“Je ziet het niet goed,” zei hij vaak wanneer ik iets benoemde dat me opviel. Jarenlang voelde ik me onzeker over mijn eigen indrukken.
Op een druilerige middag zat ik rustig achter mijn computer. Zonder echt te weten waarom, typte ik vier woorden in de zoekbalk: boosheid, afstand, verwarring, gevoelloosheid.
Wat ik toen zag, voelde alsof er eindelijk een puzzelstukje op zijn plek viel. Ik las over mensen met moeite om verbinding te maken met anderen.
Voor het eerst in jaren voelde ik een soort helderheid in mijn hoofd. Het was alsof ik eindelijk mocht vertrouwen op wat ik al die tijd had gevoeld.
Die eenvoudige zoekopdracht gaf me moed. Ik had het niet verkeerd gezien – ik had gewoon woorden nodig om te begrijpen wat ik ervoer.
Dat moment bracht rust en werd het begin van verandering.
Content:
Een jeugd vol vertrouwen
Mijn jeugd was warm en overzichtelijk. Mijn ouders deden hun best om van ons huis een fijne plek te maken.
We aten samen, lachten veel en maakten mooie herinneringen tijdens vakanties of familiedagen. Ik voelde me vrij om mezelf te zijn.
Die basis gaf me vertrouwen in de wereld om me heen. Ik geloofde dat mensen het goed bedoelden.
Op mijn twaalfde kwam er een jonge man bij ons thuis werken. Hij werd ingehuurd om het sproeisysteem in onze tuin aan te leggen.
Zijn vriendelijkheid viel op. Hij hielp graag, bleef hangen en werd een bekend gezicht.
Ik dacht er niet veel over na, omdat alles aan hem vriendelijk en open leek.
Aandacht vanaf het begin
Gedurende die zomer werd zijn aanwezigheid vertrouwd. Hij hielp met klusjes, at regelmatig mee en stelde zich behulpzaam op.
Hij wist iedereen in huis op z’n gemak te stellen. Zijn verhalen waren boeiend en hij had vaak een lach op zijn gezicht.
Als jong meisje voelde ik me gevleid als hij iets tegen me zei. Ik voelde me gezien, iets wat prettig was.
Mijn ouders vonden het fijn dat hij zo enthousiast was om te helpen. Hij leek oprecht betrokken.
Ik keek tegen hem op als een oudere vriend. Zijn aandacht voelde als een soort erkenning.
Op dat moment had ik geen reden om daaraan te twijfelen.
Eerste tekens van afstand
Toen ik achttien was, gingen we samen op reis. We stopten bij een eetgelegenheid langs de snelweg om iets te eten.
Na het brengen van het eten liep hij weg, zonder uitleg. Ik zat daar, niet goed wetend wat ik moest doen.
Er ging van alles door me heen. Wachten voelde ongemakkelijk, en het onbekende maakte me voorzichtig.
Net toen ik dacht dat ik hulp moest zoeken, kwam hij weer terug. Hij glimlachte vaag, zei niets over waar hij was geweest, en reed gewoon verder.
Dat moment liet iets knappen in mijn gevoel van zekerheid. Het was de eerste keer dat ik me op afstand voelde gezet.
Het gaf me stof tot nadenken, al durfde ik dat toen nog niet te erkennen.
Zoektocht naar duidelijkheid
We kregen kinderen, bouwden een leven op, en aan de buitenkant leek alles goed te gaan. We werkten hard, waren betrokken en probeerden structuur te houden.
Maar van binnen voelde ik dat er iets niet klopte. Er waren dagen dat hij gesloten was, alsof hij een andere wereld leefde.
Hij was vaak op zichzelf, stelde zich afwezig op en vermeed vragen.
Ik begon boeken te lezen, podcasts te luisteren en verhalen van anderen op te zoeken.
Soms hoorde ik dingen van anderen die me lieten twijfelen. Toch bleef ik zoeken naar balans.
Langzaam begon ik te begrijpen dat mijn gevoel ergens vandaan kwam.
Lees meer over gaslighting en relationele verwarring.
Beschermend ouderschap
Toen ik merkte dat één van onze kinderen zich terugtrok, begon er iets in mij te bewegen. Er was iets voorgevallen tijdens een pittige dag, en ik kon het niet loslaten.
Ik voelde de behoefte om grenzen te stellen, niet vanuit boosheid, maar vanuit zorg.
Ik keek naar mijn kind en wist dat ik meer kon doen. Liefde betekent ook durven handelen.
Mijn hart werd gevuld met een sterk gevoel van toewijding. Ik besloot mezelf serieus te nemen en te onderzoeken wat mijn volgende stap kon zijn.
De band met mijn kinderen werd sterker naarmate ik meer open werd.
We begonnen samen te bouwen aan een omgeving die rust en structuur gaf.
Wat anderen niet zagen
Aan de buitenkant zagen mensen een georganiseerd gezin. We deden veel samen, waren betrokken bij de gemeenschap, en lieten een positief beeld zien.
Ik was bedreven geraakt in het behouden van die buitenkant. Maar vanbinnen voelde het anders.
Soms voelde ik me leeg, uitgeput en opgejaagd. Ik wist niet goed waar ik terechtkon.
Mijn familie had weinig door, want ik hield veel voor mezelf.
Ik vond het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen, zelfs tegenover mensen die dichtbij stonden.
Toch groeide het verlangen om iets te veranderen.
Waarom ik bleef
Mensen vragen achteraf vaak: “Waarom heb je het zolang volgehouden?” Het antwoord is niet eenvoudig.
Als je er middenin zit, zie je het grotere plaatje niet altijd. Je denkt aan de kinderen, het huishouden, en probeert het beste van de situatie te maken.
Er zijn praktische bezwaren: huisvesting, inkomen, ondersteuning. Maar ook innerlijke twijfels.
Soms geloof je dat dingen vanzelf zullen verbeteren. Je stelt jezelf gerust, omdat je gelooft in groei.
Op een gegeven moment voel je dat het anders moet. Je wilt vooruit, ondanks onzekerheden.
Pas toen ik dat vertrouwen hervond, kon ik stappen zetten.
Meer inzicht vind je via co-afhankelijkheid en herstel.
Een nieuwe start
Na veel wikken en wegen begon ik aan een ander pad. Het was spannend, maar ook bevrijdend.
Ik sprak voorzichtig met mensen die ik vertrouwde. Voor het eerst in lange tijd voelde ik ruimte.
Langzaam begon ik te begrijpen wat mijn behoeften waren.
Therapie gaf me houvast, net als gesprekken met gelijkgestemden.
De kinderen leefden op en ik zag meer verbinding ontstaan in het gezin.
We begonnen met kleine stappen, maar elk stapje voelde als vooruitgang.
Liefde als herstel
In 2012 ontmoette ik iemand die mijn kijk op relaties veranderde. Hij was kalm, hartelijk en helder in zijn communicatie.
Voor het eerst voelde ik me echt begrepen. Hij had geen dubbele agenda, maar toonde oprechte belangstelling.
Mijn kinderen accepteerden hem snel. Hij gaf hen ruimte en stelde vragen zonder oordeel.
We begonnen langzaam aan een nieuwe toekomst. Hij steunde mijn ideeën en gaf me het vertrouwen om mijn verhaal te delen.
Samen met vriendin Kierstyn ontstond het idee voor The Relationship Recovery.
We wilden anderen begeleiden die hun weg zochten na een moeilijke periode.
Meer info over deze organisatie vind je via The Relationship Recovery.
Kracht door kennis
Vandaag mag ik andere vrouwen bijstaan via coaching, workshops en ondersteunende gesprekken.
Bij de Utah Domestic Violence Coalition help ik met concrete plannen die rust en veiligheid bieden.
We werken met lokale organisaties, opvanghuizen en betrokken gemeenschappen.
Ons doel is om vrouwen te begeleiden richting zelfstandigheid en evenwicht.
Iedere stap vooruit, hoe klein ook, is waardevol.
Door ervaringen te delen, creëren we nieuwe perspectieven.
Ontdek meer via veiligheidstips en ondersteuning.
Unieke key-points
- Positieve herinneringen kunnen een sterke basis vormen
- Aandacht kan op jonge leeftijd verwarrend en toch prettig aanvoelen
- Openheid en groei brengen nieuwe inzichten
- Herstel is geen doel, maar een doorlopend proces
- Vertrouwen op eigen intuïtie maakt het verschil
- Samenwerking geeft hoop voor de toekomst
Professionele referenties
- Het lichaam liegt nooit – Bessel van der Kolk (2015) – Bekijk hier
- Co-dependency: Insights for recovery – Melody Beattie (2017) – Lees verder
- Trauma en herstel – Judith L. Herman (2020) – Meer info
SPECTRUM Magazine disclaimer
De inhoud van dit artikel is uitsluitend bedoeld voor educatieve en informatieve doeleinden. Raadpleeg altijd erkende financiële, medische of juridische adviseurs bij vragen. SPECTRUM Magazine is niet aansprakelijk voor handelingen die voortkomen uit de interpretatie van dit artikel.
Facebook-disclaimer
Deze inhoud vormt geen financieel advies. Het is geschreven voor lezers die geïnteresseerd zijn in persoonlijke ontwikkeling en authentieke ervaringen.