Toen ik 55 jaar was, begon het te kriebelen. Ik wilde mezelf iets gunnen wat ik al jaren had uitgesteld: ruimte om opnieuw te ademen. Mijn leven liep op routine. Alles was vertrouwd, maar ook voorspelbaar. Ik verlangde naar iets anders, iets waar ik weer nieuwsgierig van werd.
Een plek waar ik niet automatisch zou terugvallen in oude patronen. Dus besloot ik alleen op reis te gaan.
Het werd een eiland dat ik op een folder had gezien. Er stond: ‘Zon, stilte, herontdekking.’ Dat klonk goed.
Ik wilde niet ontsnappen, maar juist dichterbij komen bij wie ik was zonder verplichtingen. Dat alleen al voelde als een overwinning.
Wist je trouwens dat solo reizen na je vijftigste de mentale frisheid kan versterken? Het is zelfs onderzocht door Harvard Health in 2023.
Content:
Eerste indrukken
Het plan was simpel: even tot rust komen. Geen drama, geen mensen die iets van me verwachten.
Toch liep het anders toen ik Eric ontmoette. Hij was open, vriendelijk en had een natuurlijke rust over zich.
Wat me vooral opviel, was dat hij echt luisterde. Niet om te reageren, maar om te begrijpen. Dat maakte indruk.
Hij was jonger dan ik, dat wel. Maar zijn houding was volwassen, zijn woorden zorgvuldig gekozen.
We praatten niet veel, maar als we dat deden, voelde het licht en moeiteloos. Alsof er ruimte was voor stiltes zonder ongemak.
Zo’n connectie had ik lang niet gevoeld. En misschien is dat precies wat ik nodig had.
Herinneringen achterlaten
Voor ik vertrok, had ik mijn spullen gepakt in stilte. Niet gehaast, maar wel doordacht.
Mijn favoriete mok, de deken die ik altijd gebruikte op zondagmiddagen – ik liet ze met zachte weemoed achter.
Ik liep nog één keer door het huis. Mijn hand gleed over het aanrecht, alsof ik afscheid nam van een oude vriend.
Op de bank lagen nog tijdschriften die ik nooit had uitgelezen. Ik liet ze liggen, alsof ze daar hoorden.
In mijn koffer stopte ik mijn laptop en het manuscript waar ik twee jaar aan werkte. Het was nog niet af, maar het voelde als een belofte.
Met een kalme ademhaling deed ik de rits dicht. Tijd om te vertrekken en mezelf wat nieuws te gunnen.
Op het eiland
Het eiland begroette me met zachte bries en warm licht. Ik voelde het zand onder mijn schoenen en wist meteen dat ik goed zat.
Ik ademde diep in. De geur van zee, bloemen en hout hing in de lucht. Het had iets eerlijks.
Toch werd ik verrast door de levendigheid bij de retraite. Overal waren mensen, kleuren, muziek.
Ze zaten op kussens met glazen vol vrolijke drankjes en lachten luid om van alles en nog wat.
Ik had iets rustigers verwacht, maar misschien was dat juist de uitdaging. Om even uit mijn bekende comfort te stappen.
Soms zit groei niet in stilte, maar in durven mengen. Zelfs als het in het begin wat overweldigend is.
Lana’s verrassing
Lana had me deze plek aangeraden. Ze stond me op te wachten alsof ze me jaren niet had gezien.
Haar zonnehoed hing scheef, haar glas rinkelde van de ijsblokjes en haar energie was aanstekelijk. “Kom mee, Thea!” riep ze.
Voor ik het wist, stond ik tussen onbekenden met muziek op de achtergrond. Alles voelde snel, maar niet ongemakkelijk.
Ze stelde me voor aan Eric met de woorden: “Jullie moeten praten.” En weg was ze.
Eric glimlachte rustig en stelde zich voor met een toon alsof hij me al kende. Ik glimlachte terug.
Iets in zijn blik vertelde me dat ik hem kon vertrouwen. Of ik dat ook echt durfde, wist ik nog niet.
De klik
Later liepen we samen over het eiland. Ver weg van de groep, op plekken waar het stil was.
Hij liet me een verlaten strand zien, een rots waar je ver kon kijken, en een houten schommel in een palmboom.
We wisselden verhalen uit, zonder haast. Hij vertelde over zijn passie voor literatuur, ik over mijn onvoltooide boek.
Hij was oprecht benieuwd, stelde vragen die me weer aan het denken zetten. Mijn ideeën begonnen weer te stromen.
We zaten in het zand, luisterden naar het ritme van de zee. Geen tijdsdruk, geen verplichtingen.
Ik merkte dat ik lachte zonder reden. Gewoon omdat het fijn voelde om even nergens aan te hoeven denken.
Het schokkende moment
De volgende ochtend wilde ik meteen verder schrijven. Ik zat vol ideeën, iets wat ik lang niet had gevoeld.
Ik startte mijn laptop, klaar om te beginnen. Maar toen ik de map zocht met mijn boek, bleef het scherm leeg.
Ik klikte, zocht, typte. Alles leek verdwenen. Mijn hart bonkte in mijn borst. Waar was het bestand gebleven?
Ik dacht nog: Misschien heb ik het verplaatst. Maar hoe ik ook zocht, ik vond niets terug.
Mijn vingers trilden een beetje toen ik de laptop dichtklapte. Misschien was het slechts een technisch misverstand.
Toch voelde het niet zo. Iets in mij wist: dit is niet zomaar iets kleins.
Achter gesloten deuren
Ik liep de gang op, op zoek naar Lana. Misschien wist zij iets. Onderweg hoorde ik stemmen uit een open deur.
Zachtjes bleef ik staan. De stem van Eric was duidelijk herkenbaar. Hij sprak over een manuscript.
Lana lachte. Ze zei dat het verhaal perfect was en dat het makkelijk haar naam kon dragen. Mijn hart stond even stil.
Ze praatten over publicatie, over een kans, over iets moois. Maar ik wist dat het mijn werk was waar ze over spraken.
Ik stond daar met gemengde gevoelens. Verwarring, verrassing, en ergens een gevoel van verbazing.
Ik keerde om, zonder dat ze me zagen. Ik wilde even alleen zijn, om na te denken over wat ik had gehoord.
Vluchten
In mijn kamer opende ik mijn koffer opnieuw. Deze keer niet voor een avontuur, maar om even afstand te nemen.
Ik pakte in zonder veel na te denken. Mijn hoofd zat vol vragen, maar mijn handen bleven rustig.
Ik keek nog één keer uit het raam. De zon scheen fel, het strand lonkte, maar mijn hart was ergens anders.
Wat er ook speelde, ik wist dat ik mezelf trouw moest blijven. Het boek was van mij, de woorden waren de mijne.
Ik vertrok van het eiland met rustige stappen. Geen boosheid, alleen een duidelijke keuze.
Soms is kiezen voor jezelf het meest waardevolle wat je kunt doen.
Een onverwachte wending
Maanden later stond ik in een boekwinkel. Mijn boek lag daar, gedrukt, stevig, écht van mij.
Mensen luisterden naar mijn verhaal, knikten, stelden vragen. Ik voelde trots, maar ook een stille kracht in mijn stem.
Na afloop wilde ik naar huis. Toen zag ik het briefje op tafel, in bekend handschrift: “Je bent me een handtekening verschuldigd.”
Het was Eric. Ik voelde een golf van herinneringen, maar ook nieuwsgierigheid. Wat wilde hij nog zeggen?
Ik besloot te gaan. Gewoon om het gesprek aan te gaan, niets meer. Soms is duidelijkheid belangrijker dan oordeel.
En ergens voelde ik ook dat het misschien tijd was om vragen te stellen in plaats van aannames te maken.
Vergeving en liefde
In het café zat hij al. Net als toen, met rustige ogen en een open houding. Hij glimlachte.
Hij legde uit dat Lana hem iets had beloofd. Dat hij eerst dacht dat het goed was wat ze wilde doen.
Maar toen hij begreep hoe het echt zat, stuurde hij mijn bestand op, zonder dat ik het wist. Hij had gekozen voor eerlijkheid.
Hij keek me aan en vroeg geen vergeving, maar alleen een kans om het verhaal te vertellen.
Ik luisterde, stelde vragen, voelde dat mijn oordeel zachter werd. Soms is luisteren genoeg om te begrijpen.
Ik gaf hem één kans. We spraken af. Nog eens. En beetje bij beetje groeide er iets nieuws. Geen haast. Gewoon echt.