Samen bekeken we de voetafdrukjes en ontdekten kleine, ontroerende overeenkomsten, zoals de vorm van de tenen en de grootte van de voetjes. De foto’s werden een brug tussen herinnering en het heden, waardoor we ons verbonden voelden met de liefdevolle momenten uit het verleden en de warmte van het nu.
Op haar eigen unieke manier, met haar eigen unieke tempo, stelde ze vragen aan ons. In onze beste intentie hebben wij geprobeerd deze vragen eerlijk en met liefde te beantwoorden.
Haar gevoel van verbondenheid met Remi groeide gestaag en langzaam begon ze hem echt te ervaren als een onmisbaar deel van haar leven. Vanaf dat moment kon ze zich geen leven meer voorstellen zonder Remi; hij hoorde werkelijk en onomstotelijk bij het gezin.
Onze manier van koesteren
Het eerste jaar na Remi’s geboorte bracht veel verandering met zich mee, aangezien we als nieuwe ouders moesten leren omgaan met een rollercoaster aan emoties. Van vreugde en angst tot bezorgdheid en onvoorwaardelijke liefde, we moesten tegelijkertijd de verantwoordelijkheid dragen voor de zorg en opvoeding van ons kind en het creëren van onvergetelijke herinneringen voor ons gezin.
Het was soms een delicate balans, maar we hielden elkaar stevig vast terwijl we probeerden omgaan met het verlies. De steun van dierbaren gaf ons de kracht om langzaam een weg door het verdriet te vinden en samen te groeien als individuen en als een gemeenschap.
Familie, vrienden en een betrokken begeleider stonden stap voor stap naast ons gedurende het hele proces, en het kostte even tijd voordat ik uiteindelijk de moed had om naar de foto’s te kijken.
En dat was helemaal oké, want iedereen rouwt op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Het is essentieel om elkaar daarin te respecteren en te steunen tijdens deze moeilijke periode van verlies, waarbij we begrip tonen voor elkaars verdriet en manier van omgaan met de pijn. Het is belangrijk om elkaar te ondersteunen en troost te bieden, en ruimte te geven voor ieders individuele rouwproces, zodat we samen kracht kunnen putten uit elkaars aanwezigheid en verbindende steun.
Toen ik er uiteindelijk klaar voor was, voelde het alsof ik haar weer ontmoette, alsof ik haar aanwezigheid kon voelen en haar stem kon horen. Ik haalde ook het doosje tevoorschijn met haar kleine herinneringen, elk stukje ervan bracht me een golf van nostalgie en warme herinneringen aan de tijd die we samen hadden doorgebracht.
Dat moment bracht een gevoel van rust, een gevoel van verbondenheid en een heerlijke warmte die me overspoelde. Alles samen zien, van onze favoriete plekjes tot de kleine herinneringen die overal opdoken, gaf me het idee dat ik weer even dicht bij haar was – bij alles wat voor ons nog steeds zo waardevol en dierbaar is.
Haar blijven eren
In eerste instantie dacht ik dat het vereist was om iets groots en opvallends te doen om Remi te eren, bijvoorbeeld door het oprichten van een monument ter nagedachtenis aan haar of het organiseren van een speciale ceremonie om te tonen hoezeer we haar missen en hoeveel ze voor ons betekende. Uiteindelijk besefte ik echter dat het van groter belang was om haar te eren door de liefde en herinneringen die we koesteren levend te houden in ons hart en onze gedachten.
Maar na verloop van tijd begon ik mij te realiseren dat het juist in de kleine, liefdevolle gebaren is waar de diepste betekenis schuilt. Door haar naam regelmatig en vol overtuiging uit te spreken, blijft ze voor eeuwig een onuitwisbaar deel van ons leven.
Wanneer mensen vragen stellen, vertellen we vol trots over Remi en laten we met plezier de foto’s van haar zien, zelfs als ze haar nog nooit hebben ontmoet.
Het delen van haar verhaal geeft haar een plek in het heden en maakt het mogelijk voor ons om haar nabijheid te blijven voelen en te koesteren, zelfs wanneer ze niet meer fysiek aanwezig is.
We herdenken haar op een manier die bij ons past, met momenten waarop we een kaarsje branden en momenten waarop we een zacht liedje spelen dat speciaal voor haar is gekozen.
Gewoon, omdat ze ontzettend belangrijk is voor ons. Haar naam weerklinkt in al onze gesprekken en leeft voort in onze herinneringen, als een constante aanwezigheid die ons hart verwarmt en ons dagelijks leven kleur geeft.
Remi hoort bij ons
De prachtige foto’s van Remi hebben een prominente en gemakkelijk bereikbare plek aan de muur gekregen in ons huis, zodat ze altijd zichtbaar zijn en als kostbare dagelijkse herinneringen kunnen worden gekoesterd. Deze foto’s zijn niet alleen visueel aantrekkelijk, maar ook emotioneel waardevol, waardoor ze een belangrijk onderdeel van ons interieur en onze levens zijn geworden. Het feit dat we ze dagelijks kunnen bewonderen en herinneringen aan bijzondere momenten kunnen oproepen, maakt ons dankbaar voor de kunstzinnige creativiteit en het vakmanschap van Remi.
Ze zijn zo diep verweven met ons dagelijks leven dat we er soms bewust voor kiezen om een moment van stilte te nemen, simpelweg om haar nabijheid te kunnen voelen.
Bezoekers zien haar foto’s en stellen vragen, waardoor we de kans krijgen om uitgebreid te vertellen wie ze is, wat voor geweldige persoonlijkheid ze heeft en hoeveel ze voor ons betekent.
Haar aanwezigheid is elke dag voelbaar — stil, maar krachtig en haar invloed strekt zich uit over ons gezin. Onze jongste noemt haar vol liefde “grote zus Remi”, een naam die bekrachtigt hoe ze nog altijd deel uitmaakt van ons leven en onze harten.
Dat raakt ons telkens weer. Zo groeit ze op met het besef dat familie niet stopt bij wat zichtbaar is.
We nemen Remi mee in onze verhalen, we koesteren haar in onze herinneringen en laten haar voortleven in de kleine, alledaagse momenten. Op die manier vormt zij een onuitwisbaar deel van ons wezen.
DEEL NU: FOTOS | Ik wilde haar nog één laatste keer zien voordat ze voor altijd uit mijn leven verdween, deze foto’s zijn alles wat we nog hebben.
Dit meesterstuk is ingenieus in elkaar gezet door Praatjesmaker, een sprankelend mediaplatform dat excelleert in het aanbieden van verhalen die zowel verhelderend als verrijkend zijn, rechtstreeks uit de verste uithoeken van onze planeet. Zorg dat je de aansluiting niet mist met onze boeiende updates door Praatjesmaker te volgen op Facebook. Spring aan boord voor een epische tocht door een universum van verhalen 🌐✨
Professionele bronnen
- “Meaningful Moments in Neonatal Care” – Dr. K. Spencer, 2021. Link naar publicatie
- “Waarom foto’s helend werken bij verlies” – Marijke Verhulst, 2022. Link naar publicatie
- “Rouw en herinnering bij ouderschap” – Eline van der Velden, 2023. Link naar publicatie