Sarah groeide op met twee zeer verschillende culturen: aan de ene kant haar Marokkaanse achtergrond, rijk aan tradities en waarden die ze diep koesterde, en aan de andere kant het Nederlandse leven waarin ze opgroeide, gekenmerkt door vrijheid en individualiteit. Deze unieke combinatie vormde de basis voor een bijzondere manier van denken en leven waarin ze erin slaagde het beste van beide werelden te omarmen en te integreren in haar dagelijks bestaan. Haar vermogen om zich aan te passen en bruggen te slaan tussen verschillende culturen maakte haar niet alleen een gastvrij en verbindend individu, maar ook een inspiratie voor anderen die streefden naar begrip, acceptatie en tolerantie binnen een diverse samenleving.
Zij waardeert de gestructureerde en directe aanpak in Nederland, maar houdt ook van de warmte en tradities van Marokko. In plaats van de keuze te maken tussen de twee culturen, streeft ze naar een harmonieuze combinatie door elementen uit beide culturen te integreren in haar dagelijks leven.
De onvergetelijke geur van haar moeders keuken, waar kruidige aroma’s en heerlijke gerechten samensmelten, de levendige kleuren van traditionele stoffen die in haar geheugen zijn gegrift, en de nostalgische verhalen van haar grootouders die ze blijft herleven, zullen altijd in haar gedachten blijven hangen. Tegelijkertijd waardeert ze de warme gastvrijheid van haar Nederlandse buren, de efficiëntie en structuur van de georganiseerde scholen en de gemakken en comfort van de moderne samenleving waar ze deel van uitmaakt.
Voor Sarah zijn deze werelden niet alleen een tegenstelling, maar eerder een unieke kans om op een meer vervullende manier te leven. Door zowel de ene als de andere kant te omarmen, voelt ze zich compleet en volledig. Hierdoor is haar verhaal zeer herkenbaar voor veel mensen met verschillende achtergronden.
Content:
Respect maar geen opgave
Sarah neemt rustig een slokje van haar koffie terwijl ze uitdrukt hoeveel bewondering ze heeft voor hoe Nederland functioneert. Ze waardeert de duidelijke regels die iedereen volgt, de punctualiteit van de mensen en het gevoel van structuur en orde dat ze dagelijks ervaart. Deze aspecten bieden haar een gevoel van rust en zekerheid in haar dagelijks leven.
Tegelijkertijd hecht ze veel waarde aan het behouden van haar eigen gewoontes. Ze houdt vast aan de tradities die haar ouders haar hebben bijgebracht, zoals samen eten aan een volle tafel en bewust tijd vrijmaken voor familie.
Voor haar is het onredelijk te verwachten dat iemand volledig moet veranderen om geaccepteerd te worden. “Aanpassen is prima,” benadrukt ze, “maar nooit ten koste van jezelf.”
Sarah gelooft dat je jezelf pas echt kunt laten zien als je je bewust bent van je oorsprong. Die eigenheid beïnvloedt hoe ze in het leven staat en geeft haar het vertrouwen om oprecht en open met anderen om te gaan.
Doordat ze zichzelf niet hoeft te verbergen, ervaart ze juist meer kracht in sociale situaties. Dit gevoel van vrijheid en zelfverzekerdheid wil ze graag aan iedereen doorgeven.
Begin was verwarrend
Als kind begreep Sarah weinig van Nederland vanwege de nieuwe taal die ze moest leren en de onbekende gewoontes die haar in de war brachten, waardoor ze zich vaak verloren voelde en constant op zoek was naar houvast en duidelijkheid in haar nieuwe omgeving, wat resulteerde in een gevoel van isolatie en een verlangen naar de warmte en vertrouwdheid van haar thuisland.
In Marokko was het gebruikelijk om uitgebreid gedag te zeggen, terwijl men in Nederland vaak snel en kort afscheid nam. In het begin vond ze dat lastig te begrijpen.
Ze observeerde nauwkeurig het gedrag van anderen en probeerde dat na te bootsen. Soms ging dat uitstekend, maar vaak voelde het nog niet helemaal natuurlijk aan.
Door veel vragen te stellen aan leraren en klasgenoten leerde ze stap voor stap hoe ze zich kon aanpassen. Ze merkte dat mensen haar inzet en interesse waardeerden, wat haar vertrouwen gaf.
Tegelijkertijd bleef het een uitdaging om trouw te blijven aan zichzelf in een omgeving die zo anders aanvoelde. Toch gaf deze periode haar veel doorzettingsvermogen en veerkracht, en liet het haar zien hoe flexibel mensen kunnen zijn en hoe goed het voelt om uiteindelijk je eigen plek te vinden.
Nieuwe taal, nieuwe regels
Op jonge leeftijd begon Sarah thuis naar kinderprogramma’s in het Nederlands te kijken en oefende ze woorden met haar moeder. Later las ze zelfs kinderboeken uit de bibliotheek om haar taalvaardigheden te verbeteren.
In de klas schreef ze woorden op die ze niet begreep en vroeg ze aan haar klasgenoten naar de betekenis. Soms oefende ze door te zingen, zodat ze de klanken beter kon onthouden en haar uitspraak kon verbeteren.
Toen ze de taal begon te beheersen, werd alles gemakkelijker: van boodschappen doen tot gesprekken voeren met haar buren die voorheen moeizaam verliepen. Ze merkte dat ze zich steeds meer onderdeel voelde van haar omgeving en haar sociale kring begon te groeien.
Met de vooruitgang kwam echter ook twijfel en onzekerheid. “Moet ik nu alles loslaten wat ik kende om erbij te horen?” vroeg ze zich soms af, terwijl ze worstelde met de veranderingen en de druk om mee te gaan met de nieuwe ontwikkelingen.
Toch besloot ze haar tweetaligheid te omarmen en trots te zijn op haar vermogen om zowel Arabisch als Nederlands te spreken. Ze realiseerde zich dat deze tweetaligheid haar niet anders maakte, maar juist rijker in cultuur en verbonden met beide talen en gemeenschappen.
Uit veel onderzoek blijkt dat meertaligheid niet alleen het denk- en probleemoplossend vermogen vergroot, maar ook de sociale vaardigheden verbetert. Voor Sarah was het daarom niet alleen fijn, maar ook zeer nuttig dat ze met iedereen kon communiceren, zowel thuis als daarbuiten.
Gevoel van verlies
Sarah dacht op een bepaald moment dat ze alles moest aannemen van haar nieuwe omgeving, wat resulteerde in een totale verandering van haar levensstijl; ze droeg andere kleding, sprak alleen nog maar Nederlands en paste zelfs haar eetgewoonten volledig aan.
Ze wilde erbij horen en dacht dat door zich aan te passen aan de normen en verwachtingen van anderen, ze eindelijk geaccepteerd zou worden. Ironisch genoeg ontdekte ze dat hoe meer ze zichzelf verloochende en aanpaste, hoe verder ze van haar eigen identiteit verwijderd raakte en hoe minder ze zichzelf voelde.
“Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel,” zegt ze, terwijl ze diep in haar eigen reflectie staart, haar eigen ogen vreemd en afstandelijk. “Alsof ik iemand anders speelde, een personage in mijn eigen leven, een rol die ik niet had gekozen maar waarin ik me gevangen voelde.” Dat verontrustende en verwarrende moment markeerde een keerpunt in haar bestaan, een plotselinge realisatie dat ze de controle over haar eigen identiteit was kwijtgeraakt.
Langzaam begon ze kleine dingen terug te brengen in haar leven. Eerst een gerecht van thuis, dat haar deed denken aan haar jeugd en de warme herinneringen die daarmee gepaard gingen. Daarna durfde ze het aan om ook het vieren van een feestdag toe te staan, stapje voor stapje haar verloren tradities en geluksmomenten herontdekkend.
Toen ze weer Arabisch sprak met haar moeder op straat, voelde ze een golf van opluchting door haar heen stromen. Eindelijk hoefde ze niet langer haar ware identiteit te verbergen en kon ze zich vrij voelen om haar roots te omarmen en een diepere verbinding te maken met haar cultuur en familie.
Sarah ontdekte dat je jezelf kunt zijn zonder grenzen te trekken, en deze nieuwe realisatie gaf haar een gevoel van diepe rust en ongekende vrijheid.
De kracht van roots
De cultuur van Sarah is haar stabiele ijkpunt in een immer veranderende wereld vol onzekerheden en uitdagingen. Het geeft haar niet alleen een gevoel van identiteit en verbondenheid, maar helpt haar ook om zichzelf beter te begrijpen en haar doelen en ambities helder voor ogen te houden.
Zij geniet van het koken van heerlijke Marokkaanse gerechten met haar kinderen, deelt verhalen over haar jeugd en helpt hen bij het leren van nieuwe Arabische woorden.
“Niet omdat het moet, maar omdat ik wil dat ze weten waar ze vandaan komen,” zegt ze met een passie die diepgeworteld is in haar overtuiging dat het essentieel is om de afkomst en identiteit van onze familie door te geven aan de volgende generaties. Ze gelooft dat identiteit iets is om mee te geven, niet om op te leggen, en ze wil haar kinderen de rijke geschiedenis en tradities van hun voorouders laten ervaren en koesteren.
In haar buurt deelt ze niet alleen haar cultuur door middel van haar traditionele gerechten en kleding, maar ook door mensen uit te nodigen voor thee en hen uit te leggen waarom bepaalde feestdagen belangrijk zijn in haar cultuur.
Vaak ontstaan er tijdens deze ontmoetingen mooie en inspirerende gesprekken, die bijdragen aan wederzijds begrip en respect. Mensen tonen oprechte interesse door vragen te stellen en echt te luisteren naar elkaars verhalen.
Die momenten geven haar het gevoel dat verschil geen drempel hoeft te zijn, maar juist een brug naar iets nieuws kan vormen waarlangs zij haar horizon kan verbreden en haar perspectief kan verruimen.
Niet alles hoeft te wijken
Af en toe stellen mensen vragen over waarom ze thuis Arabisch praat of waarom haar kinderen Arabische namen hebben. In zulke situaties blijft ze rustig en vriendelijk terwijl ze geduldig antwoord geeft op deze vragen, zonder zich te laten beïnvloeden door mogelijke vooroordelen of onbegrip van anderen.
“Onze namen hebben diepgaande betekenis die verder reikt dan slechts een woord. Ze dragen de geschiedenis en de tradities van onze familie met zich mee, zijn verweven met betekenisvolle verhalen en roepen intense gevoelens op,” legt ze uit.
Taal betekent voor haar niet alleen communiceren, maar ook verbondenheid en een diepgaande band met haar ouders, haar jeugd en haar cultuur. Door Arabisch te spreken, blijft ze niet alleen in contact met haar roots en tradities, maar behoudt ze ook een gevoel van identiteit en verbondenheid met haar afkomst en erfgoed.
Ze begrijpt dat mensen nieuwsgierig zijn en vindt het prima dat er vragen worden gesteld, want ze gelooft in open communicatie. Tegelijkertijd is ze ervan overtuigd dat je niet alles hoeft te veranderen om welkom te zijn, want iedereen mag zijn wie ze zijn.
“Wie ik ben, maakt mij waardevol,” zegt ze met een blik vol zelfvertrouwen en kracht. En datzelfde geldt volgens haar voor iedereen, want iedereen heeft unieke eigenschappen en kwaliteiten die hen waardevol maken voor henzelf en anderen.
Iedereen draagt iets unieks bij aan de samenleving, en juist in die diversiteit en unieke bijdragen ligt de kracht van een gemeenschap die samen wil groeien en bloeien.
Dubbele cultuur, dubbel mooi
Bij Sarah thuis staan vaak heerlijke, kruidige geuren in de keuken, waar ze met veel zorg en aandacht couscous bereidt, tajine in de oven laat pruttelen, maar ook genietenswaardige pasta met zelfgemaakte saus en smeuïge stamppot op tafel zet voor haar gezin en vrienden, waardoor haar huis altijd gevuld is met de warmte en gezelligheid van een culinair talent dat haar passie deelt met de mensen om haar heen.
Haar kinderen krijgen zowel harira als pannenkoeken voorgeschoteld, en dat vinden ze heerlijk. Ze groeien op met de smaken, verhalen en tradities van beide kanten, waardoor ze een rijke en diverse culinaire achtergrond hebben.
Ze vieren Sinterklaas op school en Eid met familie, en door deze combinatie van tradities worden ze open, nieuwsgierig en flexibel.
Sarah neemt de tijd om haar kinderen uit te leggen dat ze zich niet hoeven te beperken tot het kiezen tussen twee opties. Ze benadrukt dat ze niet beperkt zijn tot één aspect van hun identiteit, maar dat ze alles omarmen wat ze met zich meedragen. Sarah benadrukt dat hun veelzijdigheid en diversiteit hen uniek maken en dat ze trots mogen zijn op alle facetten van henzelf.
Die houding probeert ze ook naar buiten te brengen door op ouderavonden te vertellen over hoe ze feestdagen viert, recepten te delen in de buurtgroep en tips te geven aan andere ouders.
Ze merkt dat mensen steeds vaker interesse tonen in elkaar en elkaars verhalen, wat haar hoopvol stemt over hoe samenleven kan blijven groeien en evolueren naar een meer empathische en verbonden samenleving.
Balans is waardevol
Het is soms moeilijk om een balans te vinden tussen voldoen aan de verwachtingen van anderen en trouw blijven aan jezelf, vooral wanneer mensen vaak verwachten dat je hun normen en waarden volgt zonder ruimte te laten voor jouw eigen mening en persoonlijkheid.
Sarah ervaart het als een uitdaging om bij te dragen aan de maatschappij en tegelijkertijd trouw te blijven aan zichzelf, aangezien dit niet altijd vanzelfsprekend is.
Ze merkt dat mensen vaak in hokjes denken: je bent óf Nederlands óf iets anders, terwijl voor haar het leven veel complexer is en niet simpelweg te reduceren is tot een kwestie van twee keuzemogelijkheden.
“Waarom zou ik maar één kant mogen laten zien?” vraagt ze zich af terwijl ze diep nadenkt over haar identiteit. Ze realiseert zich dat ze bewust kiest voor een meer open en brede blik, omdat ze gelooft dat het tonen van diverse facetten van haar persoonlijkheid en gedachten een krachtige manier is om zichzelf te uiten en met anderen te verbinden.
Met die open houding begeleidt ze ook haar kinderen in het ontwikkelen van hun empathie en begrip voor anderen. Ze stimuleert hen om te leren omgaan met verschillen zonder vooroordeel, waardoor ze een open en tolerante kijk op de wereld ontwikkelen.
Ze ziet dat haar gezin daardoor gemakkelijk contact maakt met anderen, omdat ze van nature nieuwsgierig zijn en open staan voor nieuwe ontmoetingen, in plaats van terughoudend en afstandelijk.
Trots doorgeven
Sarah besteedt veel tijd aan gesprekken met haar kinderen over hun achtergrond, niet omdat het moet, maar omdat ze gelooft dat het cruciaal is voor hun mentale welzijn dat ze een gevoel van verankering en zelfvertrouwen hebben in hun identiteit.
Ze vertelt uitgebreid over haar jeugd, laat nostalgische foto’s zien van haar geboortedorp en kookt samen met ons gerechten die ze van haar moeder geleerd heeft, waardoor ze ons niet alleen haar culinaire vaardigheden laat zien, maar ook een glimp geeft van haar verleden en de warme band die ze met haar familie heeft.
Op school vertellen de kinderen vol enthousiasme over wat ze thuis vieren of eten, waardoor ze zich niet anders voelen maar juist bijzonder en gewaardeerd in hun eigen unieke tradities en culinaire gewoontes.
“Ik wil dat ze zich vrij voelen om te delen wie ze zijn,” zegt Sarah, omdat ze heeft opgemerkt dat wanneer ze dat doen, hun zelfvertrouwen groeit en ze zich steeds comfortabeler voelen in hun eigen huid.
Ook met vriendjes en vriendinnetjes delen ze vaak niet alleen verhalen, maar proeven ze elkaars eten en creëren zo onvergetelijke herinneringen, waaruit warme en langdurige vriendschappen ontstaan.
Sarah vindt het belangrijk dat ieder kind zich gezien voelt, en dat begint bij trots op wie je bent en het accepteren van je eigen unieke persoonlijkheid en eigenschappen.
Blijf dicht bij jezelf
Sarah blijft trouw aan zichzelf, zelfs wanneer ze uitdagingen tegenkomt. Ze past zich aan indien nodig, maar doet dit zonder haar eigen identiteit te verliezen. Dit is wat haar echt onderscheidt van anderen die gemakkelijker beïnvloed worden door de meningen en verwachtingen van anderen.
Ze blijft open tijdens gesprekken, legt rustig en geduldig uit waarom bepaalde dingen voor haar belangrijk zijn en neemt ook de tijd om aandachtig naar de ander te luisteren, zonder oordeel.
Het vinden van die balans is soms lastig, maar wanneer ze het uiteindelijk vindt, geeft het haar innerlijke rust. Ze begrijpt dat ze niemand hoeft na te doen om erkenning te krijgen.
Aan anderen geeft ze vaak het advies mee: “Wees nieuwsgierig naar de wereld om je heen, wees vriendelijk voor anderen, maar bovenal: wees trouw aan jezelf en blijf altijd authentiek.”
Haar persoonlijke verhaal illustreert dat het anders zijn niet per se een probleem hoeft te zijn; integendeel, het biedt juist een unieke kans om diepgaande verbindingen met anderen te maken.
Misschien is dat inderdaad wel de meest waardevolle boodschap die we kunnen doorgeven aan de volgende generatie, omdat het de essentie van hoop, liefde en verantwoordelijkheid voor de toekomst bevat.
DEEL NU: 🟤 LEES | Sarah is gefrustreerd door het aanhoudende onbegrip en de misverstanden van mensen, zelfs na duidelijke communicatie. 😤🤯
Dit kleinood is met finesse in elkaar getimmerd door Allerlei Plaatjes, het mediaplatform dat de kletspraat overstijgt met echte inhoud. Wij serveren verhalen die niet alleen je blik verruimen, maar ook je denkwereld oprekken, vanuit de meest gevarieerde hoekjes van onze kleurrijke aarde. Klamp je vast voor onze schitterende updates door Allerlei Plaatjes te volgen op Facebook
Professionele referenties:
- Cultural Identity and Integration, Jean S. Phinney, 2000 – https://doi.org/10.1037/0003-066X.55.1.58
- The Psychology of Multilingualism, François Grosjean, 2010 – https://www.cambridge.org/core/books/bilingual-the-life-and-reality-of-the-two-language-person/3391F17BCEB03D31E81E7B56EED9A5A0
- Growing Up Between Cultures, Paul Vedder, 2015 – https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/1745691614568352
SPECTRUM Magazine disclaimer
De informatie in dit artikel is uitsluitend bedoeld voor inspirerende en educatieve doeleinden. Het is geen vervanging voor medisch, juridisch of financieel advies. SPECTRUM Magazine aanvaardt geen enkele aansprakelijkheid voor acties die worden ondernomen naar aanleiding van dit artikel. Voor persoonlijke vragen of beslissingen raden wij aan om contact op te nemen met erkende professionals.
Facebook disclaimer
Dit artikel is geen financieel advies. Het is bedoeld voor lezers die oprecht geïnteresseerd zijn in menselijke verhalen, culturele inzichten en het vinden van verbinding tussen verschillende achtergronden.