De stilte op de kinderafdeling in Hoorn was bijna ontroerend mooi; alleen het zachte gezoem van de apparaten en het gelijkmatige, ritmische piepen van een monitor vulden de kamer als een tere, troostende achtergrond, die de ruimte omhulde met zachte rust, voelbare liefde en stille hoop, alsof alles even in een beschermende omhelzing werd vastgehouden.
Daar zat Marleen Vos, haar handen stevig verstrengeld met die van haar zevenjarige zoon Timo, alsof ze elkaar nooit meer wilden loslaten. Al twee jaar lang had hij zich dapper en vastberaden staande gehouden tijdens een intensief behandeltraject voor leukemie, een ziekte die hun hele leven volledig op zijn kop had gezet en die hen elke dag opnieuw, zowel emotioneel als lichamelijk, op de proef bleef stellen en diep uitputte.
De artsen vertelden dat Timo’s lichaam nu vooral diepe rust nodig had en dat hij het beste thuis verder kon herstellen, in zijn eigen vertrouwde omgeving en tussen zijn eigen, herkenbare spullen. Het zorgteam zorgde met grote aandacht, toewijding en zorgvuldige planning voor een zachte, rustige overgang naar huis, zodat hij zich veilig, geborgen en voortdurend omringd door liefde en vertrouwdheid kon blijven voelen.
De verpleegkundigen boden liefdevolle, persoonlijke begeleiding, hielpen met medicijnen en gaven duidelijke, praktische adviezen voor iedere dag en elke kleine zorg die zich voordeed. Familieleden kwamen regelmatig langs om steun te bieden, een luisterend oor te zijn en allerlei kleine taken en zorgen uit handen te nemen. De sfeer bleef hierdoor gevuld met hoop, dankbaarheid en warme, zorgzame aandacht voor elkaar, zelfs op de allerzwaarste momenten.
De ruimte vulde zich met kleine momenten van zachtheid, vertrouwen en stille bemoediging, alsof de tijd even langzamer ging lopen en de zorgen kort naar de achtergrond verdwenen. De artsen prezen Timo’s onverstoorbare, positieve instelling en zijn warme glimlach, die iedereen die binnenkwam diep raakte, ontroerde en vaak even stil maakte van bewondering.
Dat hij zijn laatste dagen mocht doorbrengen in een rustige en vertrouwde omgeving, gaf het gezin kostbare tijd om samen te zijn in vrede, verbondenheid en wederzijds begrip. Hoe zwaar en onwerkelijk de situatie ook was, ze konden toch nog enkele kleine, waardevolle herinneringen samen maken, momenten die ze voor altijd in hun hart zouden meedragen.
Content:
Een bijzondere ontmoeting
Terwijl Marleen stil naast haar zoon zat, gleed Timo’s blik ineens naar de wachtruimte aan de overkant. Zijn ogen bleven hangen bij een man met een groot leren vest en een open, vriendelijke uitstraling, een verschijning die meteen de aandacht trok en iets spannends en onverwachts met zich meebracht.
De man, met een grijze baard en tatoeages vol symbolen van hoop en kracht, leek even weg te dromen in zijn eigen gedachten, alsof hij een verre rit opnieuw beleefde in zijn hoofd. Op zijn mouw stond het woord Harley-Davidson duidelijk geborduurd, als een stoer herkenningsteken dat meteen tot de verbeelding sprak en allerlei verhalen opriep.
Timo voelde zich onmiddellijk tot hem aangetrokken. “Mama, mag ik even met die meneer praten?” vroeg hij met glinsterende ogen vol nieuwsgierigheid en een klein sprankje ondeugende spanning in zijn stem. Marleen aarzelde kort, maar voelde tegelijkertijd een warme, rustgevende energie in de ruimte ontstaan, alsof dit contact precies op het juiste moment kwam.
De motorrijder glimlachte vriendelijk en kwam rustig dichterbij, zonder enige haast of druk. Zijn aanwezigheid bracht een onverwacht gevoel van vertrouwen en geborgenheid met zich mee, alsof hij er precies op het juiste moment was. De verpleegkundige knikte geruststellend naar Marleen, alsof ze wilde zeggen dat het helemaal goed en veilig was om dit gesprek te laten gebeuren.
De sfeer werd merkbaar lichter, zachter, bijna huiselijk en intiem, alsof iemand een onzichtbaar raam openzette en frisse lucht binnenliet. Er ontstond iets bijzonders tussen een kleine, kwetsbare jongen en een grote man met een verrassend zacht hart en een open, opmerkzame blik.
In dat ene moment voelde de wachtkamer niet langer als een kille medische ruimte, maar als een plek van ontmoeting, menselijkheid en stille verbondenheid, waar echte aandacht en warme woorden belangrijker leken dan apparaten en protocollen.
De motorrijder met een hart
De man hurkte neer bij Timo’s rolstoel en zei met een warme, rustige stem: “Hoi, ik ben Willem.” – “Ik ben Timo,” antwoordde de jongen trots, terwijl hij zijn rug iets rechterde. “Rijd jij echt op een motor?” vroeg hij, met grote, verwachtingsvolle ogen die straalden van opwinding en pure bewondering.
Willem lachte zacht. “Ja, al dertig jaar,” zei hij rustig en bijna bescheiden. “En ik doe dat vooral om mensen blij te maken en elke keer weer iets goeds te kunnen doen.” Zijn ogen straalden vertrouwen, oprechtheid en veel levenservaring uit, alsof hij al heel wat verhalen onderweg had meegemaakt.
Hij vertelde dat hij deel uitmaakte van een groep motorrijders die al jaren geld inzamelen voor gezinnen met kinderen die extra zorg, aandacht en ondersteuning nodig hebben, juist in periodes waarin alles hen boven het hoofd lijkt te groeien en het dagelijks leven bijzonder zwaar aanvoelt.
Zijn leren vest droeg de sporen van talloze ritten vol vriendschap, wind en betrokkenheid, zichtbaar in elke kras en vouw op het leer. Marleen keek ontroerd toe hoe haar zoon weer praatte met een glimlach op zijn gezicht, alsof het ziekenhuis heel even naar de achtergrond verdween en de zorgen tijdelijk minder zwaar en dreigend voelden.
De sfeer rond hen was warm, oprecht en vol wederzijds respect en begrip. De verpleegkundige zag met opluchting hoe Timo’s energie voor een moment weer terugkwam en zijn ogen vrolijker gingen stralen, alsof er een klein lichtje diep vanbinnen opnieuw was aangegaan.
Voor het eerst in weken klonk er weer oprechte kinderlijke nieuwsgierigheid in zijn stem, speels en levendig zoals vroeger. Een ogenschijnlijk kleine ontmoeting veranderde daardoor de hele dag in iets bijzonders, hoopvols en onvergetelijks voor iedereen die erbij was.
Een gesprek vol herkenning
Timo vertelde dat zijn vader vroeger ook motor reed en dat hij die herinneringen maar al te graag vasthield, als kostbare momenten uit een andere tijd samen. Willem luisterde aandachtig, knikte begrijpend en stelde af en toe een zachte, bemoedigende vraag om hem verder te laten vertellen.
Daarna vertelde hij over zijn eigen familie en hoe belangrijk het is om samen mooie momenten te blijven maken, juist wanneer het leven zwaar en onzeker voelt. “Elke rit is een stukje vrijheid,” zei hij glimlachend, alsof hij het gevoel opnieuw beleefde en de wind weer langs zijn gezicht voelde gaan en zacht hoorde ruisen.
Timo vroeg bedachtzaam of motoren ook naar de hemel konden rijden, alsof hij het zich levendig voorstelde en de weg daarheen al zag. Willem lachte warm. “Misschien wel, op hun eigen manier,” antwoordde hij, “met alle herinneringen die ze onderweg meenemen en nooit meer verliezen, hoe ver ze ook rijden.”
Het gesprek tussen hen was gevuld met hoop, kleine grapjes, plezier en diepe verbondenheid, alsof ze elkaar al veel langer kenden dan die paar minuten samen. De verpleegkundige keek toe en zag hoe Timo’s schouders langzaam ontspanden en zijn lichaam merkbaar minder gespannen en onrustig leek.
Marleen voelde hoe de spanning uit haar eigen lichaam wegebde, adem voor adem, alsof iemand langzaam een knoop losmaakte. Ze wist dat dit onverwachte moment haar zoon nieuwe kracht, moed en innerlijke rust gaf, iets wat geen medicijn kon bieden of ook maar benaderen.
Het was alsof Timo een klein stukje van zijn vader terugvond in de motorrijder die voor hem stond, en dat gaf hem zichtbaar troost, vertrouwen en een warm gevoel van nabijheid en herkenning.
Een bijzondere band
Willem liet Timo foto’s zien van zijn motor en zijn club op zijn telefoon, met beelden van lange wegen en vrolijke mensen in leren jassen, lachend naast hun motoren. “Wij rijden voor het goede doel,” legde hij uit. “Voor kinderen die ongelooflijke kracht laten zien en echte helden zijn, net als jij.”
Timo keek vol bewondering naar de glanzende motor op het scherm, zijn ogen groot en vol fascinatie. Hij vroeg honderduit over de ritten, de wegen, de geluiden en het gevoel van de motoren op de open weg, alsof hij er zelf al op zat en de wind langs zijn wangen voelde gaan.
De man beantwoordde elke vraag met geduld, een warme glimlach en af en toe een klein grapje om de sfeer luchtig en speels te houden. “Wil je me even vasthouden?” vroeg Timo zacht, bijna fluisterend, alsof hij bang was het bijzondere moment te verbreken of kwijt te raken.
Marleen knikte ontroerd en veegde haastig een traan weg. Willem tilde hem voorzichtig op en hield hem liefdevol dicht tegen zich aan, alsof hij een kostbare schat vasthield die hij niet wilde laten vallen of loslaten. Timo sloot zijn ogen, haalde diep adem en glimlachte tevreden en ontspannen.
“Je ruikt naar leer en avontuur,” zei hij vrolijk, bijna giechelend, terwijl hij zijn neus even ophaalde. Willem kneep zacht in zijn hand. “Je bent een echt dappere jongen,” antwoordde hij met warme overtuiging en een blik vol respect en oprechte bewondering.
Het moment raakte iedereen die het zag, zelfs mensen die toevallig langsliepen en maar kort bleven staan kijken. De verpleegkundige wreef haar ogen droog, haalde even diep adem en glimlachte zacht om het ontroerende tafereel dat zich voor haar afspeelde en dat haar nog lang zou bijblijven.
Een kleine hand in een grote hand – twee werelden die elkaar vonden in puur menselijk contact, stille tederheid en onuitgesproken begrip, zonder dat er veel woorden nodig waren.
Een gebaar dat alles veranderde
Het moment tussen hen werd onvergetelijk en bijna tijdloos, alsof de klok even stilviel en alle geluiden zachter werden. Timo leek volledig tot rust te komen. Zijn ademhaling werd rustig en gelijkmatig, en zijn wangen kleurden zacht lichtroze van ontspanning en innerlijke vrede.
Verpleegkundigen stonden even stil om het tafereel in zich op te nemen, hun dagelijkse routine kort onderbrekend. Het raakte iedereen in de kamer diep en liet een blijvende, hartverwarmende indruk achter die nog vaak werd teruggedacht.
De band tussen de twee groeide in enkele minuten uit tot een bijzondere, warme vriendschap, alsof ze elkaar al jaren kenden en al veel samen hadden meegemaakt. Marleen voelde pure dankbaarheid als een golf door zich heen stromen en moest haar tranen wegslikken om niet hardop te beginnen huilen van ontroering.
Toen Timo in slaap viel, bleef Willem stil zitten, zonder te bewegen, met een zachte glimlach op zijn gezicht en zijn hand nog steeds dichtbij, klaar om steun te blijven geven. Buiten scheen de zon door het raam en legde lichte patronen op de vloer, als dansende lichtvlekken die zacht heen en weer bewogen.
Het was alsof de wereld even alleen bestond uit rust, liefde, vertrouwen en een stil gevoel van bescherming, alsof een onzichtbare deken over hen heen werd gelegd en hen behoedzaam toedekte.
Later zei een verpleegkundige dat ze zelden zo’n diepe kalmte in een kamer had gevoeld, zelfs niet na goed nieuws of opgeluchte gesprekken. Er was iets oprecht troostends en uitzonderlijks aan deze ontmoeting dat moeilijk in woorden te vangen was en waarover nog lang werd nagepraat.
Iedereen besefte dat ze getuige waren geweest van iets dat ze nooit meer zouden vergeten, een moment dat voorgoed in hun herinnering gegrift bleef en in stilte werd gekoesterd als een kostbare schat.
De motorrijders komen samen
Twee dagen later hoorde Marleen het herkenbare geluid van motoren buiten, als een aanzwellend brommend koor dat door de straat rolde en in haar borst resoneerde. Willem stond er, samen met vijftien andere motorrijders, hun motoren glanzend in het zonlicht opgesteld in een indrukwekkende rij voor het huis.
Ze droegen leren jassen vol patches en emblemen en brachten bloemen, kleine cadeautjes en een speciaal leren vestje mee voor Timo, zorgvuldig uitgezocht en met liefde overhandigd als blijvend aandenken.
De buurtbewoners kwamen nieuwsgierig naar buiten en applaudisseerden toen ze zagen wat er gebeurde, sommigen met tranen in de ogen of een hand voor de mond. Het plein vulde zich met ontroering, positiviteit en warme bewondering voor het grootse, liefdevolle gebaar.
Een van de motorrijders overhandigde plechtig een certificaat met Timo’s naam: “Erelid van onze club.” Marleen voelde de tranen van trots en diepe ontroering in haar ogen prikken, terwijl haar handen zacht trilden en haar hart bijna overliep.
Er werd gelachen, gepraat en intens genoten van het moment, alsof iedereen elkaar al lang kende en al jaren bij dezelfde club hoorde. De motoren stonden daar als symbool voor kracht, vriendschap, solidariteit en saamhorigheid, glinsterend als stille wachters aan de kant van het plein.
Het werd een dag vol warmte, respect, dankbaarheid en menselijke verbinding, een dag waar nog lang met liefde, zachte stemmen en een glimlach over werd gesproken.
De feestelijke rit
“Ben je er klaar voor, kleine man?” vroeg Willem met een speelse glimlach en twinkeling in zijn ogen. Timo straalde. “Mag ik, mama?” vroeg hij enthousiast, zijn stem vol verwachting, spanning en opwinding over wat er ging gebeuren.
Met een klein helmpje op zijn hoofd klom hij voorzichtig op de motor, stap voor stap en goed ondersteund. Willem hield hem stevig en beschermend vast en reed langzaam, bijna plechtig, door de straat zodat iedereen rustig kon meekijken en meegenieten.
De motoren reden in een rustige stoet, met glanzende zonnestralen op het asfalt en een zacht brommend geluid dat door de straat rolde en naburige ramen deed trillen. Timo lachte breeduit en riep: “Mama, ik vlieg!” terwijl de wind langs zijn gezicht streek en zijn wangen deed gloeien van plezier.
Omstanders zwaaiden enthousiast en maakten foto’s van het ontroerende tafereel om het nooit te vergeten en later nog eens terug te kunnen zien. De hele buurt deelde in het geluksmoment en voelde de bijzondere, feestelijke sfeer als een warme deken over de straat liggen.
Toen ze terugkeerden, sprankelde Timo’s gezicht van blijdschap en pure levensvreugde. Hij straalde van trots, alsof hij even één was geweest met de wind en de eindeloze weg onder zich, vrij en onbevangen als een echte motorrijder.
Het was een rit vol licht, vrijheid, levensvreugde en betekenis – een herinnering die nooit zal vervagen en die door iedereen die erbij was altijd gekoesterd zal worden als een van die zeldzame, gouden momenten.
Een warme herdenking
Enkele dagen later kwam de motorclub opnieuw langs om Marleen te bezoeken, ondanks hun volle agenda’s en drukke levens. Ze brachten bloemen, kaarten, warme woorden en stille steun met zich mee, zonder daar iets voor terug te verwachten of voorwaarden aan te verbinden.
De motoren stonden in een keurige rij voor haar huis opgesteld, alsof het een erehaag was speciaal voor Timo en zijn familie. Willem gaf haar een stevige, troostende omhelzing en sprak zacht: “Timo blijft in onze harten, bij elke rit die we maken.”
De club had besloten elk jaar een rit te rijden ter herinnering aan hem, ongeacht het weer of de drukte in hun agenda’s. Marleen voelde trots en diepe dankbaarheid voor de nieuwe vrienden die haar zoon haar had gebracht en die haar nu bleven steunen, keer op keer.
In de woonkamer brandde een kaarsje naast zijn foto en het leren vestje dat hij kreeg, als klein, blijvend lichtpuntje dat elke dag opnieuw werd aangestoken en even met aandacht werd bekeken.
Het huis voelde gevuld met liefdevolle herinneringen, warmte en een zachte vorm van harmonie, ondanks het gemis dat steeds op de achtergrond aanwezig bleef en af en toe pijnlijk naar voren kwam.
De gemeenschap in Hoorn en omgeving sloot zich aan bij de club om mee te rijden en mee te leven. De rit groeide uit tot een jaarlijkse traditie van vriendschap, verbinding en hoop, waar steeds meer mensen aan wilden deelnemen en hun steun zichtbaar mee wilden laten zien.
Een eerbetoon met een vlag
Na hun bezoek gaf Willem haar een kleine vlag. “Deze hing aan mijn motor tijdens onze laatste rit,” zei hij glimlachend, zichtbaar ontroerd door de herinnering die daarbij hoorde en de betekenis die het voor hem had.
De vlag was een tastbaar symbool van verbondenheid en moed, iets dat ze vast kon houden op moeilijke dagen wanneer het gemis extra groot voelde. Op de achterkant stond Timo’s naam in sierlijke letters geschreven.
Het gebaar raakte Marleen diep en ontroerde haar opnieuw. Ze besloot de vlag een vaste, goed zichtbare plek te geven in huis, bij de foto van haar zoon, zodat ze er elke dag even naar kon kijken en kracht uit kon putten.
De club stuurde haar later een ingelijste foto van de rit, met alle leden erop, lachend naast hun motoren. “Voor altijd een vriend van de weg,” stond eronder in sierlijke tekst geschreven als blijvende boodschap.
Marleen glimlachte en voelde zich gesterkt door de mensen om haar heen, die haar bleven dragen in een moeilijke periode en haar lieten voelen dat ze er niet alleen voor stond en nooit vergeten werd.
De vlag wapperde sindsdien bij elke herdenkingsrit, een zichtbaar teken van blijvende liefde, kracht en verbondenheid dat iedereen herinnert aan Timo en aan de bijzondere band die is ontstaan.
Echte vriendelijkheid
Acht maanden later komt de motorclub nog steeds regelmatig langs. Ze brengen bloemen, helpen met klusjes in en om het huis en nemen Marleen soms mee voor een troostrijke rit, zodat ze even haar hoofd leeg kan maken en weer vrijuit kan ademen.
In Timo’s kamer hangt het leren vest nog altijd aan de muur, naast zijn certificaat, als een stille herinnering aan wie hij was en wat hij heeft meegemaakt. Zijn foto rijdt met Willem mee op elke tocht, veilig vastgemaakt aan de motor, dicht bij het stuur.
De club organiseert inmiddels jaarlijks een benefietrit voor gezinnen die steun kunnen gebruiken, zowel praktisch als emotioneel. Het groeide uit tot een geliefd en drukbezocht evenement in de regio, waar velen naar uitkijken en graag aan willen bijdragen.
Marleen deelt haar verhaal soms op scholen en bijeenkomsten, voor jong en oud. Ze vertelt over de kracht van medemenselijkheid, onverwachte ontmoetingen en wat een klein gebaar kan betekenen in het leven van een gezin dat het zwaar heeft.
De gemeenschap in Medemblik blijft geraakt door het verhaal dat hoop, menselijkheid en verbondenheid uitstraalt en mensen dichter bij elkaar brengt, ook lang nadat de laatste rit is gereden.
Voor velen is het een blijvende herinnering aan de schoonheid van onverwachte goedheid en eenvoudig, oprecht contact, zelfs tussen mensen die elkaar eerst helemaal niet kenden en toevallig elkaars pad kruisten.
Meer lezen over vergelijkbare, inspirerende verhalen en hartverwarmende initiatieven? Neem dan ook een kijkje bij de volgende organisaties en projecten:
- Leven met een kind met kanker – uitgebreide informatie, steun en praktische tips van KWF
- Hoe veteranen gezinnen ondersteunen, begeleiden en praktisch helpen tijdens moeilijke periodes
- De kracht van laatste wensen – verhalen, projecten en ervaringen van Make-A-Wish Nederland
- Wat een hospice doet en biedt aan zorg, rust, begeleiding en nabijheid
- Vrijwilligerswerk bij rouwverwerking en emotionele steun in moeilijke tijden, voor jong én oud
Key-points – de belangrijkste inzichten en lessen uit dit verhaal:
- De zevenjarige Timo beleefde een onvergetelijke rit op de motor dankzij motorrijder Willem, die hem een gevoel van vrijheid, plezier en even geen ziekenhuis schonk, waardoor hij zich voor een kort moment weer helemaal kind kon voelen, los van infusen en behandelkamers. Deze ene rit werd een warme, troostrijke herinnering voor hemzelf en zijn familie, een verhaal dat zij voor altijd kunnen blijven doorvertellen.
- De motorrijdersclub blijft zich ook na Timo’s overlijden actief inzetten voor gezinnen in Medemblik, met ritten, bezoeken en langdurige, praktische steun, zodat ouders en kinderen voelen dat er een warme gemeenschap om hen heen staat. Door hun blijvende aanwezigheid, herdenkingsritten en hulp bij alledaagse zorgen laten zij zien dat steun niet stopt na één gebeurtenis, maar echt duurzaam en betrokken kan zijn.
- Het verhaal laat zien hoe sterk de kracht van positieve verbindingen, liefde, medemenselijkheid en kleine gebaren kan zijn in een zware periode, en hoe zulke daden het verschil kunnen maken tussen wanhoop en weer een beetje hoop. Het benadrukt dat iedereen, met een ogenschijnlijk eenvoudige actie, licht kan brengen in het leven van een ander gezin dat het moeilijk heeft.
DEEL NU: Timo (7): “Ik heb het gevoel dat ik mijn papa heel snel weer ga zien, mama, alsof het ieder moment zomaar kan gebeuren en ik me daar eigenlijk heel rustig bij voel.”
Dit artikel is zorgvuldig samengesteld door Spectrum Netwerk, een dynamisch media platform dat zich toelegt op het delen van inspirerende en informatieve verhalen van over de hele wereld. Volg Spectrum Netwerk op Facebook om niets te missen van onze boeiende content: Spectrum Netwerk
SPECTRUM Magazine Disclaimer (financieel, juridisch, medisch, aansprakelijkheid):
Deze publicatie is bedoeld ter inspiratie en informatie. De inhoud vervangt geen professioneel financieel, juridisch of medisch advies. Raadpleeg altijd een erkend deskundige voor persoonlijk advies. De uitgever is niet aansprakelijk voor keuzes die worden gemaakt op basis van dit artikel. Alle informatie is met zorg samengesteld uit betrouwbare en actuele bronnen.
Facebook-disclaimer – belangrijke toelichting:
Deze inhoud is uitsluitend bedoeld om lezers te inspireren en bewustwording te vergroten over menselijke verhalen en persoonlijke ervaringen. Het bevat geen financieel of zakelijk advies en ook geen concrete aanbevelingen om beslissingen op te baseren. Lezers worden aangemoedigd om onze verhalen te volgen uit oprechte interesse in menselijke ervaringen, sociale verbinding en gedeelde verhalen vol betekenis en hoop.
Professionele bronnen en referenties voor verdere verdieping en achtergrondinformatie:
- Kinderzorg in Nederland, Dr. L. van Dongen, 2022 — raadpleeg aanvullende informatie en actuele richtlijnen over behandeling, begeleiding en zorg voor kinderen via www.nvk.nl
- De kracht van vrijwilligerswerk, Prof. H. Jacobs, 2021 — achtergrondinformatie, praktijkverhalen en mogelijkheden om zelf bij te dragen zijn te vinden op www.humanitas.nl
- Medemenselijkheid en gemeenschap, Dr. E. Bosman, 2023 — meer inzichten en onderzoek over rouw, steun en sociale verbondenheid zijn beschikbaar via www.movisie.nl
Dit verhaal is geïnspireerd op ware gebeurtenissen, maar namen, personages en details zijn aangepast of samengevoegd voor de leesbaarheid en om de privacy te beschermen. Eventuele gelijkenissen met echte personen of situaties berusten op toeval en zijn niet bewust nagestreefd. De auteur en uitgever aanvaarden geen verantwoordelijkheid voor nauwkeurigheid, interpretaties, betrouwbaarheid of eventuele gevolgschade die uit het lezen voortvloeit, hoe klein ook. Wilt u uw eigen verhaal delen, stuur het dan naar Spectrum Magazine, zodat wij het zorgvuldig kunnen bekijken en beoordelen voor mogelijke publicatie.