Toen ik 55 was, besefte ik dat het tijd was voor verandering. Ik besloot mezelf eindelijk iets te gunnen wat ik al die jaren had uitgesteld: de vrijheid om opnieuw te leven. Mijn leven was een routine geworden, alles voelde vertrouwd maar ook voorspelbaar. Ik verlangde naar iets nieuws, iets dat mijn nieuwsgierigheid kon prikkelen.
Een plek waar ik niet automatisch zou terugvallen in oude patronen en waar ik mijn eigen grenzen kon verleggen en nieuwe ervaringen kon opdoen. Dus besloot ik, in plaats van in het vertrouwde gezelschap van anderen te reizen, om alleen op pad te gaan.
Het werd een eiland dat ik op een folder had gezien, waarop stond: ‘Zon, stilte, herontdekking’. Het idee van een plek die zonovergoten was, waar rust heerste en waar ik mezelf opnieuw kon vinden, sprak me ontzettend aan.
Ik wilde niet ontsnappen aan mijn verantwoordelijkheden of mijn realiteit, maar juist dichterbij komen bij wie ik werkelijk was zonder de druk van verplichtingen. Het idee dat ik mezelf kon zijn, zonder belemmeringen, voelde als een overwinning op zich.
Wist je trouwens dat solo reizen na je vijftigste de mentale frisheid kan versterken? Het is zelfs onderzocht door Harvard Health in 2023 en uit het onderzoek bleek dat het verkennen van nieuwe bestemmingen, het ontmoeten van nieuwe mensen en het oplossen van uitdagingen in je eentje een positieve invloed kan hebben op je geestelijke gezondheid en welzijn.
Content:
Eerste indrukken
Het plan was simpel: even tot rust komen en ontsnappen aan alle stress en verwachtingen die anderen op me leggen, geen drama, geen mensen die iets van me verwachten.
Toch liep het anders toen ik Eric ontmoette, want hij was open, vriendelijk en had een natuurlijke rust over zich die me meteen op mijn gemak stelde.
Wat me vooral opviel, was dat hij echt de tijd nam om aandachtig te luisteren, zonder te onderbreken of direct te reageren, maar puur en alleen om te begrijpen wat er gezegd werd. Deze kwaliteit van echt luisteren maakte een diepe indruk op me.
Hij was jonger dan ik, dat wel, maar ondanks zijn jeugdige leeftijd straalde zijn houding een opmerkelijke volwassenheid uit en waren zijn woorden met grote zorgvuldigheid gekozen.
We praatten niet veel, maar als we dat deden, voelde het licht en moeiteloos, alsof er een onuitgesproken begrip tussen ons was dat de stiltes vulde met comfort en gemoedsrust, waardoor er ruimte was voor momenten van stilte zonder enige vorm van ongemakkelijkheid.
Zo’n connectie had ik lang niet gevoeld, en misschien is dat precies wat ik nodig had om me weer levendig en verbonden te voelen na een lange tijd van afstandelijkheid en eenzaamheid.
Herinneringen achterlaten
Voor ik vertrok, had ik in alle stilte mijn spullen zorgvuldig ingepakt. Ik nam geen overhaaste beslissingen, maar koos mijn items met zorg en aandacht.
Mijn favoriete mok, de deken die ik altijd gebruikte op zondagmiddagen, de plek waar ik zoveel warme herinneringen aan heb – ik liet ze met zachte weemoed achter.
Ik liep nog één keer door het huis, mijn hand gleed over het aanrecht en het voelde alsof ik afscheid nam van een oude vriend met wie ik zoveel herinneringen had gedeeld.
Op de bank lagen nog tijdschriften die ik nooit had uitgelezen, hun covers versleten door de tijd en hun pagina’s vol verhalen die ik nooit had ontdekt. Ik liet ze liggen, alsof ze daar hoorden, als stille getuigen van mijn gebrek aan tijd en interesse.
In mijn koffer stopte ik mijn laptop en het manuscript waar ik twee jaar aan had gewerkt, gevuld met al mijn ideeën en emoties die nog niet volledig tot uiting waren gekomen, maar die voelden als een belofte van succes en voldoening die nog moest worden waargemaakt.
Met een rustige ademhaling deed ik de rits van mijn jas langzaam dicht, mijn gedachten gevuld met spanning en opwinding. Het was tijd om te vertrekken, om mezelf eindelijk eens iets nieuws en moois te gunnen, een moment van zelfliefde en verwennerij dat ik mezelf al te lang had ontzegd.
Op het eiland
Het eiland begroette me met een zachte bries en warm licht, terwijl ik het zand onder mijn schoenen voelde. Op dat moment wist ik meteen dat ik precies op de juiste plek was.
Ik nam een diepe ademhaling en vulde mijn longen met de heerlijke geur van de zee, bloemen en hout die in de lucht hing, waardoor er een gevoel van oprechtheid en puurheid over mij heen kwam.
Toch werd ik verrast door de levendigheid bij de retraite, waar overal mensen liepen, kleuren en geluiden de lucht vulden en muziek de sfeer verrijkte.
Ze zaten ontspannen op zachte kussens, omringd door glinsterende glazen vol kleurrijke en feestelijke drankjes, en vulden de lucht met hun luidruchtige gelach over grappen, verhalen en herinneringen.
Ik had eigenlijk iets rustigers verwacht, maar misschien was juist het onverwachte en uitdagende aspect van de situatie de reden om uit mijn bekende comfortzone te stappen.
Soms zit groei niet in stilte, maar in durven mengen, zelfs als het in het begin wat overweldigend is, want pas wanneer we ons openstellen voor nieuwe ervaringen en onszelf toestaan om uit onze comfortzone te stappen, kunnen we echt groeien en bloeien.
Lana’s verrassing
Lana had me deze plek aangeraden en toen ik aankwam, stond ze me op te wachten alsof ze me jaren niet had gezien, haar gezicht stralend van opwinding en blijdschap.
Haar zonnehoed hing nonchalant scheef op haar hoofd, haar glas rinkelde vrolijk van de ijsblokjes en haar sprankelende energie was aanstekelijk voor iedereen om haar heen. “Kom mee, Thea!” riep ze enthousiast, terwijl ze met een brede glimlach de aanwezigen uitnodigde om met haar mee te gaan.
Voor ik het wist, stond ik plotseling tussen een groep volledig onbekenden, terwijl de muziek op de achtergrond zachtjes speelde. Ondanks de snelle en onverwachte wending van de gebeurtenissen, voelde alles verrassend natuurlijk en comfortabel aan.
“Ze stelde me voor aan Eric met de woorden: “Jullie moeten praten.” En weg was ze, verdwijnend in de menigte en me alleen achterlatend met een vreemde maar urgente opdracht om een gesprek aan te knopen met Eric.”
Eric glimlachte rustig en stelde zich voor met een kalme en zelfverzekerde toon alsof hij me al jaren kende. Ik glimlachte terug, voelend dat er meteen een connectie tussen ons was ontstaan.
Iets in zijn blik vertelde me dat ik hem kon vertrouwen, maar of ik daar ook daadwerkelijk toe in staat was, daar was ik nog niet helemaal zeker van.
De klik
Later liepen we samen over het verlaten eiland, ver weg van de groep, op plekken waar het stil was en de slechts het geluid van de golven en de zachte bries ons gezelschap hielden.
Hij nam me mee naar een afgelegen strand, waar de verlaten witte kustlijn zich uitstrekte zo ver als het oog reikte, we klommen tot op een hoge rots waar we een adembenemend uitzicht hadden over de azuurblauwe zee en wandelden langs de palmbomen tot we bij een houten schommel kwamen die zachtjes heen en weer wiegde in de zwoele zeewind.
We wisselden verhalen uit, zonder haast, terwijl de avond langzaam voorbij gleed. Hij vertelde vol passie over zijn liefde voor literatuur, ik deelde mijn eigen verhaal over het onvoltooide boek dat al lange tijd in mijn hoofd rondspookte.
Hij was oprecht benieuwd en stelde vragen die me weer aan het denken zetten, waardoor mijn ideeën begonnen te stromen en ik nieuwe inzichten kreeg.
We zaten ontspannen in het warme zand, voelden de zon op onze huid en luisterden naar het rustgevende ritme van de zee, ver weg van alle tijdsdruk en verplichtingen.
Ik merkte dat ik lachte zonder reden, gewoon omdat ik me gelukkig voelde en het heerlijk was om even mijn gedachten los te laten en gewoon te genieten van het moment.
Het schokkende moment
De volgende ochtend kon ik niet wachten om weer achter mijn bureau te kruipen en verder te schrijven. Mijn hoofd zat boordevol inspiratie en creatieve ingevingen, een gevoel dat ik al lange tijd niet meer had ervaren.
Ik startte mijn laptop, klaar om te beginnen met schrijven aan mijn boek. Echter, toen ik de map zocht waarin mijn boek was opgeslagen, bleef het scherm leeg en realiseerde ik me dat alle harde werk en uren van schrijven misschien verloren zijn gegaan.
Ik klikte op elk icoontje, zocht in elke map, typte in verschillende zoekbalken. Maar het bestand leek spoorloos verdwenen. Mijn hart bonkte nu als een razende in mijn borst terwijl de paniek langzaam toesloeg. Waar was dat belangrijke document gebleven?
Ik dacht nog: Misschien heb ik het verplaatst, maar hoe ik ook zocht, ik vond niets terug, geen enkel spoor van wat ik zocht was te vinden.
Mijn vingers trilden een beetje van opwinding en zenuwen toen ik langzaam de laptop dichtklapte, terwijl ik me afvroeg of het slechts een technisch misverstand kon zijn geweest.
Toch voelde het niet zo, alsof er iets in mij was dat diep van binnen al wist: dit is niet zomaar iets kleins.
Achter gesloten deuren
Ik liep de gang op, op zoek naar Lana om te zien of zij iets wist. Onderweg hoorde ik stemmen die uit een open deur kwamen.
Zachtjes bleef ik staan, terwijl de bekende stem van Eric duidelijk te horen was in de ruimte. Hij sprak geanimeerd over een mysterieus manuscript dat zijn interesse had gewekt.
Lana lachte, haar lach klonk als muziek in mijn oren. Ze zei dat het verhaal perfect was, dat het makkelijk haar naam kon dragen en dat ze er ontzettend van genoot. Op dat moment leek de wereld even stil te staan, mijn hart bonzend in mijn borstkas terwijl ik haar woorden in me opnam.
Ze praatten over publicatie, over een kans, over iets moois, maar diep van binnen wist ik dat het mijn werk was waar ze over spraken.
Ik stond daar met gemengde gevoelens. Verwarring over wat er precies was gebeurd, verrassing door de onverwachte wending van de gebeurtenissen, en ergens een gevoel van verbazing over hoe alles zo snel was veranderd.
Ik keerde om, zonder dat ze me zagen. Ik wilde even alleen zijn, weg van de drukte en afleiding, om rustig na te kunnen denken over de woorden die ik net had gehoord.
Vluchten
In mijn comfortabele hotelkamer, gelegen in een prachtige vakantiebestemming, opende ik mijn koffer opnieuw. Deze keer niet in voorbereiding op een nieuw avontuur, maar om even afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen en tot rust te komen.
Ik pakte de spullen in zonder veel na te denken, terwijl mijn hoofd vol vragen zat over wat er zou komen. Ondanks de onrust in mijn gedachten bleven mijn handen rustig en geconcentreerd bij het uitvoeren van de taak.
Ik keek nog één keer uit het raam, waar de zon fel scheen en het strand lonkte, maar mijn hart verlangde naar een plek die zich ergens anders bevond.
Wat er ook speelde, ongeacht de uitdagingen die op mijn pad kwamen, ik wist dat ik mezelf trouw moest blijven. Het boek dat voor me lag was niet alleen van mij, het was een deel van mijn innerlijke wereld verweven met mijn diepste gedachten en emoties. De woorden die op de pagina’s dansten waren als een extensie van mijn ziel, een reflectie van mijn innerlijke waarheden en dromen. Het verhaal dat zich ontvouwde was niet slechts een creatie van mijn verbeelding, het was een stukje van mezelf dat zich met elke pagina verder onthulde.
Ik vertrok langzaam van het eiland, mijn stappen rustig en bedachtzaam. Er was geen spoor van boosheid in mijn hart, alleen de rust van een duidelijke keuze die ik had gemaakt.
Soms is het maken van de keuze om voor jezelf te kiezen, in plaats van anderen, het meest waardevolle en belangrijkste wat je voor je eigen welzijn en geluk kunt doen.
Een onverwachte wending
Maanden later stond ik met bonzend hart in een boekwinkel, mijn handen trillend van opwinding terwijl ik met trots en verwondering naar de planken vol boeken keek. En daar, temidden van al die literaire schatten, lag mijn eigen boek, gedrukt en wel, met mijn naam erop. Het voelde als een droom die uitkwam, een bewijs van mijn harde werk en doorzettingsvermogen. Het was echt, tastbaar en van mij.
Mensen luisterden aandachtig naar mijn verhaal terwijl ik sprak, knikten instemmend en stelden nieuwsgierige vragen. Door hun reacties voelde ik niet alleen trots, maar ook een stille kracht die mijn stem vulde en me motiveerde om door te gaan met mijn verhaal.
Na afloop van de bijeenkomst wilde ik snel naar huis gaan. Toen ik op het punt stond te vertrekken, viel mijn oog op een briefje dat op de tafel lag. In dat bekende handschrift stond geschreven: “Je bent me nog een handtekening verschuldigd.” Verbaasd keek ik naar het briefje en realiseerde me dat ik iets belangrijks over het hoofd had gezien.
Het was Eric die onverwachts voor mijn deur stond. Ik voelde een golf van herinneringen aan onze vroegere vriendschap, maar ook nieuwsgierigheid naar wat hij nog wilde zeggen.
Ik besloot te gaan, gewoon om het gesprek aan te gaan en te proberen helderheid te scheppen, zonder enige andere intentie in gedachten. Want soms is het belangrijker om de situatie helder te krijgen dan bang te zijn voor een veroordeling.
En ergens voelde ik ook dat het misschien tijd was om vragen te stellen in plaats van assumpties te maken, om zo een dieper inzicht te verkrijgen en misverstanden te voorkomen.
Vergeving en liefde
In het café zat hij al, net als toen, met rustige ogen en een open houding, zoals altijd. Hij glimlachte vriendelijk naar iedereen die voorbij liep.
Hij legde uit dat Lana hem iets had beloofd, waardoor hij in eerste instantie dacht dat het goed was wat ze van plan was te doen.
Maar toen hij eenmaal besefte hoe de situatie echt in elkaar stak, besloot hij mijn bestand zonder mijn medeweten op te sturen. Op dat moment koos hij ervoor om eerlijk te zijn.
Hij keek me recht in de ogen aan en vroeg niet om vergeving, maar slechts om een kans om het hele verhaal te kunnen vertellen.
“Ik luisterde aandachtig naar wat de ander te zeggen had, stelde gerichte vragen om nog beter te begrijpen en ik voelde langzaam maar zeker dat mijn oordeel zachter werd. Het besef dat soms enkel luisteren genoeg is om tot begrip te komen, drong steeds sterker tot me door.”
Ik gaf hem één kans en we spraken af. We spraken nog eens af en beetje bij beetje groeide er iets nieuws tussen ons. Er was geen haast, gewoon echt en op een natuurlijke manier.
DEEL NU: VERHAAL | Op mijn 56e dacht ik eindelijk een nieuwe start te kunnen maken, tot ik hun gesprek achter gesloten deuren hoorde.
Dit artikel is zorgvuldig vervaardigd door Plaatjes Koningin, een levendig mediaplatform dat zich wijdt aan het brengen van inspirerende en verrijkende verhalen uit alle hoeken van de wereld. Om altijd op de hoogte te blijven van onze fascinerende content, volg Plaatjes Koningin op Facebook en duik mee in de wereld van verhalen die ertoe doen. 🌍✨ – Plaatjes Koningin