Wie kent niet Roberta Bell, de voormalige gevangenisbewaker uit Mississippi met een hart van goud? Voor meer dan drie jaar werkte ze in het Louisiana Transitional Center for Women in Tallulah, Louisiana, waar ze meer dan alleen een bewaker was.
Ze was een vriendin, een vertrouweling en soms een moederfiguur voor de vrouwen die ze dagelijks tegenkwam.
Inhoudsopgave:
Een moeder in nood
Op een dag kreeg ze te maken met een hartverscheurend dilemma. Een van de gevangenen, Katie Bourgeois, was hoogzwanger en bang. Ze had bijna niemand aan haar kant en zocht wanhopig naar iemand die voor haar baby kon zorgen terwijl ze haar straf uitzat. Voor Roberta voelde het alsof haar hart in tweeën brak.
Eerst maakten de collega’s grappen. Ze zeiden dat Roberta de verzorger van het kind zou worden. Maar toen Katie haar smeekte om serieus te overwegen om voor haar baby te zorgen, begon het idee vorm te krijgen in Roberta’s hart.
Een moedige keuze
Katie had echt niemand anders. Haar moeder, haar steun en toeverlaat, ging zelf door een moeilijke scheiding. Roberta, aangegrepen door Katie’s nood, nam een moedig besluit: ze zou voor de baby zorgen. Maar voordat ze de baby in haar armen kon sluiten, moest ze haar werkgevers over haar beslissing informeren.
Maar Roberta’s bazen bleven stil. Ze reageerden pas drie dagen voor Katie’s bevalling. Tegen die tijd had Roberta al persoonlijke informatie uitgewisseld met Katie voor de ziekenhuisprocedures. Dit bleek uiteindelijk de reden te zijn waarom Roberta haar baan verloor.
Vastberadenheid tegen alle verwachtingen in
Toen haar baas, Majoor Murray, haar confronteerde, reageerde Roberta met onwrikbare moed:
“Majoor Murray, als het ziekenhuis me belt om deze baby te komen halen, dan ga ik hem halen.”
Het antwoord van Murray was kort:
“Nou, dan moet ik je ontslaan.”
Maar Roberta liet zich niet kisten.
Een paar dagen na haar ontslag beviel Katie. Nu zorgt Roberta voor de baby, wachtend op Katie’s vrijlating in juli.
Een hart zonder spijt
Ondanks het verlies van haar baan, heeft Roberta geen spijt. Ze droomde er altijd van om vrouwen te helpen die lang vast hebben gezeten. En ze hoopt nog steeds op een dag een herstelcentrum voor deze vrouwen te kunnen openen. Haar beslissing om Katie’s baby te verzorgen, was een directe weerspiegeling van deze droom.
In de woorden van Roberta:
“…Er verandert niets. Ik ben koppig. Zodra ik iets doe, is dat het. Ik ga niet van gedachten veranderen. Ik ga niet terugdeinzen. Ik ben nooit zo iemand geweest. Ik geloof dat God mij heeft gemaakt om de vrouwen te dienen die Hem niet kennen.”
Roberta’s verhaal is een prachtig voorbeeld van moed en mededogen. Ze herinnert ons eraan dat het soms niet gaat om de regels die we volgen, maar om de harten die we raken.
Authentieke bronnen: mirror.co.uk, kalb.com