“Met ruime ervaring als nanny, besloot Lotte van Rijn een positie aan te nemen bij de familie De Groot in Zutphen. Direct merkte ze een totaal andere dynamiek in dit gezin dan in alle andere gezinnen waar ze had gewerkt. Vanaf het begin voelde ze een onverklaarbare spanning in de lucht hangen, alsof het huis zelf een geheim met zich droeg dat ze nog niet kon ontrafelen.”
Toen ze het huis betrad, werd ze verwelkomd door een prachtig en modern interieur, met ruime, lichte kamers die zorgvuldig waren ingericht met smaakvolle meubels en decoraties. De ouders van Bram ontvingen haar met een vriendelijkheid en beleefdheid die zeldzaam leek in deze tijd. Telkens wanneer de tien maanden oude Bram haar zag, brak er een stralende lach door op zijn gezicht, alsof er een stille band tussen hen ontstond die niet in woorden te vatten was.
Zijn moeder, Marleen, werkte lange dagen in een druk makelaarskantoor en kwam vaak gehaast binnen, terwijl zijn vader, Tom, vanuit de kelder werkte aan mysterieuze softwareprojecten waar hij nooit veel woorden aan vuilmaakte, waardoor hun ongelijke levenswijzen hun relatie soms gespannen maakten en een gevoel van mysterie om hen heen creëerden.
Content:
Kleine twijfels
De eerste weken verliepen rustig en bijna idyllisch, met Lotte die zich welkom voelde en al snel als een steunpilaar in het gezin werd beschouwd; haar warme glimlach en zorgzame houding brachten een gevoel van vrede en harmonie in huis, waardoor de sfeer gevuld was met liefde en geborgenheid.
Bram was een rustige, zachte baby die snel in slaap viel en steeds weer kalm werd zodra hij haar stem hoorde. Dat vervulde Lotte telkens opnieuw met een diep gevoel van warmte en geruststelling. Ze genoot van de manier waarop hij haar vingertjes vastgreep en zich zonder aarzeling aan haar overgaf, alsof hij feilloos aanvoelde dat hij bij haar veilig was.
Na een tijdje ontdekte ze tijdens het verschonen echter vreemde rode vlekjes op zijn benen. Ze hield hem dichterbij, kneep haar ogen samen en keek geconcentreerd, niet goed begrijpend wat ze zag. Haar hart maakte een onrustige sprong terwijl ze probeerde zichzelf gerust te stellen en hoopte dat het iets onschuldigs was.
In eerste instantie dacht ze aan uitslag of een reactie op een nieuw product, maar al snel groeide haar twijfel. De plekjes waren te scherp omlijnd, te rond en te duidelijk afgebakend om zomaar een willekeurige huidirritatie te zijn, en dat besef liet haar niet meer los.
Wat haar steeds onrustiger maakte, was de plek waar de rode afdrukken zich bevonden. Ze zaten op plaatsen waar een luier normaal gesproken geen druk uitoefent, plekken die zelden spontaan rood worden. Het gevoel dat er iets niet klopte werd sterker, kroop langzaam onder haar huid en liet haar niet meer ontspannen, hoe hard ze ook probeerde zichzelf tot rust te manen.
De gedachte dat iemand hem misschien met te veel kracht had vastgepakt, al dan niet bewust, voelde als een loodzware last op haar borst. Angst en onzekerheid raakten met elkaar vervlochten in haar hoofd, terwijl een beklemmende knoop zich in haar buik nestelde en bleef zitten. Telkens wanneer ze naar Bram keek, flakkerde die onrust weer op, klein maar scherp, als een innerlijk alarmsignaal dat haar waarschuwde dat ze dit gevoel niet mocht wegduwen.
Onrust
Ze vertelde het voorzichtig aan Marleen, die zichtbaar schrok en meteen zei dat ze de kinderarts zou bellen, maar onder die bezorgde blik zag Lotte iets anders: een korte flits van nervositeit, alsof dit niet de eerste keer was dat het ter sprake kwam en alsof Marleen het misschien al eerder had gehoord of hier al over had nagedacht, wat haar deed vermoeden dat er mogelijk meer aan de hand was dan zij had verwacht.
Een paar dagen later verschenen er opnieuw plekjes op de huid van Jonah, maar dit keer waren ze te vinden op andere delen van zijn lichaam en vertoonden ze onregelmatige vormen die niet overeenkwamen met iets wat Lotte ooit had gezien bij hem, wat haar zorgen en verwarring alleen maar vergrootte.
Dat was het moment waarop het onrustige gevoel dat in haar buik borrelde, langzaamaan veranderde en transformeerde tot een overweldigende golf van pure angst, die haar hele lichaam overspoelde, haar adem benam en haar in een staat van verstikkende paniek dompelde.
Rare geluiden
’s Avonds, als het huis stil zou moeten zijn, hoorde ze soms voetstappen op de bovenverdieping, langzaam en ritmisch, terwijl Tom beweerde dat hij de hele avond in de kelder aan het werk was, wat haar deed denken dat er mogelijk iets of iemand anders in huis was die ze niet kon verklaren, en haar hart bonkte in haar borst bij de gedachte aan de mysterieuze aanwezigheid die zich schuil leek te houden in de schaduwen van de kamers.
Op een avond hoorde ze plots het zachte klikken van een deur die dichtviel, vlak bij de kamer van Bram, precies op een moment dat Marleen nog aan het werk was en Tom hoorbaar beneden verbleef. Het geluid was op zichzelf nauwelijks opvallend, bijna onbeduidend, maar in de stilte die erop volgde kreeg het een zwaar, onverklaarbaar gewicht.
Toen ze behoedzaam ging kijken, trof ze niets aan dat wees op onraad. De kamer was netjes, onaangeroerd, alles leek precies zo te staan als het hoorde. Toch bleef die vreemde, drukkende stilte hangen, zo beklemmend dat het voelde alsof ze even geen lucht meer kreeg.
Het was alsof het huis zelf zijn adem inhield, alsof de muren geladen waren met iets onuitgesprokens dat onzichtbaar bleef maar onmiskenbaar aanwezig was. Die spanning nestelde zich in haar lichaam en hield haar scherp, waakzaam, met een onrust die ze niet kon wegredeneren.
Angst groeit
Op een rustige ochtend, terwijl ze haar hand achteloos over haar arm liet glijden, schrok ze plotseling toen haar vingers een nieuwe blauwe plek ontdekten, precies op een plek waar Bram nooit zelfstandig bij kon komen, wat haar direct deed denken aan de recente ruzie die ze met hem had gehad en haar deed afvragen wat er werkelijk speelde achter gesloten deuren.
Haar hart maakte een onverwachte sprong, een ijzige schok die door haar lijf joeg en haar adem even afsneed. Haar hoofd leek leeg te lopen terwijl de emotie haar verlamde, alsof ze gevangen zat in een moment van pure ontreddering zonder te weten hoe ze moest reageren op wat haar zo plotseling overviel.
Dit kon geen toeval meer zijn; geen onschuldige allergie, geen simpele huidreactie. Het voelde verkeerd, onnatuurlijk, als een signaal dat direct haar waakzaamheid activeerde. De onrust groeide met elke seconde, en hoe harder ze probeerde kalm te blijven, hoe duidelijker ze moest erkennen dat de angst langzaam bezit nam van haar gedachten.
Om eindelijk zekerheid te krijgen, besloot ze tot een stille, berekende stap. Ze kocht een minuscuul cameraatje, slim vermomd als luchtverfrisser, en plaatste het zorgvuldig in de hoek van de kinderkamer. Zonder aarzeling richtte ze het op het bedje, vastbesloten om te zien wat er gebeurde op de momenten dat zij er niet was.
De eerste beelden
De eerste nachten in dit vredige landschap waren opvallend rustig, misschien zelfs té rustig, waardoor er langzaam twijfel begon te rijzen in mijn gedachten of er iets niet helemaal in orde was met de mysterieuze en onheilspellende serene stilte die als een deken om ons heen hing.
Bram sliep rustig, zijn lichaam wiegde zachtjes op de ritmes van zijn dromen, terwijl Lotte stil lag te tobben en bijna bang werd dat ze zichzelf onnodig had opgejaagd met gedachten over wat er ‘s nachts zou kunnen gebeuren.
Op de derde dag, rond drie uur ’s middags, na uren van zorg en toewijding, keek ze via haar telefoon toe hoe Bram diep en vredig sliep, en een warme glimlach trok over haar gezicht terwijl ze zag hoe ontspannen hij was.
De deur kraakte zachtjes toen hij langzaam openging, terwijl het ganglicht de donkere kamer binnendrong en een spookachtig schijnsel wierp over de oude meubels en stoffige hoeken, waardoor de stilte plotseling nog voelbaarder werd.
Je beweegt veel te langzaam, het tempo dat je nu hanteert is onvoldoende om deze wedstrijd te winnen. Je zult echt een versnelling moeten maken en vol gas gaan, want zonder extra inzet zal het doel zeker buiten bereik blijven. Alleen door jezelf constant te pushen en scherp te blijven kun je een echte kans maken op de overwinning.
Het leek alsof iemand probeerde onzichtbaar te blijven, stilletjes glijdend door de schaduwen als een schim die wanhopig probeerde te ontsnappen aan elk oog dat hem kon ontdekken.
Een mysterieuze figuur, gehuld in schaduwen en omgeven door een aura van geheimzinnigheid, stapte plots de kamer binnen; hij zag er menselijk uit, maar was volledig onbekend voor iedereen die daar aanwezig was.
“Nee, dat was niet Marleen, en ook niet Tom. Geen enkel bekend gezicht verscheen in de menigte dat ons kon helpen om de juiste persoon te vinden temidden van de chaos en drukte om ons heen.”
In de duisternis van het huis bewoog een vreemd silhouet, een gestalte die duidelijk niet thuishoorde in deze omgeving, waar de schaduwen zwaar over de kamers hingen en de stilte slechts werd onderbroken door het zachte gefluister van de wind die door de gebarsten ramen naar binnen sloop.
De vreemde vrouw
Het was een oudere vrouw van naar schatting in het midden van haar zestigste levensjaar, met grijs haar dat slordig was samengebonden in een knot boven op haar hoofd. Ze droeg een vervaagde jurk die eruitzag alsof ze hem al jarenlang gedragen had, en haar vermoeide ogen straalden een mix van wijsheid en droefheid uit.
Ze bewoog zo traag dat het leek alsof ze door dik, stroperig water liep, haar ogen hadden een lege, afwezige blik die alle tekenen van warmte, herkenning of menselijke emotie leek te ontberen, alsof er niets levends meer achter dat masker schuilging.
Voorzichtig aaide ze Bram over zijn wang — zacht, bijna liefdevol — maar de intentie achter die aanraking voelde vreemd en ijzig, en wat er daarna gebeurde verbrak iedere sprank van geruststelling die Lotte wanhopig had proberen vast te houden.
Ze opende zijn rompertje en streek met een ijskoud, metalen voorwerp over zijn tere huid, alsof ze iets nauwgezet onderzocht of een onbekende bevestiging zocht. De onnatuurlijke kilte van het moment sneed door Lotte heen, alsof het haar van binnenuit bevroren maakte, en een diep ongemak nam bezit van haar hele lichaam.
Bram kreunde zachtjes, trok zijn beentjes op, maar huilde niet — hij leek te verlamd door verwarring, alsof zijn instincten even totaal niet wisten hoe te handelen, alsof hij gevangen zat tussen verwondering en ongemak, niet in staat zichzelf te beschermen.
Lotte’s handen trilden zo hevig dat haar telefoon bijna uit haar greep gleed. Haar hart bonsde in haar borstkas, elke ademhaling voelde zwaar en onwennig, en een hevige paniekgolf spoelde door haar heen, die haar bijna verlamde terwijl ze wanhopig probeerde te bedenken welke actie nu de juiste zou zijn en hoe ze Bram veilig kon houden.
Verdere zoektocht
De nacht lag ze urenlang wakker, haar gedachten als een verwoestende storm die niet wilde gaan liggen. Elk piepklein geluid leek haar nog meer te kwellen en haar innerlijke tumult verder aan te wakkeren, waardoor haar geest werd overspoeld door een constante stroom van onrust en angst die haar deed verdrinken in een oceaan van zorgen en twijfels.
Wie was deze mysterieuze vrouw, en wat lag er achter haar onverwachte aanwezigheid? Hoe had ze het voor elkaar gekregen om ongemerkt binnen te dringen, zonder dat iemand iets doorhad? Waar verbleef ze en hoe had ze zo lang haar bestaan kunnen verbergen, en vooral, waarom wist niemand iets van haar af? Het leek haast onmogelijk dat iemand zo volledig buiten het zicht van iedereen kon blijven.
De volgende ochtend vertelde Tom dat hij tot laat zou werken en dat Marleen een etentje had gepland, waardoor Lotte het huis die avond vrijwel helemaal voor zichzelf zou hebben. Het idee van een rustige avond om te ontspannen en bij te komen na een lange, vermoeiende dag bracht haar een mengeling van opluchting en lichte spanning.
Het voelde te toevallig, alsof het precies in een groter patroon paste dat ze nog niet volledig kon doorzien. Alsof het universum zelf onzichtbaar aan het werk was, dingen subtiel in positie bracht op een manier die haar zowel verbijsterde als verwarde, alsof ze deel uitmaakte van een plan dat ze nog moest begrijpen.
Ze hing twee extra camera’s op: één in de gang en één bij de kelderdeur, die Tom altijd angstvallig gesloten hield, ervan overtuigd dat er iets duisters achter lag, iets wat hij koste wat het kost wilde vermijden. Lotte hoopte dat de extra ogen haar een beter beeld zouden geven en haar een gevoel van controle zouden geven over de situaties die haar anders zo machteloos deden voelen.
De waarheid komt dichterbij
Een dag later nam ze opnieuw de tijd om de beelden zorgvuldig te bekijken, zich bewust van de subtiele details die haar de vorige keer waren ontgaan, en ze liet zich volledig onderdompelen in de ongelooflijke schoonheid en diepgaande betekenis die ze ontdekte, waardoor haar waardering voor het kunstwerk alleen maar groeide.
Tot haar grote verbijstering verscheen de vrouw niet zoals verwacht via de voordeur, noch via de trap naar de bovenverdieping, en ook niet door een raam dat als mogelijke ingang had kunnen dienen. Het was alsof ze op een manier was binnengekomen die niemand had kunnen voorzien of bedenken.
Na een lange periode van intensief zoeken in de kelder, waarbij ze elk hoekje en gaatje doorzocht en nauwkeurig naden en kieren inspecteerde, vond ze eindelijk haar verloren sleutels stevig in haar hand geklemd. Een golf van opluchting en voldoening overspoelde haar, een gevoel van blijdschap dat haar hele lichaam leek te vullen.
Uit de kelder, die Tom altijd voor iedereen had verboden, kwam een mysterieuze geur die zich langzaam door het huis verspreidde. Het was alsof een spookachtige wolk zich geruisloos door de gangen en kamers baande, waardoor een onheilspellende sfeer ontstond die de bewoners van het huis ongemakkelijk en gespannen maakte.
De kelder, die volgens Tom volstond met “vertrouwelijke apparatuur” waar niemand bij mocht, bleek uiteindelijk een geheime ruimte te zijn, gevuld met geavanceerde technologische apparaten en documenten van uiterst vertrouwelijke en gevoelige aard. De toegang tot deze kamer was strikt verboden voor onbevoegden, waardoor het een mysterieuze en bijna ondoordringbare plek werd in het huis.
Het geheim in de kelder
Toen Tom naar de supermarkt ging om boodschappen te doen, verzamelde Lotte al haar moed en sloop stiekem de trap af naar beneden, met elke stap doordrenkt van vastberadenheid en nieuwsgierigheid, op een missie om de verboden snoepkast te plunderen en zichzelf te belonen met een zoete traktatie die haar stiekeme avontuur de moeite waard zou maken, wetende dat ze de gevolgen onder ogen zou moeten zien zodra Tom terug zou zijn en haar ontdekte.
Elke tree op de trap kraakte zacht onder haar gewicht, een geluid dat door het huis weerklonk als een waarschuwende stem, alsof het haar terug wilde sturen voordat ze te ver ging, elk knarsend geluid versterkte de spanning die door haar heen trok.
Beneden hing de lucht zwaar en klam, doordrenkt met een scherpe, metaalachtige geur die haar onmiddellijk misselijk maakte. Haar instincten stonden op scherp, haar spieren gespannen, en een onheilspellend gevoel kroop langzaam langs haar rug omhoog terwijl ze elk geluid om zich heen nauwlettend observeerde.
Achterin de kelder ontdekte ze een mysterieuze deur met een zwaar cijferslot, een deur die volledig uit de toon leek te vallen in het verder normale interieur van het huis. Haar intuïtie schreeuwde dat er iets sinister achter deze gesloten deur verscholen lag, iets wat ze niet volledig kon bevatten maar toch voelde.
Rond het slot zaten diepe, ongelijkmatige krassen, alsof iemand van binnenuit wanhopig had geprobeerd te ontsnappen of iets te verbergen. Het was een stille hint van de geheimen en angsten die zich achter deze deur schuilhielden. Lotte voelde haar hart in haar borstkas opschieten, wetend dat ze op het punt stond iets te ontdekken dat haar hele begrip van het huis en de mensen daarin zou veranderen.
Haar hart bonsde zo hard dat het bijna pijnlijk voelde, als een wilde drumbeat die door haar hele lichaam dreunde en haar vervulde met een overweldigend gevoel van opwinding, angst en spanning, waardoor al haar zintuigen tot het uiterste werden gedreven.
Ze rende naar boven, haar hart nog steeds wild bonzend in haar keel, en belde zonder aarzelen de politie. Ze koos ervoor haar naam niet te noemen, bang voor mogelijke represailles van de persoon die haar en Bram had bedreigd, terwijl elke seconde van wachten haar zenuwen verder op scherp zette.
De ontdekking
Tom deed rustig de deur open toen de agenten voor de deur stonden, zijn gezichtsuitdrukking ondoorgrondelijk terwijl zijn hand langzaam de deurklink omlaag duwde, alsof hij niets liever deed dan hen uitnodigen om een kijkje te nemen in zijn mysterieuze huis. Een huis dat bol stond van geheimen en verborgen kamers, waarin onvermoede schatten en duistere geheimen verscholen lagen, klaar om ontdekt te worden.
Hij liet hen het hele huis zien, kamer voor kamer, zorgvuldig en langzaam, inclusief de kelder, die er akelig leeg en onnatuurlijk schoon uitzag. De muren glommen, de vloeren waren vlekkeloos, en er lag geen spoor van gebruik of leven, alsof de ruimte geen geschiedenis kende — iets dat Lotte een ongemakkelijk, instinctief gevoel van waarschuwing gaf.
Alles was tot in de puntjes verzorgd. Té perfect. Te netjes om natuurlijk te zijn, alsof elke hoek, elk oppervlak met opzet was gepoetst om iets te verbergen of te maskeren.
Het voelde alsof iemand slechts minuten eerder iets had verstopt, iets dat nooit gevonden mocht worden, een geheim dat op het punt stond te ontploffen zodra iemand te nieuwsgierig werd.
De politie vertrok na een korte inspectie, schijnbaar overtuigd dat er niets te vinden viel, maar Lotte bleef achter met een knagend gevoel van onrust. Haar ogen scanden opnieuw de kelder, het huis, elk klein detail dat misschien een aanwijzing kon zijn. Ze wist dat er iets verborgen lag, iets dat onzichtbaar was voor wie alleen keek zonder te voelen, en een groeiende vastberadenheid nam bezit van haar, vastbesloten om het te ontdekken, koste wat het kost.
Lotte bleef achter met een knagend gevoel van twijfel en een tinteling van onheil die niet leek weg te trekken. Elke gedachte draaide om de vraag wat er werkelijk gebeurde, en elke schaduw in het huis leek haar angst alleen maar te versterken.
Twee nachten later bekeek ze de beelden opnieuw, haar ogen gespannen gericht op het scherm, elke beweging minutieus observerend. De spanning in de kamer groeide terwijl ze steeds dieper in de details dook, op zoek naar aanwijzingen die haar zouden helpen de puzzel te ontrafelen.
Dit keer zag ze iets dat haar bloed deed bevriezen: Tom liep vlak achter de vrouw, rustig pratend, alsof hij haar begeleidde zoals je een kind begeleidt dat je niet wilt laten vallen. Zijn kalmte contrasteerde verontrustend met de kilte van de situatie, en Lotte voelde een diepe, groeiende angst toen ze besefte dat dit geen toevallige ontmoeting was, maar zorgvuldig gepland en gecontroleerd.
Zijn stem was kalm, bijna zacht en liefdevol, alsof hij de controle wilde behouden en de spanning wilde verzachten, waardoor een gevoel van rust en vertrouwen zich langzaam over de situatie verspreidde en de gespannen atmosfeer een moment van kalmte en sereniteit kreeg.
Toen hoorde ze een stem die ze niet had verwacht, een stem zo onverwacht en angstaanjagend dat haar hart in één klap leek stil te staan. Een overweldigend gevoel van pure angst en onzekerheid bevroor haar lichaam terwijl ze luisterde.
“Rustig maar, mam. Je mag Bram heel even zien voordat hij weer terug moet naar de couveuse in de speciale zorgafdeling van het ziekenhuis, waar hij de nodige aandacht en zorg krijgt van het medisch team.”
De vrouw — de complete vreemdeling die Lotte zo angstig had gevolgd op de beelden — was zijn moeder. Het besef sloeg in als een koude, verrassende wind, een mengeling van opluchting en verwarring die haar gedachten in een fractie van een seconde volledig deed draaien.
Johanna werd jaren vermist, waardoor haar familie en vrienden gevangen zaten in onzekerheid en angst. Elke dag zonder nieuws over haar lot versterkte de pijn en het gevoel van machteloosheid, terwijl de tijd langzaam voortkroop zonder antwoorden over haar verblijfplaats en welzijn.
Tom had iedereen wijsgemaakt dat ze overleden was, terwijl hij haar in werkelijkheid verborgen hield achter een valse muur in een geheime ruimte. Daar leefde Johanna maandenlang in stilte en eenzaamheid, afgesneden van de wereld, hopend dat iemand haar ooit zou vinden en bevrijden uit haar gevangenschap.
Johanna leed aan zware dementie en was vaak niet in staat zichzelf of haar omgeving volledig te begrijpen. Op een dag dwaalde ze via een oude dienstgang omhoog, aangetrokken door Bram, wiens aanwezigheid herinneringen opriep aan haar eigen kindertijd en momenten van moederlijke zorg.
Na een intensieve zoektocht vond de politie haar uiteindelijk in de benauwde, donkere schuilruimte. Ze was angstig en verward, maar gelukkig nog levend en ongedeerd, een kwetsbaar teken van hoop te midden van de duisternis waarin ze had moeten leven.
Tom werd gearresteerd voor onrechtmatige vrijheidsberoving, misleiding en obstructie, nadat hij herhaaldelijk had geprobeerd de politie te misleiden en zich verzet had tegen zijn aanhouding, waardoor zijn misdaden aan het licht kwamen.
Marleen was totaal geschokt door de leugens en bedrog binnen haar huwelijk. Het verraad van haar partner en de onthullingen over zijn ontrouw leidden ertoe dat ze onmiddellijk een scheiding aanvroeg, vastbesloten een einde te maken aan hun relatie.
Lotte verliet het huis voorgoed, opgelucht dat de waarheid eindelijk aan het licht was gekomen, maar diep geraakt door alles wat ze had gezien en ervaren tijdens haar tumultueuze tijd daar.
Het kleine cameraatje, dat ze altijd bij zich droeg, nam ze mee als een stil bewijs van het moment waarop haar intuïtie het leven van een kind veranderde en haar in staat stelde een cruciale beslissing te nemen, een beslissing die de loop van de toekomst van dat kind voor altijd zou beïnvloeden.
DEEL NU: Met liefde verzorgde de oppas de baby en met zorg en bezorgdheid ontdekte zij vreemde rode vlekken en blauwe plekken op het tere lichaam van het kindje.
Deze bijdrage is zorgvuldig gecreëerd door Koekeloeren, een levendig mediaplatform bekend om zijn vermogen om verhalen te brengen die zowel verhelderen als verrijken, uit alle hoeken van onze planeet. Mis geen enkele van onze intrigerende updates door Koekeloeren op Facebook te volgen. Stap in en laat je meenemen op een ontdekkingsreis door een wereld vol verhalen die er echt toe doen. 🌐🌟
Disclaimer:
Dit verhaal is geïnspireerd op ware gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd en dit is geen financieel, juridisch of medische advies. Eventuele gelijkenissen berusten op toeval. De auteur en uitgever wijzen de nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of betrouwbaarheid af. Wilt u uw verhaal delen, stuur het dan naar Spectrum Magazine.