Een vrouw uit Congo en haar vijf kinderen verblijven nu in een opvanglocatie in Haarlem voor gevluchte gezinnen vanwege oorlog en geweld. Ze zoeken veiligheid en bescherming in Nederland vanwege de onstabiele situatie in hun land, in de hoop op een nieuwe start met onderwijs en gezondheidszorg.
Ze woont al geruime tijd in Nederland en werkt hard aan een stabiele basis voor haar gezin. Ze leert stap voor stap om te navigeren door regels, instanties en schoolafspraken. Onderwijs en een rustige leefomgeving zijn cruciaal voor haar, omdat ze gelooft dat structuur en voorspelbaarheid de beste voorwaarden zijn voor de ontwikkeling, eigenwaarde en kansen van haar kinderen, vooral na een periode van onzekerheid en verhuizingen.
Kinderen hebben ruimte, ritme en houvast nodig om cognitief en emotioneel te groeien, vooral na spanning en verlies. Een veilige en stimulerende omgeving met aandacht voor welzijn, spel en sociale relaties helpt hen veerkracht op te bouwen, zodat talenten zichtbaar worden en achterstanden ingehaald kunnen worden.
Content:
Jaren in opvang
De moeder woonde meer dan twaalf jaar in een asielzoekerscentrum, met weinig privacy en veel geluid en drukte, wat het opvoeden van kinderen extra moeilijk maakte vanwege de lange wachttijden voor een woning.
Vorig jaar september verhuisde ze naar een vrijgekomen woning, wat haar hoop gaf op stabiliteit en meer controle over haar eigen leven. Dit gaf haar ook de mogelijkheid om beter de organisatie van haar gezinsleven, zoals vaste bedtijden, huiswerkstructuur en nabijheid van school en huisarts, te plannen.
Een asielzoekerscentrum wordt vaak gezien als tijdelijke oplossing, maar door schaarste en lange wachttijden kan het verblijf jaren duren. Dit zorgt voor extra mentale en fysieke belasting, vooral voor gezinnen die behoefte hebben aan routine en privacy om tot rust te komen en vooruit te kijken.
Huis afgewezen
De woning met vier slaapkamers was te klein voor het gezin met vijf kinderen, dus ging ze verder zoeken naar een ruimer huis dat beter bij haar gezinssituatie zou passen en meer rust en leerplezier zou bieden.
Het COA zoekt binnen geldende regels oplossingen die aansluiten bij richtlijnen en woningschaarste. Ze houden rekening met beschikbaarheid, gezinssamenstelling en haalbaarheid voor een eerlijke en uitvoerbare verdeling.
De vrouw besloot de woning niet te accepteren, omdat zij verwachtte elders een plek te vinden die beter aansloot bij de behoeften van haar kinderen, bijvoorbeeld qua indeling en rust. Deze keuze leidde tot nieuwe onzekerheden en zette verdere stappen in gang die invloed hadden op opvang, toewijzing en begeleiding.
Rechterlijke stap
Het COA begon een juridische procedure om te controleren of de regels werden nageleefd en of het aanbod gerechtvaardigd was. Na beoordeling van de stukken, toelichtingen en zittingen ontving het COA een positieve uitspraak, waardoor de vervolgstappen konden worden genomen.
Zonder advocaat werd het voor haar steeds lastiger om haar situatie goed uit te leggen aan de rechter, waardoor deze uiteindelijk besloot dat ze het asielzoekerscentrum moest verlaten.
Een kort geding is een snelle procedure met een bindende uitspraak en een strakke tijdlijn, bedoeld om snel duidelijkheid te verschaffen wanneer spoed vereist is. Juridische bijstand kan in zo’n proces helpen om feiten helder te presenteren, rechten te beschermen en keuzes goed te onderbouwen met documenten en verklaringen.
Tijd op straat
Na de uitspraak verdween ze tijdelijk uit beeld, wat zorgde voor bezorgdheid over haar veiligheid en gezondheid. Het COA dacht dat ze bij bekenden kon zijn, maar dit was niet bevestigd.
Ondanks dat ze kennissen in België had, koos ze ervoor in Nederland te blijven, dicht bij school en hulpverlening. Hierdoor bleef de situatie onzeker over hoelang het zou duren voordat ze weer contact zou hebben met instanties en opvang kon worden geregeld.
Voor de kinderen zorgde het ontbreken van een vaste woonplek voor het wegvallen van dagelijkse routine en voorspelbaarheid. Wisselende slaapplekken en het niet altijd mee kunnen nemen van spullen zorgden voor instabiliteit, wat resulteerde in verhoogde spanning en druk. Dit had merkbare effecten op school, sociale contacten en emotioneel welzijn, waardoor extra begeleiding noodzakelijk was.
Terug in beeld
Na enige tijd meldde ze zich weer bij de opvang in Haarlem met haar kinderen. Daar kreeg ze hulp bij zorg, onderwijs en herstel van regelmaat en veiligheid, zodat ze haar leven stap voor stap kon opbouwen.
Omdat er geen directe woonruimte beschikbaar was, werden ze tijdelijk in een hotel ondergebracht. Dit is een tussenoplossing totdat een meer permanente woonvorm gevonden is, zoals sociale huur of langdurige opvang voor stabiliteit.
Een hotel biedt basiscomfort maar is geen permanente woonoplossing vanwege beperkingen op het gebied van koken, spelen en privacy. Het kan duur zijn en de omgeving verandert regelmatig, waardoor het moeilijk is om een vast dagelijks ritme te behouden. Sommige gemeenten kiezen ervoor om gezinnen tijdelijk uit de straat te houden en zorgvuldig te zoeken naar een stabiele plek.
Gemeente grijpt in
De rechter besloot in een spoedzitting dat de gemeente Haarlem voorlopig de hotelkosten voor de kinderen op zich neemt om acute onzekerheid te verminderen.
De rechter benadrukte dat kinderen niet mogen lijden onder besluiten waar zij geen invloed op hebben en dat tijdig handelen nodig is om schade te voorkomen. Snelle besluitvorming en zicht op vervolgstappen waren daarom noodzakelijk om spanning te verminderen en stabiliteit te bieden, met afspraken over duur en evaluatiemomenten.
De gemeente biedt tijdelijke financiële ondersteuning en zoekt naar een betaalbare en uitvoerbare structurele oplossing om een stabiele woon- en leefsituatie te creëren voor het gezin, met prioriteit voor schoolgang en zorgcontinuïteit.
Inzicht na vergissing
Advocaat Joris Sprakel verklaarde dat zijn cliënte in eerste instantie niet besefte wat de impact van haar weigering zou zijn, vanwege stress en tijdsdruk. Het besef van de gevolgen voor haar woonzekerheid, rechten en de toekomst van haar kinderen drong pas later tot haar door, waardoor het herstellen van stabiliteit extra tijd vergde.
Achteraf vond zij het verstandiger de woning te accepteren vanwege de gunstige locatie en betaalbaarheid, ook al voldeed de indeling niet volledig aan haar wensen. Terugdraaien was niet mogelijk, omdat de woning inmiddels aan een andere kandidaat was toegewezen, waardoor nieuwe opties met ondersteuning van gemeente en corporaties verkend moeten worden.
De moeder werkt samen met school, psychologen en hulpverleners om extra ondersteuning te bieden aan de kinderen, zoals taalhulp, traumazorg en huiswerkbegeleiding. Dit helpt de kinderen met het verwerken van ervaringen en ontwikkelen van vaardigheden die hen helpen op school en in het dagelijks leven, terwijl het gezin een duurzaam ritme opbouwt.
Discussie over wet
De Wmo biedt ondersteuning aan inwoners voor begeleiding, opvang, huishoudelijke hulp en aanpassingen om zelfredzaamheid en kwaliteit van leven te verbeteren, op basis van individuele noodzaak. Gemeenten beoordelen aanvragen en bepalen welke voorzieningen passend zijn voor de persoonlijke situatie, rekening houdend met draagkracht, urgentie en alternatieven.
De gemeente Haarlem stelt dat de vrouw niet in aanmerking komt voor Wmo-ondersteuning, mede vanwege haar verblijfsgeschiedenis en de betrokkenheid van andere instanties. Haar advocaat betwist dit en stelt dat zij juist wél onder de wet valt, gezien de kwetsbaarheid van het gezin en de noodzaak van opvang om onderwijs en gezondheid te waarborgen.
Omdat gemeenten de wet soms verschillend interpreteren, ontstaan er uiteenlopende besluiten en verwachtingen die burgers kunnen verrassen. Dit kan leiden tot onzekerheid en maakt duidelijke uitleg, zorgvuldige motivering en, indien nodig, rechterlijke toetsing essentieel om consistentie en voorspelbaarheid te waarborgen.
Lange procedure
Als de rechter beslist dat zij onder de Wmo valt, blijft de gemeente verantwoordelijk voor haar opvang, zelfs als er hoger beroep wordt aangetekend en de definitieve uitkomst nog niet bekend is. De advocaat benadrukt dat de juridische procedure tijd kan kosten, waardoor zij voorlopig afhankelijk blijft van tijdelijke voorzieningen en regelmatige evaluaties noodzakelijk zijn.
De weg naar een definitieve oplossing omvat verschillende stappen, elk met specifieke vereiste documenten, beoordelingen en termijnen die nauwkeurig moeten worden opgevolgd. In de tussentijd blijft het gezin afhankelijk van tijdelijke oplossingen, terwijl er gelijktijdig wordt gezocht naar een woning die rust, continuïteit en passendheid biedt aan de gezinssamenstelling.
Gemeenten en betrokken partijen werken intenser samen en delen informatie sneller om een duurzame oplossing te realiseren. Het streven is een aanpak die uitvoerbaar, betaalbaar en menswaardig is, zodat het gezin perspectief houdt en de kinderen ononderbroken naar school kunnen blijven gaan.
Onzekere toekomst
Het is belangrijk dat alle betrokkenen zich aan de tijdelijke maatregelen houden en afspraken nakomen om stress te voorkomen, totdat de rechter uitspraak doet.
De advocaat onderzoekt of contact met het COA kan zorgen voor rust zonder procedures te verstoren, en bekijkt zorgvuldig de opties met het belang van de kinderen voorop, zelfs bij kleine kans.
Er wordt gekeken of maatschappelijke organisaties tijdelijke opvang kunnen bieden, zoals noodbedden, voedselhulp of mentorschap. Het openhouden van deze mogelijkheden kan cruciaal zijn voor een snelle doorstroom naar een passende plek.
Key-points
- Een moeder uit Congo en haar vijf kinderen verblijven tijdelijk in een hotel in Haarlem om veilig te wachten op een duurzame huisvesting en om het school- en zorgtraject te kunnen voortzetten.
- Eerder wees zij een woning met vier slaapkamers af, wat leidde tot een juridische procedure en extra onzekerheid over haar verblijfssituatie en rechten binnen de opvangketen.
- De gemeente Haarlem betaalt voorlopig de hotelkosten als gevolg van een spoedbeslissing van de rechter, waarbij de focus ligt op het welzijn en de stabiliteit van de kinderen in hun dagelijks leven en ontwikkeling.
- De advocaat van de persoon beweert dat pas na verloop van tijd duidelijk werd hoe ernstig de gevolgen van de eerdere weigering waren, en dat er nu wordt samengewerkt met scholen en hulpverleningsinstanties om te zorgen voor herstel, begeleiding en perspectief.
- De kernvraag is of zij recht heeft op structurele opvang via de Wmo en wat de verantwoordelijkheid van de gemeente is, terwijl een definitieve beslissing nog niet is genomen en tijdelijk beleid van kracht blijft ter bescherming van het gezin.
DEEL NU:NIEUWS | Het was jammer dat de dakloze asielzoekster met vijf kinderen betreurde haar beslissing om een woning af te wijzen.
Dit artikel is met passie en zorg samengesteld door het levendige team van C’est La Vie, een mediaplatform dat uitblinkt in het presenteren van verhalen die niet alleen inspireren en informeren, maar ook je nieuwsgierigheid prikkelen en je diepgaand laten nadenken. Wil je geen enkel moment van onze boeiende content missen? Volg C’est La Vie op Facebook en word deel van een gemeenschap die hunkert naar betekenisvolle verhalen en nieuwe inzichten. Sluit je aan bij ons avontuur en ontdek de wereld met een frisse blik! 🌟
Disclaimer
Deze publicatie van SPECTRUM Magazine is uitsluitend bedoeld ter informatie. Er wordt geen financieel, juridisch of medisch advies verstrekt. De inhoud is zorgvuldig samengesteld, maar er kunnen geen rechten aan worden ontleend. SPECTRUM Magazine is niet aansprakelijk voor gevolgen die voortvloeien uit het gebruik van dit artikel. Voor persoonlijke vragen wordt aangeraden contact op te nemen met een erkende professional.
Facebook-disclaimer: Dit artikel is geen financieel advies. Het is geschreven voor een breed publiek dat geïnteresseerd is in maatschappelijke onderwerpen en actuele thema’s.
Professionele referenties
- Schinkel, W. (2009). Asylum seekers and the welfare state. Palgrave Macmillan. Link
- Dagevos, J., & Odé, A. (2016). Integratie van asielmigranten in Nederland. Sociaal en Cultureel Planbureau. Link
- Guild, E., Costello, C., & Moreno-Lax, V. (2017). Implementation of the Common European Asylum System. European Parliament. Link